ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΕΠΩΝΥΜΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΜΗ (ΕΠΩΝΥΜΟΙ)

... και υπόλοιποι

*

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε την επέλαση των «επωνύμων». Δηλαδή του αντίθετου πόλου του απλού ανθρώπου ο οποίος δεν αναφέρεται καν ως «μη επώνυμος», απλώς αγνοείται η τύχη του. Ακούγοντας και διαβάζοντας, νομίζεις ότι η ελληνική κοινωνία τέμνεται σε δύο τάξεις πολιτών. Από τη μια η μειοψηφία των «επωνύμων», με την ισχυρή πρόσβαση σε πηγές εξουσίας, από την άλλη οι πολλοί, των οποίων η ταυτότητα προσμετράται στο σωρό. Ας δεχθούμε πως πολιτικοί, κάποιοι επιστήμονες, καλλιτέχνες κ. ά. θεωρούνται «επώνυμοι» επειδή η ιδιότητά τους δεν είναι συμβατή με την απόσταση από τους προβολείς. Μιλάμε κυρίως για τους εξ αντανακλάσεως «επωνύμους» που, με όχημα το χρήμα, το ζηλευτό κορμί, το απύλωτο στόμα ή τη βλακεία, προβάλλονται από τα αφθονούντα στη μικρή χώρα μας μέσα ενημέρωσης.

Αυτοί ο τύποι -άνδρες, γυναίκες, ανδρογύναικα- δεν έχουν σχέση με το κλασικό στερεότυπο του Ελληνα, που όταν αμύνεται απειλεί: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Αυτή η υποομάδα των «επωνύμων», με το εξωθεσμικό προσοντολόγιο, διδάσκει την τέχνη της επίχρυσης επιβίωσης τηρώντας τους κανόνες του συνωμοτικού παιχνιδιού. Τιμούν υψηλές γνωριμίες που τους ανοίγουν πόρτες, φωτογραφίζονται με άτομα «υπεράνω» στα μάτια των πολλών, βηματίζουν με άνεση στη λάσπη, κάνουν και καμιά φθηνή αγαθοεργία. Γίνονται πρότυπα για κάποια εφηβάκια που διαπιστώνουν ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να λαμπρύνεις τον βίο σου γρήγορα, γεμίζοντας τις τσέπες.

Για να εισέλθει κανείς στη λέσχη αυτής της υποομάδας, το σύνθημα είναι «χωρίς αναστολές». Ο κίνδυνος, που στο ημίφως του προθαλάμου δεν είναι ορατός, είναι ότι η ίδια λέσχη, όταν ένα μέλος της γίνεται ανεξέλεγκτο ή άχρηστο, το στύβει σαν λεμονόκουπα. Ζωογόνος δύναμη της υποομάδας, το χρήμα από άδηλους πόρους που επιδεικνύεται με πάθος και χωρίς φόβο. Απορία: τόσα χρόνια οι διώκτες του οικονομικού εγκλήματος δεν απόρησαν με την οφθαλμοφανή εκτίναξη του «έσχες» διαφόρων κυρίων και κυριών με δυσδιάκριτα επαγγέλματα; Πόθεν;

Ο βαθμός αλλοίωσης του κοινωνικού ιστού από την οικονομική κρίση είναι ακόμα απρόβλεπτος. Το γεγονός ότι ήδη γονατίζουν άνθρωποι που μέλημά τους, μια ζωή, ήταν να κάνουν όσο καλύτερα μπορούσαν την τίμια δουλειά τους, καθιστά το κράτος ηθικά υπόλογο. Μην πασχίζουμε, βρίζοντας μεμψίμοιρα την «κακή» Ελλάδα, να ανακαλύψουμε την «άλλη» Ελλάδα. Κατοικεί δίπλα μας φοβισμένη, ξενυχτισμένη από το άγχος της επόμενης ημέρας, αριθμητικά υπέρτερη. Αν πράγματι θέλει το κράτος να επουλώσει το πληγωμένο φιλότιμο των «ανωνύμων», ας ξεριζώσει τις συνθήκες που τροφοδοτούν με κατακάθια της κοινωνίας, αυτήν την υποομάδα των «επωνύμων». Σε ένα κράτος δικαίου υπάρχουν πολίτες με ονοματεπώνυμο που σέβονται τους νόμους και άλλοι που τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων. Ο νεολογισμός της «επωνυμίας» ηχεί (στους πολλούς) μόνον σαν ταυτότητα ελευθέρας εισόδου σε γκρίζες ζώνες προνομίων.

---