Η «Βρώμικη» Δεκαετία του '80

Ζυνεχίζω την προσπάθεια να αναδείξω πόσο δίκιο είχε ο υπουργός κ. Λοβέρδος, που όπως και ελάχιστοι άλλοι μη εθελοτυφλούντες ή βολεμένοι δεν αρνείται να δει ότι η τραγωδία που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είχε την αφετηρία της κυρίως στη δεκαετία του ΄80. Το ότι το κομματικό κράτος και συχνά η ιδιοτελής διαχείριση των δημοσίων πόρων ξεκίνησαν από συστάσεως του ελληνικού κράτους και συνεπώς και προ της πρώτης δεκαετίας της διακυβέρνησης ΠαΣοΚ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Το ότι αναδείχθηκαν όμως ως αξίες και ως δήθεν κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις ακριβώς όσα τις καταλύουν βρήκε τη μεθοδική επιβολή του τότε ακριβώς.

Πέραν των όσων αναφέραμε την προηγούμενη Κυριακή, οι πύλες του Αδου άνοιξαν τότε στον τομέα της οικονομίας με πρόσχημα την κοινωνική δικαιοσύνη και την ενίσχυση των λαϊκών στρωμάτων. Τότε καταδικάστηκε η επιχειρηματικότητα και το κέρδος ως αντίθετα προς τα λαϊκά συμφέροντα και ως μέσο άγριας εκμετάλλευσης που πρέπει να εξοβελισθούν μέσα από κοινωνικές πιέσεις και τον έλεγχο της κάθε δραστηριότητας από κομματοκρατούμενα συνδικάτα. Ταυτόχρονα τότε συστηματοποιήθηκε η «βιομηχανία» κάθε είδους παροχών προς άγραν ψήφων, που γρήγορα άδειασε τα δημόσια και τα ασφαλιστικά ταμεία, κατασπαταλήθηκαν τα κοινοτικά κονδύλια, που τότε ακριβώς άρχισαν να εισρέουν από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αποχαλινώθηκε ο δανεισμός από το κράτος και πήρε με καλπασμό την ανιούσα το δημόσιο χρέος, που έκτοτε διατηρήθηκε σε υψηλά επίπεδα, για να εκτιναχθεί σήμερα σε ύψος που μας έφερε στην ανεπίσημη πτώχευση και στο μνημόνιο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μολονότι ο κύριος υπεύθυνος ως πρωθυπουργός, πολύ ευφυώς ως απλός σχολιαστής επεσήμανε ότι καταναλίσκουμε περισσότερα απ΄ όσα παράγουμε και προειδοποίησε (ποιον άραγε;) ότι αν το δημόσιο χρέος δεν αφανισθεί θα αφανίσει την Ελλάδα.

Τότε άρχισε και η συστηματική διόγκωση του δημόσιου τομέα με αθρόους διορισμούς, αναδείχθηκαν σε επιστήμη τα κάθε λογής επιδόματα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η καταναλωτική καταβρόχθιση των δωρεάν κοινοτικών κονδυλίων για ανύπαρκτα αγροτικά προϊόντα και η αποδοχή της παρανομίας ως δημοκρατικής κατάκτησης. Τότε εξευτελίστηκε ο θεσμός της δικαστικής εξουσίας με αγνόηση των αποφάσεών της με τον κατάπτυστο ισχυρισμό ότι «ένας είναι ο θεσμός, ο κυρίαρχος λαός». Τα σημερινά φαινόμενα «δεν πληρώνω- δεν πληρώνω», τα αναρχικά φαινόμενα τύπου Εξαρχείων, Κερατέας και γενικά καταλήψεων, βιαιοπραγιών χωρίς κόστος για τους δράστες, στη δεκαετία του ΄80 εξασφάλισαν «δημοκρατική» νομιμοποίηση, με την εκβιαστική πίεση και της Αριστεράς. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα μεθοδεύθηκε η εγκατάλειψη της χώρας από τους ξένους επενδυτές με αναπόφευκτο επακόλουθο την αποβιομηχάνιση της χώρας, το κλείσιμο των περισσότερων ξένων βιομηχανικών μονάδων, τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την παράδοσή τους στους αδίστακτους συνδικαλιστές που τις καταλήστευσαν και τις οδήγησαν στη χρεοκοπία. Η αναγνώριση των ιδεολογικών εχθρών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ως «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων» έστρωσε το χαλί για την ανάδειξη σήμερα της ανυπακοής και ατιμωρησίας ως της ανετότερης οδού προς την κατάκτηση της εξουσίας από τον αριστερό ολοκληρωτισμό.

Να υπενθυμίσω επίσης τα πράσινα και μπλε καφενεία, τον αυριανισμό, τη διόγκωση του κράτους και τους αθρόους διορισμούς με πράσινη αλλά και κόκκινη και προ παντός ροζ προέλευση, που έκτοτε- ακόμη και σήμερα- κυριαρχούν πλειοψηφικά στα συνδικάτα, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες της Νέας Δημοκρατίας να πυκνώσει τις στρατιές των άνευ λόγου πολλαπλασιαζόμενων «εργαζομένων» του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Στη σύντομη και ατελή αυτή αναδρομή στη δεκαετία του ΄80 εντάσσονται τα σκάνδαλα Κοσκωτά και του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού, πρόδρομοι της σημερινής εξαχρείωσης (Ζήμενς, υποβρύχια που γέρνουν κ.ά.) υπό καθεστώς ατιμωρησίας αλλά και κοινωνικής ανοχής, που ανέδειξαν τη χώρα ως διεθνές πρότυπο διαφθοράς και αναιδή ζητιάνο και μπαταχτσή.