Ζεις σε μια χώρα, που το αυτονόητο θεωρείται παράδοξο.

Σε προσπερνάει ένας που βιάζεται στον δρόμο και σου γυρίζουν τα λαμπάκια. Είσαι έτοιμος να κατέβεις από το αυτοκίνητό σου και να κάνεις τσαμπουκά. Το πρώτο που σου έμαθαν στο σχολείο είναι να απαντάς στις προκλήσεις.

Μη σε περάσουν για φλούφλη, ενώ είσαι μάγκας.

"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε" το έλεγε ο πατέρας σου, ενδεχομένως και ο παππούς σου, ο πρώτος τάδε ταδόπουλος, με το ίδιο επίθετο.

Αν σου βρίσουν τη μάνα γίνεσαι έξαλλος, εσύ όμως δεν έχεις τέτοιο κώλυμα και πετάς το μπινελίκι σε όποιον δεν σου αρέσει η φάτσα του. Κάνεις τον σταυρό σου όταν πας στην εκκλησία να σε φυλάει ο καλός Χριστούλης, αλλά δεν σε νοιάζει αν το βεγγαλικό που πέταξες στην Ανάσταση, βρήκε το μάτι κάποιου αθώου πιτσιρικά.

Πετάς τα σκουπίδια σου έξω από τον κάδο των απορριμάτων. Γράφεις εκεί που πρέπει την ανακύκλωση και άλλες τέτοιες αηδίες. Πετάς το τσιγάρο σου έξω από το παράθυρο για να μη μυρίζει τσιγαρίλα το πεντακάθαρο αυτοκίνητό σου. Καπνίζεις εκεί που απαγορεύεται και διαμαρτύρεσαι, γιατί ο άλλος δεν μπορεί να ανεχθεί τον καπνό σου στα μούτρα του.

Φωνάζεις και δεν αφήνεις τον άλλον να ολοκληρώσει ποτέ, αν δεν επιβάλεις τη γνώμη σου.

Ζεις σε μια χώρα, που το αυτονόητο θεωρείται παράδοξο.

Αν πληρώνεις κανονικά ό,τι χρωστάς είσαι, απλά μαλάκας. Αν βγάζεις φλας για να στρίψεις, το ίδιο. Αν σταματάς για να περάσει ο πεζός, επίσης. Αν δεν κορνάρεις όταν ανάψει το πράσινο στο πρώτο δευτερόλεπτο, κοιμάσαι όρθιος (ρε ηλίθιε).

Από το σχολείο μαθαίνεις ότι το λάδωμα, αποτελεί εθνικό χόμπι. Εσύ τα δίνεις, αυτοί τα παίρνουν, μέχρι να φτάσεις κι εσύ στο σημείο να τα πάρεις, όταν δηλαδή θα έχεις γίνει μάγκας. Ψηφίζεις για να σου βρουν δουλειά, επαναστατείς όταν απολύουν εκείνους των οποίων θα πάρεις τη θέση. Δέχεσαι να γίνεσαι έρμαιο των βουλευτών και των δημάρχων με αντάλλαγμα την ψήφο σου.

Για να μπεις στο Πανεπιστήμιο αποστηθίζεις ολόκληρα κομμάτια, υποτίθεται γνώσεων, που μόλις τις γράψεις στο χαρτί, αμέσως τις ξεχνάς. Γενικά ξεχνάς εύκολα. Βρίζεις τους πολιτικούς, που λίγους μήνες πριν έχεις ψηφίσει. Σου αρέσει η γυναίκα του καλύτερου φίλου σου και θα της την πέσεις, αν δεν το κάνει αυτή πρώτη.

Βρίζεις τον πρόεδρο της αντίπαλου ομάδας που το παίζει τσαμπουκάς και κάνει ο,τι θέλει, αλλά μέσα σου ζηλεύεις που δεν έχει και η δική σου ένα τέτοιο. Όταν τον βρίσκει, τελικά, του δικαιολογείς ακόμη και τη χειρότερη καφρίλα. Σκίζεις τα ρούχα σου όταν η άλλη ομάδα παίρνει σφυρίγματα από τους διαιτητές, αλλά όταν τα δίνουν σε σένα θυμάσαι πόσα δεν σου έχουν δώσει. Φωνάζεις για τους τίτλους των άλλων οπαδικών εφημερίδων, αλλά γουστάρεις όταν αυτή που διαβάζεις τα ρίχνει στους άλλους.

Είσαι ένας κλασικός Έλληνας, που πάει στο γήπεδο και τα κάνει ...μπουρδέλο.

Φυσικά, αμέσως μετά θα βρίσεις όλους τους άλλους, που δεν σεβάστηκαν ούτε καν τον τελικό του Κυπέλλου και τον μετέτρεψαν σε μια τυπική ελληνική ιλαροτραγωδία...

Ζήτω το Έθνος...