Διαβάστε πώς με βασάνισε το Δημόσιο

Το ξέρω. Λίγοι θα με πιστέψουν. Ευτυχώς, έχω μάρτυρες που έζησαν μαζί μου, στιγμή προς, στιγμή μιά εφιαλτική γραφειοκρατική Οδύσσεια.

‘Όλα ξεκίνησαν όταν χρειάστηκα για επείγοντα ιατρικό λόγο ένα έγγραφο από κάποιο δήμο. Δεν έχει καμία σημασία ποιός είναι ο δήμος. Γιατί όλοι οι δήμοι έχουν την ίδια προϋπόθεση για να στο δώσουν. Τρία χαρτιά και μία σφραγίδα, η οποία αποτελεί μια τερατογονία κάποιου διεστραμμένου μυαλού. Βρήκα, λοιπόν, τα χαρτιά που μου ζήτησε ο δήμος και πήγα να τα καταθέσω με τη βεβαιότητα ότι η μία σφραγίδα δεν χρειαζόταν. Γιατί; Διότι, όταν τη ζήτησα από τον αρμόδιο, που πίστευα ότι την είχε, αυτός γέλασε. Με πέρασε, φοβάμαι, για τρελό. Δυστυχώς, όμως, η δημοτική υπάλληλος επέμενε ότι η σφραγίδα χρειάζεται. Αλλιώς δεν θα μου έβαζε τη Ναπολεόντειο υπογραφή της στο έγγραφο που χρειαζόμουν, επαναλαμβάνω για σοβαρότατο ιατρικό ζήτημα. Το χειρότερο όλων είναι πως, όταν την εκλιπάρησα να μου πει πού μπορώ να πάρω τη σφραγίδα που ήθελε, δεν ήξερε!

Απελπισμένος πήγα στο υπουργείο Εξωτερικών μήπως με βοηθήσει κάποιος. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας αποκαλύψω ποια ήταν η σφραγίδα που μου ζητούσε ο δήμος. Το γνήσιο της υπογραφής ενός πρεσβευτή ευρωπαϊκής χώρας στην Αθήνα!

Ο ίδιος ο πρεσβευτής, λοιπόν, δεν γνώριζε ότι υπάρχει τέτοια διάταξη. Δηλαδή, το ελληνικό κράτος ή επιτόπου η πρεσβεία να πρέπει να επικυρώνει το γνήσιο της υπογραφής του. Η ίδια η υπάλληλος που ζητούσε τη σφραγίδα δεν ήξερε πού και πώς γίνεται αυτή η διαδικασία. Στο ίδιο το υπουργείο Εξωτερικών, στο κεντρικό κτίριο που απευθύνθηκα δεν γνώριζε κανείς απ’ όσους ρώτησα και, ευτυχώς, που δεν με… συνέλαβαν! Μάλιστα, ένας υπάλληλος μου υπέδειξε ως λύση να πάω να πάρω τον πρέσβη και να τον πάω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, όπου θα γίνει το γνήσιο της υπογραφής!

Επέστρεψα πάλι στο δήμο ικετεύοντας – μη θεωρήσετε υπερβολική τη λέξη – την υπάλληλο να με βοηθήσει. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Στον πανικό μου σκέφτηκα ότι υπάρχει κάπου στην Αθήνα και η ειδική μεταφραστική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών. Και, ίσως εκεί, να έβρισκα λύση. Πήρα το έγγραφο με την υπογραφή του πρέσβη, το οποίο ήταν ένα απλό χαρτί, στο οποίο ο πρέσβης βεβαίωνε ότι ένας πολίτης της χώρας του έχει, όντως, στην κατοχή του ένα άλλο χαρτί της ίδιας πρεσβείας που λέει το ίδιο πράγμα! Ο δήμος της χώρας μας, λοιπόν, ζητούσε λοιπόν το ίδιο έγγραφο δύο φορές, αλλά το δεύτερο έγγραφο έπρεπε να φέρει την υπογραφή του πρέσβη. Την οποία, μάλιστα, κάποιος υπάλληλος θα βεβαίωνε ότι είναι όντως αυτή.

Βρήκα τη μεταφραστική υπηρεσία και ρώτησα κάποιους σε διαφορετικά γκισέ. Κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Η τελευταία πόρτα που χτύπησα μετά από αναμονή μιάς ώρας σε μία ουρά – μαμούθ είχε την ταμπέλα «επικυρώσεις». Με σβησμένη από την κούραση φωνή ρώτησα τον υπάλληλο αν γνωρίζει αυτή την πρωτοφανή περίπτωση. «Μου έχει ξανατύχει ορισμένες φορές», μου απάντησε. «Δηλαδή, μπορείτε να βάλετε αυτή τη σφραγίδα» τον ρώτησα. «Ναι, αν έχετε το έγγραφο και μου φέρετε κι ένα παράβολο των 20 ευρώ από την εφορία». Σε λίγα λεπτά βρισκόμουν πάλι μπροστά του με το παράβολο. Πριν βάλει τη μαγική σφραγίδα ο ευγενέστατος κύριος, που θα τον ευγνωμονώ σε όλη μου τη ζωή μου έκανε τη ερώτηση – κεραυνό: «Πώς λέγεται ο πρέσβης»; Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. «Δεν είναι ευδιάκριτο το όνομά του πάνω από την υπογραφή;», ρώτησα. «Ας βάλουμε τάδε» μου λέει ο υπάλληλος, πατά τη σφραγίδα, τον ευχαριστώ και φεύγω. Η σφραγίδα, όντως έλεγε ότι «το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών βεβαιώνει το γνήσιο της υπογραφής του πρέσβη κυρίου τάδε». Την υπογραφή βεβαίωνε ένας υπάλληλος που ανακάλυψα στην τύχη και δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του αυτόν τον διπλωμάτη. Και, φυσικά, η υπογραφή αυτή δεν είχε μπει από τον πρέσβη μπροστά στα μάτια του υπαλλήλου.

Αυτό είναι, όμως, το ελληνικό κράτος. ´Ενας ολετήρας. Για ένα παράβολο 20 ευρώ που θα μπει στα ταμεία αυτού του χρεοκοπημένου κράτους ένας πολίτης πρέπει να υποστεί όλο αυτό τον γραφειοκρατικό Γολγοθά. Και θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω – χωρίς καμία διάθεση να προσβάλω κανέναν – ότι ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών γνωρίζει αυτό το επαίσχυντο και, ταυτοχρόνως, αστείο εφεύρημα, όπως απεδείχθη, του ελληνικού δημοσίου: ´Ενας έλληνας υπάλληλος πιστοποιεί ότι η υπογραφή που βλέπει σε ένα έγγραφο είναι ενός ευρωπαίου πρεσβευτή. Χωρίς να γνωρίζει καν το όνομά του!Χωρίς, όπως επιβάλει η διεθνής πρακτική, αυτός που υπογράφει να είναι παρών ενώπιον της Αρχής που πιστοποιεί την υπογραφή του!