Κ. Πλάντζος: Υπάρχουν και καλές ειδήσεις..

Όταν την περασμένη όλη η Ελλάδα ασχολείτο με το αν παραιτήθηκε ή όχι η κυβέρνηση, αν ο Σαμαράς συναίνεσε ή όχι, αν θα μπει ο υπουργός ο τάδε ή αν θα κατέβει υποψήφιος στις εκλογές ο δείνα, αν θα κάνουν κόμμα οι αγανακτισμένοι ή οι παραιτημένοι, αν πτωχεύουμε, αν παίρνουμε την 5η δόση των δανείων, αν θα δώσει τη δική του το ΔΝΤ, αν και θα πληρώσουν και ποιοι την έκτακτη εισφορά κλπ κλπ, το protothema.gr έγραφε και μια πληροφορία για ένα νέο «σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα, ένα πακέτο αναπτυξιακής βοήθειας χωρίς προηγούμενο που, όσοι είχαν την απαιτούμενη ψυχραιμία, θα την εντόπισαν και θα τη συγκράτησαν ως την μοναδική ίσως "αισιόδοξη" είδηση των τελευταίων μηνών.

Την επόμενη σχεδόν μέρα ο Μανουέλ Μπαρόζο από την Κροατία έβγαλε ένα δίλεπτο κήρυγμα προς τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας. Και είπε: εμείς θα βοηθήσουμε να σωθεί η Ελλάδα. Υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, να θέλει η Ελλάδα να σωθεί. Δεύτερον, αν μπορεί να σωθεί.

Ξέρουμε ότι, στην ζωή, δεν υπάρχει «δεν μπορώ». Υπάρχει «δεν θέλω». Πάμε παρακάτω...

Την επομένη μέρα ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έκανε την αποκάλυψη-βόμβα: «η Ελλάδα δεν θα πληρώνει πλέον συμμετοχή στα κοινοτικά προγράμματα». Δηλαδή μας είπε ότι η Ευρωπαίοι θέλουν να κάνουν έργα και επενδύσεις στην Ελλάδα, που θα μείνουν στην Ελλάδα, που τα έχει ανάγκη η Ελλάδα, χωρίς να τους πληρώνουμε.

Μπορείτε να φανταστείτε την ημέρα που θα ρέει χρήμα στην Ελλάδα που θα πιάνει τόπο; Μπορείτε να φανταστείτε ότι το χρήμα αυτό θα συνοδεύεται και από άλλο χρήμα που θα συνδυάζεται με μπίζνες γύρω από αυτά τα έργα; Μπορείτε να φανταστείτε ότι μπαίνει η Ελλάδα και πάλι στον χάρτη των επενδύσεων; Μπορείτε να φανταστείτε ότι ίσως πάρουν σειρά πάλι και άλλοι, εκτός ΕΕ, που θα δουν ότι η Ελλάδα είναι φτηνή αλλά συμφέρει να βαλουν λεφτά (Κινέζοι, Ρώσοι κλπ). Είναι αυτή η Ελλάδα μια χώρα που χρεωκοπεί; Είναι αυτή η Ελλάδα μια χώρα διχασμένη και τσακισμένη;

Και πάλι θα πουν όσοι θέλουν μόνο να γκρινιάζουν και να αγανακτούν: «και έτσι αν γίνει ακόμα, κάτι θέλουν να κερδίσουν οι ξένοι». Έτσι είναι... και είναι προφανές ότι θα κερδίσουν πολλά από ένα πρόγραμμα ανοικοδόμησης της Ελλάδας. Θα κέρδιζε όμως ποτέ περισσότερα μια Ελλάδα που θα χρεοκοπούσε, με μοναδικό στόχο και σκοπό ... να πετύχει αργότερα όλα αυτά μόνη της;

Ας είμαστε ειλικρινείς: ως τώρα η ΕΕ πλήρωνε το 60-75% των έργων που γίνονταν στη χώρα μας. Πιστεύω ότι την συμφέρει να πληρώνει το 100%, αρκεί να ελέγχει ότι γίνονται και πώς γίνονται.

Ένα παράδειγμα (πραγματικό): έφτιαχνε ως τωρα η Ελλάδα ένα έργο, πχ 10 χλμ στην Εγνατία Οδό. Η ΕΕ πλήρωνε 100 εκατ. ευρώ. Η Ελλάδα έβαζε άλλα 75. Σύνολο 175 εκατ. ευρώ. Οι «εκ των υστέρων» έλεγχοι που έγιναν κατά καιρούς από την ΕΕ έδειξαν ότι το έργο παραδιδόταν με καθυστέρηση (στον διπλάσιο χρόνο) και υπερτιμολογημένο (τα διπλά λεφτά), αλλά μόνο το μισό φυσικό αντικείμενο από αυτό που είχε σχεδιαστεί (5 χλμ αντί για 10). Τι και γιατί, τα ξέρετε: εργολάβοι κάθε μεγέθους, τοπικοί παράγοντες, μελετητές, όλοι στο κόλπο.

Το αποτέλεσμα; Ένας δρόμος που δεν λειτουργούσε και κόστος για την ΕΕ, 200 εκατ. αντί 100. Αν το πλήρωνε μόνη της και το έκανε σωστά, θα της κόστιζε μόλις... 175 εκατ. ευρώ!

Όλα αυτά έχουν γραφτεί, έχουν δημοσιευτεί, όσο και αν πολλοί αδιαφορούσαν, όσο και αν τα κατέπνιγαν ή τα διαστρέβλωναν τα ΜΜΕ των εργολάβων, που σχίζονταν κατά τα άλλα για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και πυροβολούν τις ανίκανες (πάντα) ελληνικές κυβερνήσεις. «Για το καλό μας» φυσικά, αφού ο ρόλος του Τύπου είναι να "δαγκώνει" για να εκφράζουν τη γκρίνια και την αγανάκτιση του μέσου έλληνα.

Και το ερώτημα παραμένει: «θέλουμε να σωθούμε»;
Οι φίλοι μας οι αμερικάνοι (βλ. Wall Street Journal) με άρθρο τους απάντησαν αμέσως στον Μπαζόρο και έδωσαν "γραμμή" στους έλληνες ότι πρέπει να "αγανακτήσουν" ακόμα περισσότερο: «οι έλληνες δεν θέλουν να σωθούν» γιατί, σύμφωνα με τις πληροφορίες τους, αν «αγανακτήσουν» λίγο ακόμη, η Μέρκελ θα... τους χαρίσει τα χρέη!

Αυτή και αν είναι «καλή είδηση»! Να μας χαρίσουν , λέει, όλα τα χρέη.... Έτσι απλά, να τα διαγράψουν.

Σωθήκαμε, λέτε, τότε έτσι; Δηλαδή να ξυπνήσουμε πχ όλοι μαζί την Δευτέρα και, ως εκ θαύματος, να πούμε: «ένα κακό όνειρο ήταν, πάει και πέρασε».

Και μετά; Τι κάνουμε; Πάμε όλοι στις δουλειές μας και κάνουμε ό,τι ακριβώς κάναμε και πριν, χωρίς να αλλάξει τίποτε: ανεπρόκοπος δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, ασύδοτες "δομές" σε κράτος και επιχειρήσεις, «πάρτι» και «βούτα» με τα ευρώ του διπλανού μας, εισαγόμενα προϊόντα (φίρμες) και αθρόα εξαγωγή συναλλάγματος, άγρια φοροδιαφυγή αφού «λεφτά υπάρχουν» και δεν χρειάζεται άλλα το κράτος. Στους 10 έλληνες, οι 8 θα κάνουν κλίκες και θα κονομάνε σε βάρος των 2-3 κορόιδων που θα βγάζουν τη δουλειά. Υγεία, Παιδεία, υποδομές: ποιος νοιάζεται; «Την υγειά μας νά’χουμε» και για όλα τ΄άλλα «έχει ο Θεός». Φτάνει να φύγει από πάνω μας αυτός ο «εφιάλτης» της Εφορίας.

Κομμένα αυτά, αδέλφια: Όταν ο Μπαρόζο λέει «αν θέλουμε και αν μπορούμε» εννοεί να αντισταθούμε στον κακό μας εαυτό. Δηλαδή:
- Έλληνες ξερόλες που πρώτα λένε «εμένα νά’βαζες πάνω θα τά’κανα καλύτερα» αλλά μετά λένε «εγώ δεν ήξερα τίποτα, οι άλλοι που τα ήξεραν φταίνε». Πότε έχει ευθύνη ο Έλληνας; Όταν εκ του ασφαλούς λέει «εγώ ξέρω» ή όταν λέει «δεν ήξερα και δεν κατάλαβα»;

- Έλληνες «αντιεξουσιαστές» που μουτζώνουν το Κράτος και τη Βουλή, αλλά τα θέλουν όλα κρατικά, για να τα δουλεύουν μόνο καλοπληρωμένοι έλληνες «για την κοινή ωφέλεια».

- Έλληνες πάτρονες που θέλουν να μοιράσουν τα κοινοτικά κονδύλια όπως τα μοίραζαν, «για να φάνε ψωμί οι έλληνες».

- Έλληνες που καταχρεώνονται για να ψωνίζουν όσο-όσο και ό,τι-ό,τι, που ανεβάζουν τις τιμές, και τα θεωρούν αυτά "ανάπτυξη", σύγχρονη κοινωνική ανάγκη, αλλά και... φαινόμενα αισχροκέρδεια.

- Έλληνες που θέλουν πρώτο μισθό στα 21 τους 1400 ευρώ για να πληρώνουν 9 ευρώ το φραπέ τους.

Και για όσους ανησυχούν πώς θα ζήσουν και τι δουλειά θα κάνουν, σε αυτό το αύριο που έρχεται: θα πάμε στις δουλειές που θα ανοίξουν. Ποιες θα είναι αυτές; Θα το αποφασίσουν αυτοί που θα βάλουν τα λεφτά τους για να τις ανοίξουν. Κοντά σε αυτές, θα ανοίξουν και οι επιχειρηματίες τις δικές τους (ελπίζω όχι μόνο καφετέριες και πιτσαρίες, όπως ως τώρα).

Κατόπιν τούτου, εγώ ακόμα αναρωτιέμαι: Φυσικά και μπορούμε να σωθούμε, κύριε Μπαρόζο. Θέλουμε όμως;