Σημείο χωρίς επιστροφή

Πολύ φοβάμαι ότι είμαστε σε σημείο χωρίς επιστροφή εδώ και αρκετό καιρό. Υπάρχει τέτοια στρέβλωση στην Ελληνική κοινωνία που δυστυχώς μόνο μια χρεοκοπία μπορεί να μας σώσει. Για παράδειγμα
- Ο μέσος δημόσιος υπάλληλος θεωρεί ότι παράγει έργο και κατά συνέπεια πρέπει να αμείβεται αντίστοιχα (ενώ στη πραγματικότητα παράγει μόνο γραφειοκρατία).
- Ο μέσος ελεύθερος επαγγελματίας θεωρεί υποχρέωση του να μη πληρώσει ούτε ένα Ευρώ φόρο διότι οι φόροι κατασπαταλούνται από εδώ και από εκεί κλπ.
- Πολλές επιχειρήσεις κοιτάζουν μόνο πώς θα φάνε καμιά κρατική επιδότηση ή πως θα κάνουν κουμπάρο τον τίνα υπεύθυνο προμηθειών για να κάνουν business με το δημόσιο …
- Ο φαρμακοποιός, ο συμβολαιογράφος κλπ θέλουν να έχουν ελάχιστο εξασφαλισμένο κέρδος βάσει νόμου και μάλιστα να λειτουργούν σε καθεστώς μονοπωλίου.
- ο στρατιωτικός θεωρεί εύλογο και δίκαιο να βγαίνει στη σύνταξη από τα 45 του.
- Ο ασφαλισμένος του ΙΚΑ θεωρεί υποχρέωση του κράτους να του χορηγήσει πλήρη σύνταξη στα 60 με μόλις 15 χρόνια εργασίας (ενώ παράλληλα μπορεί να ήταν και άλλα 5-6 χρόνια στο ταμείο ανεργίας όταν ήταν νέος).
- Ο εκπαιδευτικός θεωρεί ότι αμείβεται πολύ λίγα παραβλέποντας ότι εργάζεται και λίγο. Παράλληλα για να συμπληρώσει το εισόδημα του κάνει και μερικά ιδιαίτερα (με μαύρα πάντα)
Οι διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα αφορούν όλα τα κοινωνικά στρώματα, όλους τους τομείς και σχεδόν όλα τα επαγγέλματα. Φοβάμαι όμως ότι η κοινωνία μας είναι ανώριμη για κάτι τέτοιο. Όλοι θεωρούμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα αρκεί να μη θιγούνε τα δικά μας συμφέροντα (γιατί τα δικά μας συμφέρονται τα θεωρούμε δίκαια). Έτσι λοιπόν δεν απομένει τίποτα άλλο από την απραξία (αυτό που κάνει η σημερινή κυβέρνηση) μέχρι την ολική κατάρρευση αλλά Αργεντινή.