Σε τι διαφέρουν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου και η Αλέκα Παπαρήγα και ο Ραούλ Κάστρο;
Ίσως στο γεγονός πως ο τελευταίος είναι λιγότερο «κομμουνιστής» από όλους τους προηγούμενους.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας, το τελευταίο προπύργιο του «υπαρκτού» μετά την Β. Κορέα, αποφάσισε στο 6ο συνέδριο που έλαβε χώρα πρόσφατα στην Αβάνα, να επικυρώσει μαζί με 300 άλλες μεταρρυθμίσεις, την απόλυση 500.000 υπαλλήλων του κράτους προκειμένου να δημιουργήσουν ιδιωτικές επιχειρήσεις, σε μια προσπάθεια να βγει η χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο...
Για το λόγο αυτό μάλιστα το κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να διευκολύνει την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Αν όλα αυτά συμβαίνουν στον εκ των τελευταίων «παραδείσων» του «υπαρκτού» στην Ελλάδα, την επονομαζόμενη και «Κούβα» των Βαλκανίων το καθεστώς της επιδοτούμενης αεργίας καλά κρατεί...
Υπάρχει μια διαφορά βέβαια στην Κούβα, ο βασικός μισθός είναι 12 ευρώ το μήνα ενώ στην Ελλάδα «παίζουμε» με τα 1000εύρα... καθώς υπάρχει ακόμη «λίπος» από την δανειοκρατία των τελευταίων 30 χρόνων.
Στην Ελλάδα, η δεξιά και η αριστερά υποστηρίζουν την αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που θα πληρώνονται από το κράτος χωρίς να παράγουν ή να προσφέρουν οποιαδήποτε υπηρεσία...
Η Νέα Δημοκρατία...
Η πρόταση της δεξιάς παράταξης προς τη «δόξα» των ψηφοφόρων πελατών που όπως και τα άλλα κόμματα αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της, πρότεινε την εβδομάδα που πέρασε τη λύση της εφεδρείας και όχι των απολύσεων στο δημόσιο...
Όπερ, οι μισοί και πλέον δημόσιοι υπάλληλοι που πρέπει να απολυθούν για να μειωθούν οι δαπάνες και τα ελλείμματα, να κάθονται στο σπίτι τους λαμβάνοντας εφ’ όρου ζωής το 70% των απολαβών τους.
Δεν ακούγεται άσχημα... εφόρου ζωής περί τα 1.000 ευρώ μηνιαίως την στιγμή που κάποιος για να πιάσει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να ξυπνάει από τις 5 τα χαράματα και να πληρώνεται με 600-700 ευρώ...
Η πρόταση δεν μοιάζει καθόλου κακή και ίσως κατ΄ αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα να καταστεί η πρώτη χώρα στον κόσμο που κάνει πραγματικότητα την ουτοπία.
Η κομμουνιστική αριστερά...
Επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ μηνιαίως με αναστολή πληρωμής όλων των χρεών και ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Όλα αυτά για όσο διαρκεί το καθεστώς ανεργίας. Αυτή είναι η πρόταση της κομμουνιστικής αριστεράς για το σύνολο των εργαζομένων.
Επί της ουσίας η αριστερά ζητά το επίδομα ανεργίας να είναι το 80% των απολαβών του εργαζόμενου το κατώτατο επίπεδο των οποίων ορίζει στα 1.400 ευρώ.
Η παρασιτική σοσιαλδημοκρατία...
Η κυβέρνηση από την άλλη εμμένει στις οριζόντιες μειώσεις των μισθών του δημοσίου. Όπερ, να μην γίνουν απολύσεις αλλά να μειωθεί σε όλους ο μισθός και σ΄ αυτούς που προσπαθούν να εργαστούν και σ΄ αυτούς που απλώς παρασιτούν...
Οι πολιτικοί μας σε αντίθεση με τους ναυαγούς της Καραϊβικής νοιάζονται για το προσωπικό τους αύριο περισσότερο από αυτό της χώρας.
Δεν νοιάζονται αν θα καταρρεύσει η ήδη υπό χρεοκοπία χώρα, αλλά αυτοί διατηρώντας τις σχέσεις πελατειακής εξάρτησης με τους οπαδούς τους να βρίσκονται την επόμενη μέρα στην ίδια σχέση απομύζησης της κοινωνίας μέσω του ελέγχου της κρατικής μηχανής.
Το πολιτικό μας σύστημα μοιάζει με «πρεζόνι» που προτιμά να πεθάνει από υπερβολική δόση παρά να περάσει την δοκιμασία τη απεξάρτησης.
Ο θλιβερός τούτος θίασος της κομματοκρατίας που ζει σαν βαμπίρ σε βάρος όσων ρανίδων παραγωγής πλούτου έχουν απομείνει στη χώρα, προτιμά να βουλιάξει παρασύροντας και το μέλλον των παιδιών του, παρά να αλλάξει...
Κάθε πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα εισπράττει περί τα 10 ευρώ το χρόνο για ψήφο που εξασφαλίζει στις βουλευτικές εκλογές. Η κρατική επιχορήγηση φτάνει τα 60 εκατ. ευρώ και οι ψήφοι που συγκεντρώνουν όλα τα κόμματα μόλις που ξεπερνούν τα 6 εκατομμύρια. Βλέπε: Επιχορήγηση κομμάτων
Σε άλλες χώρες της Ευρώπης η αναλογία αυτή είναι υποδεκαπλάσια, αλλά το πρόβλημα θα ήταν μικρό αν όλο το σκηνικό αφορούσε τα 40 ευρώ την τετραετία που σημαίνει η κάθε ψήφος.
Το πρόβλημα είναι πως τα κόμματα συμπεριφέρονται σαν στρατός κατοχής στο κράτος το οποίο θεωρούν τρόπαιο κατάκτησης και λεηλατούν αναλόγως με τους κομματικούς τους στρατούς.
Το κράτος πληρώνει κάθε χρόνο περί τα 45 δισ. σε συντάξεις και μισθούς στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτά καταβάλλεται προκειμένου να μπορούν τα κόμματα να συντηρούν το κύκλωμα της πελατοκρατίας τους και όχι για τις λειτουργικές ανάγκες της κοινωνίας.
Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που χρεοκοπήσαμε...
Μοιραία το σύνολο των προοδευτικών ανθρώπων αυτής της χώρας, όσων προσπαθούν να βγάζουν το ψωμί τους με την εργασία τους και μέσω αυτής να δημιουργούν τις προϋποθέσεις της υλικής ευημερίας, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες του στην τρόικα και τους δανειστές, που με την απειλή να τραβήξουν την πρίζα της «εντατικής» προσπαθούν να ελέγξουν την ανεξέλεγκτη επέκταση του καρκινώματος της παρασιτοκρατίας...
Φυσικά οι ξένοι πράττουν με πρώτο κριτήριο το δικό τους συμφέρον, που στην προκειμένη περίπτωση θέλει τη χώρα να είναι σε θέση σύντομα να πληρώσει τα χρέη της. Για να συμβεί αυτό πρέπει να ισοπεδωθεί ο παρασιτισμός και εκεί το συμφέρον των δανειστών συμπίπτει με το συμφέρον των προοδευτικών ανθρώπων της εργασίας, της μόρφωσης και του επιχειρείν...
Όπως είπαμε στην αρχή ο Κάστρο στην Κούβα δεν διστάζει να μεταρρυθμίσει τη χώρα έστω και με απολύσεις, η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας σύσσωμη διστάζει.
Στην Κούβα οι άνθρωποι δέχονται με ενθουσιασμό τις μεταρρυθμίσεις καθώς έζησαν επί δεκαετίες σε καθεστώς οικονομικής κατάρρευσης με εγγυημένο μισθό 10-12 ευρώ το μήνα, στην Ελλάδα κανένας δεν εξηγεί στην κοινωνία τις ενδεχόμενες επιπτώσεις του καθεστώτος εγγυημένου μισθούς εφ’ όρου ζωής...
Καθώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τον παραλογισμό του πλήθους όταν νιώθει πως απειλείται κάποια αυταπάτη που θεωρούσε δεδομένη, ο Θεός να βάλει το χέρι του τις επόμενες εβδομάδες...
Οι επόμενες 20 μέρες θα κρίνουν την πορεία μας τα επόμενα 20 χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου