ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΙΛΟΤΩΝ ΤΗΣ Π.Α.

Οι πιλότοι της Π.Α. ως απάντηση στις χθεσινές έντονα αποδοκιμαστικές δηλώσεις του ΥΕΘΑ Ευάγγελου Βενιζέλου για την "λευκή" απεργία που έκαναν, έστειλαν στο defencenet.gr την ακόλουθη επιστολή-μαρτυρία την οποία και παραθέτουμε αυτούσια:

«Αυτή την "δουλειά" δεν ξεκινήσαμε να την κάνουμε για τα χρήματα...Δώσαμε εξετάσεις για να μπούμε στην Σχολή Ικάρων γνωρίζοντας ότι θα στερηθούμε 4 από τα καλύτερα χρόνια ενός εφήβου (τα φοιτητικά) κλεισμένοι μέσα σε ένα στρατόπεδο...το τίμημα του να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, αυτό που λατρεύουμε... να πετάξουμε μια μέρα πάνω από το Αιγαίο.

Δεν περιμένουμε να γίνουμε πλούσιοι από αυτό. Το μόνο που ζητήσαμε είναι να υπάρχει ηρεμία στην προσωπική και οικογενειακή ζωή μας ώστε να αφοσιωθούμε ψυχή τε και σώματι στην προσφορά στην πατρίδα και το κοινωνικό σύνολο να αφοσιωθούμε στηνλατρεία μας... στην "δουλειά" μας.

Σε μια "δουλειά" που πριν φύγουμε το πρωί φιλάμε την οικογένεια και πάμε για απογείωση.

Σε μια "δουλειά" που στο αεροδρόμιο αφήνουμε τα κλειδιά πάνω στο αυτοκίνητο για να μην χρειαστεί αργότερα να σπάσει κάποιος το παράθυρο του οδηγού για να το γυρίσει στα σπίτια μας.

Σε μια δουλειά που ούτως ή αλλιώς τα λεφτά ΗΔΗ έφταναν οριακά για να συντηρήσω την οικογένεια μου με την γυναίκα μου να δουλεύει και εκείνη. Η "σπάταλη" ζωή μας; Ένα στεγαστικό δάνειο όλο κι όλο για να έχουμε το δικό μας σπίτι....

Θα κάναμε ευχαρίστως κύριοι και δεύτερη δουλειά για να μην τους λείψει τίποτα. Δεν προλαβαίνομε όμως όταν 6 μήνες τον χρόνο λείπω για υπηρεσίες σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Το να βάλουμε όλοι το χέρι στην τσέπη φαντάζει δίκαιο. Δεν είναι όμως ρεαλιστικό και δυστυχώς δεν είναι εφαρμόσιμο για όλους.Εμείς θα συνεχίσουμε να πετάμε ακόμα και με 100% μείωση μισθού, ακόμα κι αν "κλείσουν" τα σπίτια μας. Ο λόγος; Η εξάρτηση της πτήσης, η υπερηφάνεια της προσφοράς όχι στο κράτος (αυτό το έχουμε σιχαθεί προ πολλού) μα στις πέτρες αυτού του τόπου» το "πανί" στο οποίο ορκιστήκαμε, και την ευγνωμοσύνη στα μάτια του πατέρα που σώθηκε το παιδί του ή του αγρότη που δεν κάηκε το σπίτι του...

Μην φοβάστε κύριοι ακόμη και με την χθεσινή "λευκή απεργία" ("απεργία" στην οποία όλες οι ετοιμότητες ήταν όπως κάθε μέρα στο100%). Τα scramble ήταν στον αέρα σε λιγότερο από 2 λεπτά ,τα μεταγωγικά επιχειρούσαν σε αεροδιακομιδές και τα ελικόπτερα συνέχιζαν να σέρνονται πάνω από τα κύματα για να σώζουν ναυαγούς και λαθρομετανάστες με καιρούς που ούτε να τους περιγράψετε δεν μπορείτε.

Μόνο μια χάρη από όλους εμάς... αύριο το πρωί , σπαταλήστε 2 μόνο λεπτά από τον χρόνο σας και φέρτε στο μυαλό σας κάποιους που δεν είναι πλέον μαζί μας... κάποιους που απογειώθηκαν χωρίς ποτέ να προσγειωθούν... κάποιους που το κράτος και οι κοινή γνώμη τους θυμήθηκε και τους ονόμασε ΉΡΩΕΣ μετά το θάνατό τους... αλλά πριν από αυτόν ήταν απλά.... ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΆΛΛΗΛΟΙ...

Σπαταλήστε 2 λεπτά για να κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Αν δεν καταλάβετε τίποτα.......χαλάλι σας! Έτσι κι αλλιώς από ψηλά δεν φαίνεστε καθόλου...»
...

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ

O "δημοσιονομικός εκτροχιασμός" και το εκρηκτικό μίγμα ελλειμμάτων και χρέους, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι αγορές έχουν πλέον εντοπίσει το πρόβλημα και αντιδρούν άμεσα, δημιουργούνσυνθήκες ασφυξίας για την αγορά ελληνικών κρατικών τίτλων και τη λειτουργία του κράτους γενικότερα.

Η αντιστροφή αυτής της τάσης, και η συνεπακόλουθη μείωση του γνωστού spread, μπορεί να επιτευχθεί όταν οι διεθνείς αγορές αλλά και η Κομισιόν, πειστούν για το νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών και έχει δρομολογηθεί αμετάκλητα με συγκεκριμένα μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα η επαναφορά της χώρας στη δημοσιονομική πειθαρχία.

Μέχρι τότε το ελληνικό κράτος θα πρέπει να μπορέσει να εξασφαλίζει χρηματοδότηση για να μπορέσει να καλύψει τόσο την εξυπηρέτηση του χρέους όσο και τα ελλείμματά του.

Μόνη λύση αυτήν τη στιγμή είναι η έκδοση κρατικών τίτλων που θα απευθύνονται στο ευρύ αποταμιευτικό κοινό, δεδομένου του μεγάλου όγκου των ιδιωτικών καταθέσεων στο τραπεζικό σύστημα. Η λύση αυτή έχει το πλεονέκτημα του χαμηλότερου κόστους για το ελληνικό δημόσιο συγκριτικά με το κόστος του δανεισμού από τους θεσμικούς επενδυτές και τις διεθνείς αγορές.

Η έκδοση κρατικών τίτλων που θα απευθύνονται στο ευρύ εγχώριο αποταμιευτικό κοινό θα αποδειχτεί επωφελής τόσο για το Δημόσιο όσο και για τους ιδιώτες. Το μεν Δημόσιο θα αξιοποιήσει μια δεξαμενή δυνητικών δανειακών κεφαλαίων με χαμηλότερο (σε σχέση με τις διεθνείς αγορές) κόστος, οι δε ιδιώτες θα αξιοποιήσουν τη δυνατότητα τοποθέτησης μέρους των αποταμιεύσεών τους σε τοποθέτηση με απόδοση υψηλότερη εκείνης που έχουν ακόμα και οι προθεσμιακές καταθέσεις στις τράπεζες.

Για τον σκοπό αυτό, το ελληνικό δημόσιο πρέπει "εδώ και τώρα" να εκδώσει έντοκα γραμμάτια και ομόλογα, με διάρκεια έως τρία έτη με μικρή ονομαστική αξία όχι μεγαλύτερη των 10.000 ευρώ, διαπραγματεύσιμα στο Χρηματιστήριο Αθηνών, τα οποία θα φυλάσσονται στο σύστημα άυλων τίτλων του Χ.Α. και θα διατίθενται στο ευρύ επενδυτικό κοινό με δημόσια εγγραφή.

Αυτός ο προτεινόμενος τρόπος εσωτερικού δανεισμού θα είναι επωφελής τόσο για το ελληνικό δημόσιο όσο και για τους ιδιώτες αποταμιευτές και με τον κατάλληλο σχεδιασμό και marketing μπορεί να αποτελέσει σημαντικό χρηματοδοτικό "μαξιλάρι" στο διάστημα που απομένει μέχρι την οριστική ομαλοποίηση των δημόσιων οικονομικών. Με τον εναλλακτικό αυτόν τρόπο χρηματοδότησης το ελληνικό κράτος αποκτά επίσης έμμεσα και τη δυνατότητα να ασκεί "πολιτική επιτοκίων", υπό την προϋπόθεση ότι δρομολογεί μια αξιόπιστη διαδικασία δημοσιονομικής εξυγίανσης.

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΩΜΕΝΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ

Τα εισαγόμενα προϊόντα διατροφής κατακλύζουν το ελληνικό νοικοκυριό, ενώ συρρικνώνεται συνεχώς η δύναμη των ελληνικών προϊόντων. «Οι πολυεθνικές και οι ελληνικές εισαγωγικές εταιρείες πλημμυρίζουν την εγχώρια αγορά με ξένα προϊόντα, εκτοπίζοντας τα παραδοσιακά δικά μας», υποστηρίζουν στελέχη μεγάλων ελληνικών παραγωγικών επιχειρήσεων, επισημαίνοντας ότι η προτίμηση των εισαγόμενων έναντι των ελληνικών έχει πάψει προ πολλού να έχει ως κριτήριο επιλογής την ανώτερη ποιότητα των πρώτων. Μάλιστα, όπως αναφέρουν, αρκετά ελληνικά προϊόντα βελτιώνονται συνεχώς, ξεπερνώντας σε αρκετές περιπτώσεις τα αντίστοιχα εισαγόμενα. Κι όμως...

«Μια πολυεθνική εταιρεία έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζει τα προϊόντα της στις απαιτήσεις των τοπικών αγορών», αναφέρει ο κ. Άγις Πιστιόλας, διευθυντής marketing της Agrino, επισημαίνοντας ότι αυτή η δυνατότητα προήλθε και από τον εξορθολογισμό της παραγωγής, δηλαδή από τη μετακίνηση της παραγωγής προϊόντων από τις χώρες των μητρικών βιομηχανικών εταιρειών σε άλλες χαμηλότερου εργατικού κόστους.

Ο αγώνας είναι άνισος κυρίως για τις μικρότερες ελληνικές παραγωγικές επιχειρήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουν τους ισχυρούς της βιομηχανίας τροφίμων (εγχώριων και πολυεθνικών κεφαλαίων). Τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουν έναντι του πανίσχυρου marketing και των υψηλών budget των μεγάλων επιχειρήσεων δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε η «πλάστιγγα» να γέρνει υπέρ των εισαγόμενων.

Άνισος ο αγώνας

Eάν στις παραμέτρους αυτές προστεθούν οι εγγενείς αδυναμίες της αγροτικής παραγωγής και οι πιέσεις που δέχονται οι μικροί παραγωγοί από τις μεγάλες αλυσίδες (σε όρους πληρωμής, εκπτώσεις, προϊόντα private label), είναι εύκολα αντιληπτοί οι λόγοι που τα ελληνικά προϊόντα δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό τους με τα εισαγόμενα.

«Η ευθύνη των σούπερ μάρκετ έναντι των ελληνικών προϊόντων είναι η εφαρμογή της ίδιας πολιτικής πληρωμών και εκπτώσεων με εκείνη για τα εισαγόμενα», τονίζει ο κ. Θεόδωρος Αντωνόπουλος, διευθυντής marketing της Creta Farm. Την άποψη αυτή συμμερίζονται οι παραγωγοί και άλλων επώνυμων ελληνικών προϊόντων, επικρίνοντας το λιανεμπόριο για την πολιτική που συνήθως εφαρμόζει σχετικώς. «Τα σούπερ μάρκετ έχουν ξεκινήσει έναν οξύτατο πόλεμο τόσο με την προώθηση των private label όσο και με τις πιέσεις που ασκούν στους προμηθευτές για χαμηλές τιμές, με αποτέλεσμα να συμπιέζουν τα περιθώρια κέρδους των μικρών παραγωγών και να τους οδηγούν στο να βάλουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους», αναφέρουν.

Είναι σαφές ότι η διαπραγματευτική δύναμη που αντιπαρατάσσουν οι πολυεθνικές και οι μεγάλες εισαγωγικές εταιρείες στις απαιτήσεις του οργανωμένου λιανεμπορίου αποτελεί ένα ισχυρό πλεονέκτημα, που λείπει από τις μικρότερες σε μέγεθος εταιρείες. «Ό,τι δεν μπορεί να πάρει το σούπερ μάρκετ από τους μεγάλους, το παίρνει από τους μικρούς», διαπιστώνει στέλεχος μεγάλης βιομηχανίας τροφίμων, εξηγώντας ότι τα ισχυρά brand μπορούν να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες στο λιανεμπόριο, αφού η διείσδυση των προϊόντων τους στην αγορά είναι τέτοια που κάνουν αδιανόητη την απουσία τους από το ράφι. Χαρακτηριστική, όπως αναφέρουν, είναι η περίπτωση μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ, η οποία απέσυρε από τα ράφια της προϊόντα πανίσχυρου πολυεθνικού κολοσσού. Ήταν τέτοια η δύναμη του προϊόντος που ο "αποκλεισμός" του κράτησε μόλις δύο μήνες.

Ασύμφορο χαρακτηρίζεται επίσης από μερίδα Ελλήνων παραγωγών και το κόστος αγοράς χώρου στο ράφι ενός σούπερ μάρκετ. Όπως αναφέρουν, το ποσό που καταβάλλει μια επιχείρηση για να αποκτήσει κωδικό εισαγωγής σε ένα σούπερ μάρκετ αφορά συγκεκριμένο μείγμα προϊόντων. Εάν η ίδια επιχείρηση τροποποιήσει τη συσκευασία ή παρουσιάσει στην αγορά ένα νέο προϊόν είναι αναγκασμένη να πληρώσει στην αλυσίδα επιπλέον δαπάνη.

Πού πλεονεκτούν τα εισαγόμενα

Παρά το ότι τα ελληνικά προϊόντα βελτιώνονται συνεχώς, τα εισαγόμενα εξακολουθούν να υπερτερούν στις προτιμήσεις των καταναλωτών για τέσσερις κυρίως λόγους.

Ο πρώτος συνδέεται με την πολιτική προώθησής τους στην ελληνική αγορά, μέσω του marketing. Όπως εύστοχα σημειώνει παράγοντας του κλάδου, «οι καταναλωτές αγοράζουν τα διαφημιζόμενα προϊόντα». Τα τεράστια διαφημιστικά κονδύλια που επενδύουν οι πολυεθνικές και οι μεγάλες εισαγωγικές εταιρείες για την προβολή των προϊόντων τους δεν μπορεί επ’ ουδενί λόγω να συγκριθούν με τα αντίστοιχα των Ελλήνων παραγωγών. Στους κανόνες του σύγχρονου marketing περιλαμβάνεται επίσης και ο τομέας του σχεδιασμού της συσκευασίας. «Υπάρχουν κατηγορίες προϊόντων στις οποίες οι Έλληνες παραγωγοί δεν έχουν εκμεταλλευτεί σωστά ή και καθόλου τα ανταγωνιστικά τους πλεονεκτήματα, ή η συσκευασία των προϊόντων τους υστερεί σημαντικά των ξένων», σημειώνει ο κ. Αντωνόπουλος.

Ο δεύτερος παράγοντας συνδέεται με τη δύναμη και την οργάνωση των δικτύων διανομής και πώλησης. Κατά κανόνα οι πολυεθνικές και μεγάλες εισαγωγικές εταιρείες διαθέτουν καλύτερη οργάνωση των δικτύων διανομής τους σε πανελλαδική κλίμακα. Επιπλέον, λόγω του αυξημένου όγκου των πωλήσεών τους, έχουν τη δυνατότητα να διαθέτουν σημαντικά κονδύλια και για την προώθηση των προϊόντων τους μέσα στα σούπερ μάρκετ. «Αντίθετα με τις μεγάλες, υπάρχουν αρκετές μεσαίες επιχειρήσεις με πολύ καλά προϊόντα, που τους λείπει όμως η οργάνωση του δικτύου διανομής, με αποτέλεσμα να χάνουν σε ανταγωνιστικότητα, καθώς αδυνατούν να ελέγξουν τη διαθεσιμότητά τους σε κάθε σημείο πώλησης».

Η σε περιορισμένο βαθμό σχεδίαση ελληνικών προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας συγκαταλέγεται επίσης στα μειονεκτήματα της ελληνικής βιομηχανίας. Όπως παρατηρούν παράγοντες της αγοράς, τα προϊόντα αυτής της ομάδας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι εισαγόμενα. Ο αντίλογος βέβαια που αναπτύσσεται εδώ είναι ότι τα προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας έχουν υψηλό κόστος, με αποτέλεσμα να μην ενδείκνυνται για τους μικρούς παραγωγούς.

Η καθυστέρηση στην αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής είναι ένας ακόμη σημαντικός λόγος που θέτει σοβαρά εμπόδια στην ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων. Η αγροτική μας παραγωγή με τα σημαντικά προβλήματα οργάνωσης, την κατακερματισμένη σε μικρά αγροτεμάχια γεωργική ιδιοκτησία, το υψηλό κόστος, την έλλειψη κεντρικής οργάνωσης και υποστήριξης, είναι δύσκολο να αντέξει τον ανταγωνισμό των εισαγόμενων προϊόντων. «Οι Έλληνες αγρότες πρέπει να προσαρμόσουν την παραγωγή τους στο μοντέλο του σύγχρονου τρόπου διατροφής και να κάνουν ριζικές αλλαγές στις καλλιέργειές τους. Χρειάζεται να παράγουν προϊόντα που να καλύπτουν όλο το εύρος των καταναλωτικών αναγκών, να αποκτήσουν στρατηγική ανάπτυξης και να ενοποιηθούν σε μεγαλύτερα σχήματα. Να γίνουν επιχειρηματίες», αναφέρει ο κ. Πιστιόλας. «Η ελληνική παραγωγή σε ορισμένα προϊόντα όπως το ρύζι», τονίζει, «είναι από τις ακριβότερες».

Το υψηλό κόστος παραγωγής των ελληνικών προϊόντων, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες στο μάρκετινγκ και στη διανομή τους στις αγορές του εξωτερικού, είναι από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους τα ελληνικά προϊόντα δεν έχουν τη θέση που τους αξίζει ούτε στα ράφια των ευρωπαϊκών σούπερ μάρκετ.

Προς το παρόν ελάχιστα προϊόντα κάνουν "ευρωπαϊκή καριέρα". Οι επιτυχημένες προσπάθειες διείσδυσης σε ξένες αγορές αφορούν κυρίως τα προϊόντα που εξάγονται σε χώρες όπου υπάρχουν κοινότητες της ομογένειας (ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία κά), όπου δηλαδή το κοινό τα γνωρίζει και τα αγοράζει.

Δυνητικά πάντως, όπως αναφέρουν στελέχη του κλάδου, η βαλκανική αγορά ενδεχομένως να αποτελέσει έναν ενδιαφέροντα προορισμό των επώνυμων προϊόντων της ελληνικής μεταποίησης, εφόσον καλυτερεύσει το βιοτικό επίπεδο των καταναλωτών της και τονωθεί η ζήτηση.

Ο ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ

*

Προχθές το βράδυ ένας φίλος, ελεύθερος επαγγελματίας, διηγιόταν ότι πριν από τον Φεβρουάριο και την περικοπή στα επιδόματα κατηγοριών δημοσίων υπαλλήλων, για κάθε 10 δουλειές που έκανε με το Δημόσιο (γιατί ό,τι και να κάνεις, πάντα θα βρίσκεις το Δημόσιο μπροστά σου) στις 5 του ζητούσαν μίζα.

Από τον Φεβρουάριο και μετά του ζητάνε μίζα και για τις 10 δουλειές, αλλά και αναδρομικά για όσες δεν του ζητήθηκε!

Στην ουρά του ΙΚΑ, συγγενικό μας πρόσωπο, προσφάτως, άκουσε με τ' αυτιά της την υπάλληλο να δηλώνει στο πλήθος, που την περίμενε να διεκπεραιώσει με το πάσο της τη δουλειά, ενώ εκείνο (το πλήθος) περίμενε, όπως πάντα, σαν τον υπήκοο του καϊμακάμη: «Εμένα μου κόψανε τα επιδόματα και θα δουλεύω για όσο με πληρώνουν». (Λες και περίμενε την περικοπή για να περιφρονεί το πλήθος, που της έδινε μπρος στο γκισέ της την αίσθηση της δύναμης μιας εξουσίας που στηρίζεται σ' ένα κόμπλεξ κατωτερότητας).

Στις εφορίες της Αθήνας, ο υπουργός εξακόντισε απειλές αποκεφαλισμού των προϊσταμένων (για να τ' ακούνε και οι υπάλληλοι), με την κατηγορία ότι ολιγωρούν και δεν εισπράττουν, τουλάχιστον τις ληξιπρόθεσμες οφειλές -πάνω από 10 δισ. τα εφικτά- των χρεωστών του Δημοσίου. Αφού ήδη έχουν περικοπεί τα επιδόματα των εφοριακών.

Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση έχει συνειδητοποιήσει στα σοβαρά ότι τα πολιτικά σχήματα που γαλούχησαν τον λαό με μια συγκεκριμένη νοοτροπία είναι τα τελευταία, που μπορούν να του την πάρουν πίσω τη νοοτροπία. Μαζί με τα χαρισμένα.

Η κυβέρνηση μπορεί να οδήγησε τη χώρα στο κατ' αυτήν «υπήνεμο λιμάνι» του ΔΝΤ και της Ε.Ε., αλλά μάλλον λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο.

Ο ξενοδόχος, που νοικιάζει το κοτέτσι του για κατάλυμα τους καλοκαιρινούς (και όχι μόνο) μήνες σε τιμή Μόντε Κάρλο «γιατί έτσι του γουστάρει», αφού υπάρχουν γαλαντόμοι χωρίς κριτήριο και το πληρώνουν, δεν έχει σκοπό να κάνει την τουριστική βιομηχανία ανταγωνιστική, γιατί απλούστατα το δάνειο που πήρε από την τράπεζα δεν ήταν ανταγωνιστικό σε σχέση με του αντίστοιχου Ισπανού, η πρώτη ύλη του breakfast δεν είναι ανταγωνιστική σε σχέση με του Τούρκου (γιατί ο προμηθευτής τού πουλάει το βούτυρο σε τιμή 100πλάσια από την τιμή παραγωγού) και γιατί ο ίδιος -ο ξενοδόχος- θέλει να βγάλει σε 20 μέρες όσα θα έβγαζε δουλεύοντας αλλού 12 μήνες. Ετσι τον έμαθαν.

Το μισό λαδάκι που βγάζει η Ελλάδα πουλιέται στους Ιταλούς σε τιμή εξευτελιστικά κάτω από την εξευτελιστική τιμή παραγωγού, που πληρώνει ο συνεταιρισμός.

Χωρίς αυτό το λαδάκι και τη χαμηλή του οξύτητα, το ιταλικό δεν μπορεί να πάρει τη σφραγίδα καθαρότητας που χρειάζεται για να μοσχοπουληθεί στις ξένες αγορές και να θησαυρίζει η Ιταλία, αφήνοντας τη θεία Τασία να μη βγάζει τίποτε στο χωριό, πληρώνοντας ήδη στους Αλβανούς εργάτες μεροκάματο ελληνικού ύψους (και δικαίως, αφού τα δικά μας καμάρια απολαμβάνουν το φραπέ της ανεργίας, επιδοτούμενο από τον θαμπωμένο μπαμπά και μαμά, που έκαναν το κατόρθωμα να αποκτήσουνε παιδί).

Οι τρεις καμπαλέρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που βρίσκονται ήδη εδώ και έχουν φρίξει από τη ρωμέικη νοοτροπία του σταρχιδισμού, τρώνε με 45 ευρώ -και οι τρεις- στο «Κεντρικό» κάθε μεσημέρι (ενώ οι αντίστοιχοι δικοί μας θα έτρωγαν με 300 ευρώ στο Four Seasons), αλλά ψάχνουν την άκρη του νήματος στα λεφτά, ενώ δεν είναι εκεί.

Δεν πάσχει από λεφτά η χώρα, λεφτά έχει. Είναι ήδη στα χέρια των μεσαζόντων εμπόρων κάθε είδους και στους μεσάζοντες προμηθευτές κάθε είδους. Είναι ήδη στα χέρια των τεμπελχανάδων συνδικαλιστάδων, οι πιο πολλοί από τους οποίους δεν έχουν δουλέψει ποτέ τους και απολαμβάνουν προνόμια προυχόντων.

Είναι ήδη στα χέρια εκατοντάδων χιλιάδων δήθεν επαγγελματιών, που κλέβουν στο ζύγι, στην εργασία, στην εφορία, στην ποιότητα τους ίδιους τους τούς συμπατριώτες.

Είναι ήδη στα χέρια των εργολάβων και των αεριτζήδων της διαπλοκής, που μονοπωλούν τα έργα και τα υλικά του δημόσιου τομέα.

Είναι ήδη στα χέρια των λαθρεμπόρων στα καύσιμα, στα ναρκωτικά, στα όπλα, στα καπνά, στους μετανάστες, στα ανταλλακτικά, στα ρούχα, στη μουσική.

Είναι ήδη στα χέρια του συνόλου σχεδόν των βουλευτών της τελευταίας 25ετίας (ελάχιστες οι εξαιρέσεις), που έχουν καταληστέψει το δημόσιο χρήμα με διορισμούς κηφήνων, αποθησαύριση περιουσιών, κατασπατάληση του κοινού κορβανά σε επιλεκτικούς άχρηστους νόμους και έργα.

Ολο αυτό δεν είναι οικονομικό πρόβλημα. Είναι Πρότυπο. Είναι Status. Είναι η Επιβεβλημένη Νοοτροπία, χωρίς την οποία είσαι ένας Αποτυχημένος στη χώρα. Το κυριότερο: Αυτό είναι το χρήμα, που αρνείται να συλλάβει και να βάλει σε τάξη η κυβέρνηση, αγκαζέ με το Νομισματικό Ταμείο.

Μέχρι να δει τον κόσμο πολύ εξαγριωμένο στους δρόμους.

---

ΟΜΟΛΟΓΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΗ ΑΚΗΝΙΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

"Ρώτησε χθες το βράδυ στο δελτίο του MEGA ο Πάγκαλος τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση. Οι άλλοι χαλβάδες (δημοσιογράφοι) που ήταν στα παράθυρα δεν είπαν τίποτα.

Πριν σας πω την πρότασή μου θα ήθελα να αναφέρω ότι όλα τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση και στραγγαλίζουν την αγορά και την διάθεση των πολιτών είναι 4,8 δις ευρώ. (προσωπικά λόγω της ύφεσης δεν βλέπω να...

ξεπερνούν τα 3,5 δις ευρώ). Με τα spreads στο 6%, το ΕΠΙΠΛΕΟΝ κόστος δανεισμού για την Ελλάδα θα είναι 3,3 δις ευρώ (δανεισμός 2010: 55 δις ευρώ * 6%). Δηλαδή προσπαθώντας ο Γιώργος να κατηγορήσει την ΝΔ και τον Καραμανλή έσκαψε τον λάκκο της Ελλάδας (και νομίζω και τον δικό του), γιατί όπως δείχνουν τα νούμερα έκανε μιά τρύπα στο νερό.

Εγώ θα πρότεινα κάτι πολύ απλό. Ο Γιώργος ξέρει πόσα χρήματα έχουν οι Έλληνες στις τράπεζες (αν δεν ήξερε μπορούσε να ρωτούσε τον Προβόπουλο και θα του το έλεγε). Θα μπορούσε να εκδόσει ένα Ομόλογο Ελληνικού Δημοσίου με 4 ή 5% (τόσο θα πληρώσουμε στο ΔΝΤ ή στους Ευρωπαίους "εταίρους" μας) και να καλούσε όλους τους Έλληνες να το αγοράσουν για να σωθεί όχι μόνο η οικονομία της Ελλάδας αλλά και το γόητρο και η υπόληψή της ΚΑΙ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΞΕΡΕΤΕ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ ΚΑΘΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΚΟΙ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΚΑΤΑΘΕΤΕΣ. Αν το έκανε αυτό τον Οκτώβριο, θα είχε όλο τον χρόνο να δουλέψει για να βελτιώσει την κακή κατάσταση της Ελλάδας (σε όλους τους τομείς) και όχι να τρέχει πέρα δώθε νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο εργάζεται και παράγει έργο (όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος..και το αποτέλεσμα του έργου??? του Γιώργου είναι απογοητευτικό).

Γιατί δεν το έκανε αυτό ??? Ή όλοι στην κυβέρνηση είναι ανίκανοι ή όλοι δουλεύουν για τις τράπεζες. Μάλλον και τα δύο....."

Αναγνώστης

Η ΚΡΙΣΗ ΣΚΕΨΕΩΝ

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε.. Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού- 15 000 παγκοσμίως

Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του. Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε.

Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος.

Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτιμωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο ποιο σωστά μπορώ διότι η αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα…

« Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρεωστάει και κοιτάξει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα του είναι αρκετά.

Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεία του να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παΐδια του.. τι θα πει στην γυναίκα του πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του. Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλεία θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.

ΑΛΛΑ την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.

Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειόνων τα ετήσια έξοδα. $135 000 000. Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο

Ελάττωση του μισθού μου – 75%

Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50%

Ελάττωση γενικών διευθυντών – 40%

ΚΤΛ

Καμία απόλυση…

Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.»

Σηκώθηκε και έφυγε.. όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο « κρίμα που θα παίξετε Γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι παιδία.»

Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση. Α ναι είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ‘ αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.

Το 1992 στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότηση του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες – τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν¨

« Ακουστέ μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα . Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες η 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.

Και κάνεις μα κάνεις ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.

Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις.

Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή άρχετε όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα.. και εργοστάσια καίει.»

Σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας ( άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες ) του Όμπυα..

Γιατί το έγραψα;

Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν

για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ),

ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ)

αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ) ..

Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα Φυσικά είναι για τις αλλαγές – ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι θα είναι όχι μονό προστατευμένοι αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ( σας θυμίζει κάτι αυτό) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους.

Λοιπόν νάνοι της νοημοσύνης έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι, συμπεριφέροντε. Έτσι δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα. ΠΑΝΤΟΥ.

Καταναλώνουμε 157 Κυβικά Μέτρα Πετρελαίου Ανά Δευτερόλεπτο (video)

Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Ο’ Ράιλι, διευθύνοντα σύμβουλο της Chevron, ο άνθρωπος καταναλώνει σήμερα 40.000 γαλόνια πετρελαίου ανά δευτερόλεπτο. Όπως τονίζει, «η κλίμακα του ενεργειακού συστήματος είναι τεράστια».

Αν προχωρήσουμε σε μερικούς απλούς υπολογισμούς, αντιλαμβανόμαστε το ακριβές μέγεθος της ποσότητας αυτής:

1 βαρέλι πετρελαίου = 42 γαλόνια

1 κυβικό μέτρο = 264 γαλόνια

Με βάση το World Fact Book του 2008, η παγκόσμια ημερήσια κατανάλωση είναι περίπου 85 εκατ. βαρέλια.

85 εκατ. βαρέλια χ 42 γαλόνια ανά βαρέλι = 3,5 δις γαλόνια ημερησίως = 150 εκατ. γαλόνια ανά ώρα = 2,5 εκατ. γαλόνια ανά λεπτό = 41.451 γαλόνια ανά δευτερόλεπτο.

Συνεπώς, ο κ. Ράιλι έχει δίκιο όταν μιλάει για 40.000 γαλόνια ανά δευτερόλεπτο. Η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί σε 157 κ.μ. πετρελαίου ανά δευτερόλεπτο. Πρόκειται πραγματικά για έναν ποταμό πετρελαίου και χρήσιμο είναι να δούμε και οπτικά πως μοιάζει η ποσότητα αυτή.

Οι καταρράκτες Jog Falls της Ινδίας, από τους μεγαλύτερους στον κόσμο, μεταφέρουν νερό με ρυθμό 153 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο, δηλαδή ελαφρώς λιγότερο από το φανταστικό μας «ποτάμι» του πετρελαίου.

Φανταστείτε λοιπόν στο ακόλουθο video από τους καταρράκτες αυτούς, να ρέει πετρέλαιο και μάλιστα αναμμένο.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΠΑΠΑΔΕΣ

Η Μαριναλέντα, μια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνομικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται με 15 ευρώ τον μήνα. Ο δήμαρχός της, ο κομμουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.

Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδομάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήμαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εμείς οι άλ λοι Ισπανοί κάνουμε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 μέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν με τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο (φωτό) ήταν ο νεώτερος δήμαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώνων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πάρει από ένα γαιοκτήμονα 12.000 στρέμματα γης και να δημιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισμό από τον οποίο ζει σήμερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήμαρχος.

Στον συνεταιρισμό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ημέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδομάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο μισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκομιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο μικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη μέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισμού δεν μοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν δουλειές. Γι' αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Ομως ακόμη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι μισθοί καταβάλλονται.

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα κοστίζει 12 ευρώ τον μήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουμε χωροφύλακες, θα ήταν μια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήμαρχος. «Δεν έχουμε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυημένη και το Πάσχα έγινε μια μικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόμους του χωριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.

«Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική δημοκρατία, αποφασίζουμε για όλα, από τους φόρους ώς τις δημόσιες δαπάνες, σε μεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να δουλεύουμε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήμα».

---

Τρεις βάτραχοι σταμάτησαν κατασκευή ιππόδρομου

Είναι από τις ελάχιστες, αν όχι από τις μοναδικές φορές, που η φύση στέκεται εμπόδιο στην ανθρώπινη παρέμβαση. Η κατασκευή ενός από τους μεγαλύτερους ιππόδρομους της Βικτώριας, η ανέγερση του οποίου είχε υπολογιστεί σε 40 εκατομμύρια δολάρια, σταματά χάρη σε τρία μικροσκοπικά βατραχάκια!

Τα σχέδια για τον νέο ιππόδρομο είχαν βγει και όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσουν τα έργα, μέχρι που η αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Προστασίας του Περιβάλλοντος, στη σχετική επιτόπια οικολογική εξέταση του συγκεκριμένου χώρου, ανακάλυψε ότι τον χρησιμοποιούν και τα συγκεκριμένα ερπετά, το είδος των οποίων έχει χαρακτηρισθεί «υπό εξαφάνιση».

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη μπορεί να εκδοθεί η σχετική άδεια κατασκευής του ιππόδρομου, που είχε υποβάλει η τοπική λέσχη ιπποδρομίων.

Το πρόβλημα που ανέκυψε μπορεί να επιλυθεί μόνο με δύο τρόπους: ή η λέσχη να βρει έναν άλλο χώρο για την ανέγερση του ιππόδρομου ή να μετακινηθούν τα βατραχάκια σε έναν άλλο κατάλληλο χώρο που θα εγγυάται την επιβίωσή τους.

Τελικά, η τοπική λέσχη ιπποδρομιών αποφάσισε ότι οι τρεις μικροσκοπικοί βάτραχοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν και ανέλαβε την υποχρέωση να χρηματοδοτήσει τη σχετική έρευνα ανεύρεσης ή κατασκευής άλλου χώρου που να πληροί όλες τις προϋποθέσεις για την επιβίωση των βατράχων.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Πολλοί από εμάς αναρωτιούνται, πως μπορεί να φτιάξει η Ελλάδα. Ο Έλληνας 30 χρονιά τώρα, βρίσκεται σε λιτότητα, οι πολιτικοί μας ανάξιοι να ξεχωρίσουν μεταξύ του καλού του εαυτούλη τους, των χορηγών τους και του ελληνικού λάου, ως πόντιοι Πιλάτοι, νίπτουν τας χείρας τους από τις αμαρτίες τους, τα ρίχνουν στην προηγούμενη κυβέρνηση, και καλούν τον λαό να επωμιστεί τα βάρη. Έτσι δεν φτιάχνεται το κράτος μας.


Το ΔΝΤ έρχεται με φόρα, να πάρει τα κεφάλια επί δικαίων και αδίκων, και ο λαός δυσανασχετεί, γιατί για άλλη μια φόρα θα πληρώσει το μάρμαρο.


Πως όμως θα συμπεριφέρονταν τούτη την ωρα ο Έλληνας, αν έβλεπε, πολιτικούς που δωροδοκήθηκαν από την Siemens, να συλλαμβάνονταν, και να δημεύονταν η περιουσία τους? Πως θα αντιδρούσε, αν το ΣΔΟΕ επέβαλε ένα φονικό πρόστιμο στον βουλγαρακη που ενώ ζοριζόμαστε όλοι μας, αυτός με ύφος 1000 καρδιναλίων έλεγε ότι δεν πλήρωνε φόρους.? Αν βλέπαμε τους υπουργούς ΥΠΕΧΩΔΕ των τελευταίων 15 ετών να δημεύονταν η περιουσία τους και να ήταν στην φυλακή? Πως θα αντιδρούσαμε αν βλέπαμε τον Αλογοσκούφη, τον Χατζηδάκη, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Λιάπη, τον Τσουκάτο, τον κύριο Σαμίνα, τον Παπαντωνίου, να είναι μέσα για διασπάθιση δημοσιου χρήματος, κλοπή και συνέργεια σε υπεξαίρεση, στην φυλακή και τα ακίνητα τους να εκπληστηριαζονται και τα χρήματα να πηγαίνουν στον λογαριασμό της ΤτΕ για το δημόσιο χρέος?


Νομίζω ότι αν βλέπαμε όλες αυτές τις εικόνες, ο Έλληνας αρκετά καλύτερος, θα συμπεριφέρονταν ίσως και νόμιμα, είτε είναι ΔΥ είτε είναι εε. Αυτό όμως που θα αποδέχονταν ο Έλληνας περισσότερο, θα ήταν ο νόμος. Ίσως δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο ως χώρα, ίσως να είχαμε καλύτερο κράτος, ίσως και η οικονομία μας θα ήταν καλύτερη. Αυτό όμως που θα είχαμε, θα ήταν δικαιοσύνη. Και οι τύραννοι της χωράς μας, θα ήξεραν ότι μπορεί η δικαιοσύνη να είναι τυφλή, αλλά βλέπει.

ΦΤΩΧΕΙΑ

Γράφει ο Αλέξις ντε Τοκβίλ στο βιβλίο του «Μνημόνιο για τη φτώχεια»: διαβάστε τα βιβλία που έχουν γραφτεί στην Αγγλία για τη φτώχεια. Μελετήστε τις έρευνες του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Μια και μόνη διαμαρτυρία θα ακουστεί. Ολοι θρηνούν για την εξευτελιστική κατάσταση στην οποία έχουν φτάσει οι κατώτερες τάξεις της χώρας. Ο αριθμός των παιδιών εκτός γάμου αυξάνεται ιλιγγιωδώς. Το ίδιο και οι εγκληματίες. Οι άποροι πολλαπλασιάζονται με συγκλονιστικό ρυθμό, ενώ το πνεύμα της αποταμίευσης φαντάζει όλο και πιο ξένο για τον φτωχό. Ενώ στο υπόλοιπο κράτος εξαπλώνεται ο διαφωτισμός και τα ήθη εξημερώνονται, ο φτωχός οπισθοχωρεί. Θα έλεγε κανείς ότι υποχωρεί στη βαρβαρότητα και μοιάζει να προσεγγίζει τον πρωτόγονο άνθρωπο. Αγγλία, 1833!

Αγγλία 2010 ! Η ιστοσελίδα Fight Poverty ζητάει από φίλους να γράψουν κάτι για τη φτώχεια στη χώρα τους. Ο Ντέιβιντ διερωτάται: «Φτώχεια και πείνα σήμερα στην Αγγλία; Τι θα μπορούσα, άραγε, να γράψω; Ως πρόσφατα ήξερα για τις φιλανθρωπικές οργανώσεις που βοηθούν τους φτωχούς. Κάποια φορά μάλιστα βοήθησα σε συσσίτιο έξω από το Λονδίνο. Τώρα, αναγκάζομαι να ψάξω τα στατιστικά στοιχεία για να δω τι; Στη Μεγάλη Βρετανία, ένας στους πέντε πολίτες ζει σε συνθήκες φτώχειας. Η πατρίδα μου παίρνει εύσημα για το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν με σχετικά χαμηλό εισόδημα: από τα 27 κράτη-μέλη της Ε. Ε. μόνον τα πέντε έχουν υψηλότερα ποσοστά από τη Βρετανία. Για όσους απορούν, ναι, το ποσοστό στη Βρετανία είναι διπλάσιο από αυτό της Ολλανδίας και μιάμιση φορά μεγαλύτερο από εκείνο της Γαλλίας και της Γερμανίας». Το κείμενο τουΝτέιβιντ έχει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Μου κέντρισε ωστόσο το ενδιαφέρον επειδή η δική μας χώρα εισέρχεται σιγά σιγά σε σκονισμένες ατραπούς, προορισμένες ίσως να οδηγήσουν πολλούς στα χαμηλότερα επίπεδα της φτώχειας. Εκεί όπου τα συσσωρευμένα χρέη και οι αναθυμιάσεις από τα λάθη ακινητοποιούν τον νου και προδιαγράφουν την απώλεια σε γιγαντοοθόνη.

Η νεαρή Esther Dufloείναι καθηγήτρια στο ΜΙΤ. Προ τριετίας ίδρυσε το Εργαστήρι κατά της Φτώχειας. HEsther δίνει την εντύπωση νεαρής φοιτήτριας. Κυκλοφορεί αμακιγιάριστη, ντυμένη πολύ απλά και μιλάει πολύ για την οικονομία. Οχι όμως σαν όλους τους άλλους. Δεν παλεύει με τα γνωστά μαθηματικά μοντέλα που λένε ότι οι πλούσιες χώρες οφείλουν να προσφέρουν το 1%, το 2% ή το 5% του πλούτου τους στις φτωχές χώρες. Πατάει πάνω στο σανίδι της οικονομίας για να μετρήσει το μάξιμουμ της δύναμης των αναπτυξιακών προγραμμάτων. Ενας οικονομολόγος, λέει, πρέπει να βρίσκεται πλησιέστερα στον υδραυλικό και μακρύτερα από τον γιατρό! ΗEsther Duflo ταξιδεύει στην Ινδία, στην Κένυα, στο Μαρόκο, στη Μαδαγασκάρη και επιστρέφει στη Γαλλία για να σαγηνεύσει τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Η «Μοντ» την τιμά, απονέμοντάς της τον τίτλο της νεώτερης οικονομολόγου. Η «Λιμπερασιόν» δημοσιεύει συχνά τις εργασίες της. Ο Μπιλ Γκέιτς την έχει προσκαλέσει σε δείπνο. Ο Κλίντον δηλώνει εντυπωσιασμένος και η Παγκόσμια Τράπεζα χρησιμοποιεί αρκετά από τα προγράμματά της.

Ποιος είναι, όμως, ο πυρήνας της σκέψης τηςEsther Duflo, που κάποιοι την τοποθετούν στον αντίποδα του Τζέφρι Σακς, του οικονομολόγου που λέει ότι η φτώχεια μπορεί να εξαλειφθεί σε 20 χρόνια, αρκεί να βοηθήσουν οι πλούσιες χώρες; Στο βιβλίο της «Η πάλη κατά της φτώχειας» (εκδ. Πόλις), η Esther Dufloαποφεύγει τα μαθηματικά μοντέλα. Της πηγαίνουν καλύτερα οι εμπειρικές μέθοδοι. «Βάζοντας φοιτητές στα εργαστηριακά πειράματα να παίξουν το παίγνιο του δικτάτορα ή το παίγνιο των δημοσίων αγαθών καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι τα άτομα δεν συμπεριφέρονται με λογική homo economicus. Βέβαια, στο εργαστήρι, ο υπεύθυνος του προγράμματος μπορεί να ελέγχει με ακρίβεια τις συνθήκες και να ζητά από εκείνους που συμμετέχουν, να εκτελούν παράτολμες εργασίες. Η ευελιξία όμως του εργαστηρίου λειτουργεί σε βάρος του ρεαλισμού. Τα πειράματα στην πράξη επιβάλλουν αυστηρούς περιορισμούς, γιατί οφείλουμε να υποκύψουμε στους εκάστοτε ηθικούς κανόνες. Αλλά πιστέψτε με: τα πειράματα στην πράξη διαθέτουν ανατρεπτική δύναμη. Υποχρεώνουν τους επιστήμονες να αποδέχονται την αντίρρηση και την έκπληξη. Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η πραγματική δύναμή τους και συγχρόνως η ευκαιρία να προχωρήσουν μαζί η επιστήμη και ο αγώνας κατά της φτώχειας».

«Στόχος μου είναι να ασκώ τα οικονομικά ως αληθινά κοινωνική επιστήμη. Μια επιστήμη του ανθρώπου, με όλο τον πλούτο της. Αλλά και μια επιστήμη ανθρωπιστική, εύθραυστη, σεμνή. Λόγος ύπαρξης για μένα είναι να συμμετέχω στην επίπονη οικοδόμηση της γνώσης κατά της φτώχειας».

Δεν ξέρω αν βοηθούν τέτοιες κουβέντες, αλλά καμιά φορά μοιάζουν με τις πολύχρωμες λωρίδες του ουράνιου τόξου, για λίγο μόνο και ως προπομπός αυτού που μέλλει να ακολουθήσει.

Σε Μίζες το 8% του ΑΕΠ της Χώρας!

Στοιχεία σοκ για το μέγεθος της διαφθοράς στην Ελλάδα και την επιβάρυνση που προκαλεί σε χρέος και έλλειμμα αποκαλύπτει μελέτη του διακεκριμένου αμερικανικούινστιτούτου μελετών Βrookings Ιnstitution, η οποία εκτιμά ότι το ελληνικό κράτος χάνει κάθε χρόνο 20 δισ. ευρώ εξαιτίας της διαφθοράς στο Δημόσιο.

Κατά τη μελέτη οι δωροδοκίες, το πατρονάρισμα και άλλες μορφές διαφθοράς στο ελληνικό Δημόσιο αποτελούν βασικούς παράγοντες που επιβαρύνουν το συνεχώς διογκούμενο χρέος, στερώντας από το ελληνικό κράτος ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του ΑΕΠ. Μάλιστα σύμφωνα με τη μελέτη, αν ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ήταν τόσο καθαρός και διαφανής όσο της Σουηδίας ή της Ολλανδίας, η χώρα μπορεί να είχε εμφανίσει πλεονάσματα κατά την τελευταία δεκαετία.

«Αν η Ελλάδα είχε καλύτερο έλεγχο της διαφθοράς- όχι απαραίτητα στα επίπεδα της Σουηδίας, αλλά ακόμη και σε αυτά της Ισπανίας- θα είχε 4% μικρότερο δημοσιονομικό έλλειμμα» κατά μέσο όρο τα τελευταία πέντε χρόνια, δηλώνει ο Ντάνιελ Κάουφμαν, υψηλόβαθμο στέλεχος του Βrookings και συντάκτης της μελέτης.

Οπως αναφέρεται σε άρθρο της «Wall Street Journal» με τον τίτλο «Τραγική αδυναμία: ο χρηματισμός τρέφει την ελληνική κρίση», η έρευνα του Βrookings Ιnstitute, η οποία εξετάζει τις οικονομικές συνέπειες της διαφθοράς σε σαράντα χώρες, ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο η διαφθορά έχει επηρεάσει τα δημόσια οικονομικά σε ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως στην Ελλάδα και την Ιταλία και σε μικρότερο βαθμό στην Ισπανία και την Πορτογαλία.

Η διαφθορά οδηγεί σε υστέρηση των φορολογικών εσόδων και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του αυστριακού οικονομολόγου Φρίντριχ Σνάιντερ του Πανεπιστημίου Λιτζ, ο οποίος μελετά τη φοροδιαφυγή ανά τον κόσμο, το ένα τέταρτο των φόρων στην Ελλάδα δεν καταβάλλονται. Μάλιστα, υπολογίζει ότι το ένα τρίτο από αυτούς χάνεται εξαιτίας της δωροδοκίας. «Μοιράζεσαι τους φόρους, που πρέπει να πληρώσεις, με τους εφόρους και παίρνεις έκπτωση», δηλώνει.

Στο άρθρο της «Wall Street Journal» γίνεται επίσης αναφορά στις αρνητικές επιδόσεις της Ελλάδας στη διαφάνεια, οι οποίες έχουν αποτυπωθεί σε πρόσφατες σχετικές μελέτες όπως είναι αυτή της Διεθνούς Διαφάνειας αλλά και της Παγκόσμιας Τράπεζας που κατατάσσει τη χώρα στην τελευταία θέση στην ευρωζώνη ως προς την αποτελεσματικότητα ελέγχου της διαφθοράς. Ο συντάκτης του άρθρου παρότι επισημαίνει πως ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έχει θέσει στόχο την καταπολέμηση της διαφθοράς και του χρηματισμού, επικαλείται απόψεις αναλυτών που υποστηρίζουν ότι δεν επαρκούν τα μέτρα που έχει λάβει.

Στο 150% το χρέος. Εφιαλτικές προβλέψεις για έκρηξη του δημόσιου χρέους της Ελλάδας στο 150% του ΑΕΠ έως το 2014 διατυπώνει ο «Εconomist». Εκτιμά πως ακόμα και αν η Ελλάδα εφαρμόσει μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής της τάξης του 10% του ΑΕΠ την επόμενη 5ετία θα συνεχίσει να έχει ανάγκη είτε περαιτέρω στήριξης είτε αναδιάρθρωσης του χρέους της.

«Βάσει ακόμη και των πιο αισιόδοξων προβλέψεων, υπολογίζουμε ότι οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας θα φθάσουν στα 67 δισ. ευρώ ή ακόμη και υψηλότερα εντός των επόμενων ετών. Υπό αυτό το πρίσμα το χρέος της χώρας θα φθάσει στο 150% του ΑΕΠ έως το 2014, επίπεδο το οποίο έχει κατορθώσει να ξεπεράσει μόνο η Ιαπωνία», τονίζεται στο δημοσίευμα. Ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας άλλωστε, εκτιμάται πως θα προκαλούσε μεγάλα προβλήματα στους ισολογισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών, η έκθεση των οποίων στην Ελλάδα υπολογίζεται σε 120 δισ. ευρώ από τα οποία 70 δισ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΣΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟΙΧΙΣΑΝ? ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΛΛΑ

Kάτι σαν τα ακόλουθα μας οδήγησαν εδώ που είμαστε

Αντίγραφα από άρθρα και σχόλια που βρήκα.

"Το 1996 ο φάκελος διεκδίκησης των Αγώνων ανέφερε ότι το κόστος θα φτάσει περίπου τα 500 δισ. δρχ.
Το 1997, λίγο μετά την ανάθεση των Αγώνων, ο επίσημος προϋπολογισμός που παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ανέβηκε στα 850 δισ. δρχ.
Δύο χρόνια μετά, το 1999, ο προϋπολογισμός αυτός έφτασε... αισίως το 1 τρις. δρχ.
Το 2000, χρονιά που η Γ. Αγγελοπούλου ανέλαβε τα ηνία της «Αθήνα 2004», ο προϋπολογισμός ανέρχεται στο 1,35 τρις. δρχ.
Τον Ιούνη του 2001 ανακοινώνεται, μετά από μία συνεδρίαση της αρμόδιας διυπουργικής επιτροπής, ότι το κόστος θα φτάσει το 1,5 τρις. δρχ.
Τον Οκτώβρη του 2001, πάλι μετά από συνεδρίαση της διυπουργικής, γίνεται γνωστό ότι το κόστος διαμορφώνεται στα 2,3 τρις. δρχ.

Στο παραπάνω κόστος δε συνυπολογίζονται:
- ο προϋπολογισμός της «Αθήνα 2004», ύψους 670 δισ. δρχ.
- το κόστος του Ολυμπιακού Χωριού, που βαρύνει τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας και που έχει φτάσει τα 130 δισ. δρχ.
- το κόστος του Ιππικού Κέντρου και του Ιπποδρόμου στο Μαρκόπουλο, προϋπολογισμού 100 δισ. δρχ., που βαρύνει τον Οργανισμό Διεξαγωγής Ιπποδρομιών."

σε ένα άρθρο μετέπειτα λέει

" ... Σύμφωνα με Το Βήμα της Κυριακής, ένα ακραίο σενάριο ανεβάζει το κόστος των Αγώνων στα 12 δισ. ευρώ,..ενώ δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό το κόστος για την ασφάλεια των Ο.Α., το οποίο ήταν 600 εκ. ευρώ περίπου και φαίνεται ότι θα ξεπεράσει τα 1,5 δις ευρώ."

μετέπειτα άρθρο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στην «Κυριακάτικη Αυγή», μία εβδομάδα μετά την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, " επισήμως υπολογίστηκε σε 11,2 δισ. ευρώ, όμως ανεπίσημες κυβερνητικές πηγές το ανέβαζαν στα 20 δισ. ευρώ "

Μήπως τελικά δεν φταίει το ΔΝΤ για ότι μας έρχεται?

The Money Masters [Greek Subtitles] Part 1

ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ.

ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙΤΕ ΣΤΟ YOU TUBE EXEI 19 PART ΠΕΡΙΠΟΥ 2 ΩΡΕΣ

ΑΣ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΜΕ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ

ΚΥΡ

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

Σε αυτήν την χώρα αν δεν ζούμε σε μια ψευδαίσθηση, δεν ζει κανείς άλλος λαός. Οι πολιτικοί αλήτες που μας κυβερνούν, ενώ μας λένε συνεχώς ψέματα, εμείς πιστεύουμε ότι νοιάζονται. Ο Βενιζέλος του ΠΑΣΟΚ δεν ονόμασε «πολιτισμικό πλεόνασμα» το γεγονός ότι οι ολυμπιακοί αγώνες προγραμματιστήκαν να στοιχίσουν 9 και ξεπέρασαν τα 22 δις €? Και είναι υπουργός και το κόμμα του κυβέρνηση, και ο πρωθυπουργός του είναι αυτός ο οποίος δεν ήξερε τίποτα για της ρεμούλας και τις μίζας το κάγκελο που γίνονταν στην κυβέρνηση του. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτός θα είναι καλύτερος και θα μας σώσει.

Ο Καραμανλής, δεινέ ψεύτικα στοιχεία στην ΕΕ και στους έλληνες, και αυτός και οι υπουργοί του. Γιατί δεν βγήκαν τώρα να μας υπερασπιστούν στην Μέρκελ και στην Ευρώπη τώρα που μας βρίζουν? Αντιθέτως 3 εκ έλληνες τους ψηφίσαν διότι ζουν στην ψευδαίσθηση ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών, όταν ήταν μητροπολίτης Θηβών, δεν τα έβαζε με τον Χριστόδουλο που μιλούσε ενάντια στην φορολογία της εκκλησίας. Τώρα και αυτός ζει στην ψευδαίσθηση που του χαρίζει ο χρυσοποίκιλτος θρόνος του, και ξέχασε τα λεγόμενα του.

Οι ΔΥ ζουν σε μια ψευδαίσθηση ότι εργάζονται, ότι παράγουν, ότι αξίζουν τα λεφτά που πληρώνονται. Οι εε, ζουν σε μια ψευδαίσθηση ότι κλέβουν για το κάλο μας, ότι προσφέρουν εργασία με 3 και 60 σε κάτι κακόμοιρους μετανάστες.

Οι αστυνομικοί μας, έχουν την ψευδαίσθηση ότι φυλούν τους πολίτες.

Οι καθηγητές μας έχουν την ψευδαίσθηση, ότι μας μορφώνουν.

Όλοι μας έχουμε μια ψευδαίσθηση, ότι εμείς κάνουμε το σωστό, ενώ οι άλλοι κάθονται.

Δεν ξέρω τι ναρκωτικό καπνίζουμε όλοι σε αυτήν την χώρα, άλλα είναι και γαμώ τα χόρτα, αφού όλοι έχουμε παραισθήσει

ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΕΠΩΝΥΜΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΜΗ (ΕΠΩΝΥΜΟΙ)

... και υπόλοιποι

*

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε την επέλαση των «επωνύμων». Δηλαδή του αντίθετου πόλου του απλού ανθρώπου ο οποίος δεν αναφέρεται καν ως «μη επώνυμος», απλώς αγνοείται η τύχη του. Ακούγοντας και διαβάζοντας, νομίζεις ότι η ελληνική κοινωνία τέμνεται σε δύο τάξεις πολιτών. Από τη μια η μειοψηφία των «επωνύμων», με την ισχυρή πρόσβαση σε πηγές εξουσίας, από την άλλη οι πολλοί, των οποίων η ταυτότητα προσμετράται στο σωρό. Ας δεχθούμε πως πολιτικοί, κάποιοι επιστήμονες, καλλιτέχνες κ. ά. θεωρούνται «επώνυμοι» επειδή η ιδιότητά τους δεν είναι συμβατή με την απόσταση από τους προβολείς. Μιλάμε κυρίως για τους εξ αντανακλάσεως «επωνύμους» που, με όχημα το χρήμα, το ζηλευτό κορμί, το απύλωτο στόμα ή τη βλακεία, προβάλλονται από τα αφθονούντα στη μικρή χώρα μας μέσα ενημέρωσης.

Αυτοί ο τύποι -άνδρες, γυναίκες, ανδρογύναικα- δεν έχουν σχέση με το κλασικό στερεότυπο του Ελληνα, που όταν αμύνεται απειλεί: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Αυτή η υποομάδα των «επωνύμων», με το εξωθεσμικό προσοντολόγιο, διδάσκει την τέχνη της επίχρυσης επιβίωσης τηρώντας τους κανόνες του συνωμοτικού παιχνιδιού. Τιμούν υψηλές γνωριμίες που τους ανοίγουν πόρτες, φωτογραφίζονται με άτομα «υπεράνω» στα μάτια των πολλών, βηματίζουν με άνεση στη λάσπη, κάνουν και καμιά φθηνή αγαθοεργία. Γίνονται πρότυπα για κάποια εφηβάκια που διαπιστώνουν ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να λαμπρύνεις τον βίο σου γρήγορα, γεμίζοντας τις τσέπες.

Για να εισέλθει κανείς στη λέσχη αυτής της υποομάδας, το σύνθημα είναι «χωρίς αναστολές». Ο κίνδυνος, που στο ημίφως του προθαλάμου δεν είναι ορατός, είναι ότι η ίδια λέσχη, όταν ένα μέλος της γίνεται ανεξέλεγκτο ή άχρηστο, το στύβει σαν λεμονόκουπα. Ζωογόνος δύναμη της υποομάδας, το χρήμα από άδηλους πόρους που επιδεικνύεται με πάθος και χωρίς φόβο. Απορία: τόσα χρόνια οι διώκτες του οικονομικού εγκλήματος δεν απόρησαν με την οφθαλμοφανή εκτίναξη του «έσχες» διαφόρων κυρίων και κυριών με δυσδιάκριτα επαγγέλματα; Πόθεν;

Ο βαθμός αλλοίωσης του κοινωνικού ιστού από την οικονομική κρίση είναι ακόμα απρόβλεπτος. Το γεγονός ότι ήδη γονατίζουν άνθρωποι που μέλημά τους, μια ζωή, ήταν να κάνουν όσο καλύτερα μπορούσαν την τίμια δουλειά τους, καθιστά το κράτος ηθικά υπόλογο. Μην πασχίζουμε, βρίζοντας μεμψίμοιρα την «κακή» Ελλάδα, να ανακαλύψουμε την «άλλη» Ελλάδα. Κατοικεί δίπλα μας φοβισμένη, ξενυχτισμένη από το άγχος της επόμενης ημέρας, αριθμητικά υπέρτερη. Αν πράγματι θέλει το κράτος να επουλώσει το πληγωμένο φιλότιμο των «ανωνύμων», ας ξεριζώσει τις συνθήκες που τροφοδοτούν με κατακάθια της κοινωνίας, αυτήν την υποομάδα των «επωνύμων». Σε ένα κράτος δικαίου υπάρχουν πολίτες με ονοματεπώνυμο που σέβονται τους νόμους και άλλοι που τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων. Ο νεολογισμός της «επωνυμίας» ηχεί (στους πολλούς) μόνον σαν ταυτότητα ελευθέρας εισόδου σε γκρίζες ζώνες προνομίων.

---

Μεγάλο κόλπο με τα Ελληνικά ομόλογα από ξένους αλλά και ... ντόπιους παίκτες!

Τεράστιο παιχνίδι έχει στηθεί στην αγορά Ελληνικών ομολόγων με ξένα funds αλλά και εγχώρια παιχτρόνια από dealing rooms τραπεζών και μη Αθήνας και Λονδίνου, τα οποία διοχέτευαν σε τραπεζικά παπαγαλάκια του διαδικτύου εσωτερικές πληροφορίες και τραπεζικά στοιχεία για πτώχευση και καταστροφή. Τις πληροφορίες αυτές τις αναπαρήγαγαν ξένα δίκτυα ως έγκυρα στοιχεία από την Ελλάδα - αφού δεν διαψεύδονταν από τις Ελληνικές τράπεζες, την ΤτΕ και την κυβέρνηση - και ενώ είχαν στηθεί πουλώντας αέρα ομόλογα αξίας δισ. ευρώ, τα αγόραζαν μετά τον πρόσφατο πανικό σε τιμές λουκούμι.

Λες και ήξεραν ότι θα δημιουργηθεί πανικός από δημοσίευμα σε ξένα portal που χρησιμοποιεί και στοιχεία στα άρθρα του από Ελληνικά τραπεζικά παπαγαλάκια του διαδικτύου. Πράγματι ήξεραν. Αφού εκ των υστέρων όλοι λένε ότι οι "περιβόητες αγορές" είχαν απο φασίσει να δοκιμάσουν την λειτουργικότητα του προγράμματος στήριξης της Ελληνικής οικονομίας, ποντάροντας στα σίγουρα, αφού αφενός ξέρουν ότι οι όροι του είναι ασαφείς και αφετέρου ξέρουν καλά, ότι η κυβέρνηση, δεν θα ζητούσε να ενεργοποιηθεί, γιατί ακόμη δεν θέλει να δώσει το μύνημα ότι δθάνει στο τελευταίο σημείο.

Τώρα γιατί η Τράπεζα της Ελλάδος και η κυβέρνηση δεν βγαίνουν να αποκαλύψουν αυτό το κόλπο, η μια εξήγηση είναι ότι σε αυτό ίσως να συμμετέχουν και Ελληνικές τράπεζες και η συγκυρία δεν επιτρέπει αποκαλύψεις τέτοιου είδους σκάνδαλα, γιατί οι διεθνές παίκτες θα πουν "Ιδού μόνοι σας πιστεύετε ότι θα χρεοκοπήσετε"!

Παρόλα αυτά στην αγορά λέγεται ότι χθες ο διοικητής της ΤτΕ κ. Γιώργος Προβόπουλος, επικοινώνησε με τους Έλληνες τραπεζίτες και τους ζήτησε να σταματήσει - άκουσον, άκουσον - η παρανομία να μην αγοράζουν τα ομόλογα που πουλάνε οι διάφοροι παίκτες με αέρα 3 ημερών, οι οποίοι τα επέστρεφαν σε 10 μέρες όταν η τιμή μετά τις φήμες και τον πανικό από τα παπαγαλάκια ήταν λουκούμι.

Στα χειρότερα για τις ελληνικές τράπεζες «ποντάρουν» οι παίκτες της αγοράς των CDS, την ώρα που κορυφώνεται η αγωνία για την τύχη της χώρας και αυξάνεται δραματικά το κόστος ασφάλισης του χρέους έναντι του κινδύνου στάσης πληρωμών. Σύμφωνα με στοιχεία της CMA DataVision, την ώρα που τα ελληνικά ομόλογα περνούσαν χθες δραματικές ώρες, με τα spread και το κόστος ασφάλισης σε πρωτοφανή ύψη, τα «βρώμικα» στοιχήματα στην αδιαφανή αγορά των CDS κατά των ελληνικών τραπεζών γνώριζαν εξίσου πρωτοφανή «έκρηξη».

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ Η ΠΕΙΝΑ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ

Το πρόβλημα του υποσιτισμού ήταν ήδη οξυμένο όταν οι τιμές των τροφίμων παρέμεναν ακόμα λογικές και ο κόσμος βίωνε περίοδο οικονομικής ευμάρειας. Η παγκόσμια επισιτιστική κρίση, όμως (2006-2008), συνεπικουρούμενη από την οικονομική ύφεση, έφερε την καταστροφή» διαπιστώνει ο Ντανιέλ Γκούσταφσον, διευθυντής του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO). Ο προϋπολογισμός του Παγκόσμιου Διατροφικού Προγράμματος πέρασε από τα 6 στα 3 δισεκατομμύρια δολάρια, στο διάστημα 2007-2008. Σύμφωνα με τον FAO, 30 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως θα ήταν αρκετά, προκειμένου, έως το 2015, να μειωθεί ο αριθμός των ανθρώπων που πλήττονται από την πείνα. Είναι λιγότερο από το ένα δέκατο των ενισχύσεων που δίνονται για τη γεωργία των πλούσιων χωρών. Ποιο γεωργικό μοντέλο θα καταφέρει να δώσει τροφή στα εννέα δισεκατομμύρια άτομα που θα αριθμεί ο πλανήτης το 2050;

«Η πείνα δεν είναι φυσική κατάρα», υπογραμμίζει ο Ολιβιέ Ντε Σούτερ, ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών για το δικαίωμα στην τροφή (1). Είναι το αποτέλεσμα επιζήμιων πολιτικών επιλογών.

Η συγκεκριμένη διαπίστωση μοιάζει φρικτή και σωτήρια συγχρόνως. Φρικτή, εξαιτίας της έκτασής της: Ο FAO εκτιμά ότι, το 2009, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι υποσιτίζονταν (2). Πλέον αυτών, δύο δισεκατομμύρια άτομα αναμένεται να πληγούν από υποσιτισμό, ενώ εννέα εκατομμύρια θα πεθαίνουν ετησίως (3).

Σωτήρια, επειδή θα μπορούσαμε να αποφύγουμε την επισιτιστική κρίση πραγματοποιώντας άλλες κοινωνικές επιλογές. Οι λύσεις αντικατάστασης, οι οποίες τεχνικά είναι ρεαλιστικές και αποτελεσματικές, καθώς συγκροτούνται από ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, δεν λείπουν. Ωστόσο, η ταυτοποίησή τους προϋποθέτει την ταυτοποίηση των αιτιών του μαρασμού.

Πρώτα από όλα, έχουμε την πρόσφατη όξυνση της κρίσης. Εκατό εκατομμύρια επιπλέον θύματα πείνας καταγράφηκαν σε έναν χρόνο. Η συγκεκριμένη καταστροφή προκλήθηκε από την εκτίναξη των τιμών των γεωργικών προϊόντων σε παγκόσμιο επίπεδο, το 2007 και το 2008, η οποία είχε διαφορετικό αντίκτυπο στις εσωτερικές αγορές των εν λόγω χωρών (4).

Το ιστορικό χαμηλό σε αποθέματα διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή.

Σύμφωνα με τον αγρονόμο μηχανικό Μαρσέλ Μαζουαγέ, «η αιτία μείωσης των αποθεμάτων είναι η πτώση των τιμών που σημειώθηκε κατά τα προηγούμενα είκοσι πέντε χρόνια. Αυτό συμβαίνει κάθε είκοσι πέντε με τριάντα χρόνια, εδώ και δύο αιώνες. Από το 1975 έως το 2005-2006, οι τιμές των αγροτικών πρώτων υλών στην παγκόσμια αγορά είχαν διαιρεθεί περίπου με το έξι. Τα αποθέματα σταδιακά άδειαζαν. Οσο για τα δημητριακά, είχαν πέσει σε λιγότερο από το 16% της παγκόσμιας παραγωγής και κατανάλωσης. Μόλις φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα, ένα τίποτα είναι αρκετό για να εκτιναχθούν οι τιμές σε ανυπολόγιστο ύψος».

Το βιοντίζελ

Εύκολα διακρίνουμε τη σπίθα που πυρπόλησε την κατάσταση: Η ταχύτατη αύξηση στη ζήτηση αγροκαυσίμων στις ΗΠΑ (2004-2005) και στην Ευρώπη. Η πίεση αυτή, καθώς ασκούνταν σε ήδη πολύ ασθενή αποθέματα, προκάλεσε αισθητή αύξηση των παγκόσμιων τιμών σε πολλά βασικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων το καλαμπόκι και τα φυτικά έλαια (φοινικέλαιο, σογιέλαιο, ραφινέλαιο), τα οποία αντίστοιχα χρησιμοποιούνται στην παραγωγή αιθανόλης και βιοντίζελ.

Στις αγορές του Σικάγου, της Νέας Υόρκης, του Κάνσας Σίτι και της Μινεάπολης, η μαζική παρέμβαση κερδοσκοπικών κεφαλαίων (5) επιταχύνει και διευρύνει τα κινήματα αύξησης των τιμών. Επιβαρυντικός παράγοντας, η υπερτίμηση του πετρελαίου, η οποία επιφέρει, με τη σειρά της, την υπερτίμηση των χημικών εισροών, των εισροών των μεταφορών και της ενέργειας.

Η άνοδος, όμως, του αριθμού των θυμάτων του υποσιτισμού δεν εξηγείται μόνο από αυτούς τους παράγοντες. Προκύπτει, κατ' αρχάς, από την τεράστια φτώχεια που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα -για τον επιπλέον λόγο ότι οι τιμές των τροφίμων έχουν πάρει φωτιά. Ετσι, το 80% των ανθρώπων που πλήττονται από το φαινόμενο είναι αγρότες: 50% μικροκαλλιεργητές, 10% εκτροφείς και 20% άκληροι καλλιεργητές (6).

Οσο για το 20% των κατοίκων των πόλεων που μαστίζεται από την πείνα, πρόκειται, εν μέρει, για άτομα που έχουν μετοικήσει στις πόλεις από αγροτικές περιοχές, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Το ερώτημα διαμορφώνεται, λοιπόν, ως εξής: Γιατί τόσοι αγρότες ζουν στη φτώχεια;

Η απάντηση μοιάζει θλιβερά απλή. Στις διεθνείς, εθνικές και τοπικές αρχές που είναι αρμόδιες για θέματα αγροτικής και εμπορικής πολιτικής, οι αποφάσεις, γενικά, λαμβάνονται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα των αγροτών. Αυτό, εξάλλου, μαρτυρούν και τα μέτρα που προβλέπονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), οι πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής της Παγκόσμιας Τράπεζας (Π.Τ.) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), οι συμφωνίες ελεύθερης συναλλαγής και οι πολιτικές εξαγωγικής γεωργίας που υιοθετούν ορισμένα κράτη ή περιοχές του κόσμου, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Βραζιλία...

Τα μέτρα του ΠΟΕ περιλαμβάνουν το άνοιγμα των συνόρων, την εγκατάλειψη της διαχείρισης της προσφοράς (με την προσαρμογή της στη ζήτηση), τη διάλυση των μηχανισμών αποθήκευσης των αποθεμάτων και των γραφείων εμπορευματοποίησης.

Τα δικαιώματα

Η εφαρμογή τους συγκρούεται με τα συμφέροντα και τα θεμελιώδη δικαιώματα των αγροτών.

Δεδομένου ότι ευθυγραμμίζει προοδευτικά τις εσωτερικές τιμές με τις διεθνείς, καθιστά ασταθή και αβέβαια τα εισοδήματά τους. Θέτοντας σε σκληρό ανταγωνισμό τους γεωργούς με τις εταιρείες κολοσσούς, ενθαρρύνει την παγίωση μη βιώσιμων ανταλλαγών γεωργικών προϊόντων, όπως, για παράδειγμα, τις ξαφνικές αυξήσεις των εισαγωγών.

Στο εθνικό επίπεδο, κάτι τέτοιο συνεπάγεται ασυνήθιστη αύξηση του όγκου του συγκεκριμένου προϊόντος, η οποία συνδυάζεται με μεγάλη πτώση της τιμής. Καθώς ασκεί δυσβάστακτο ανταγωνισμό στα τοπικά προϊόντα, προκαλεί την κατάρρευση των εσωτερικών τιμών και των γεωργικών εισοδημάτων. Ετσι, οδηγεί τους αγρότες στη φτώχεια, καταστρέφει τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής των μικροκαλλιεργητών και επιφέρει μαζική αγροτική ανεργία. Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτοφανές εδώ.

Στο διάστημα 1984-2000, καταγράφηκαν 767 περιπτώσεις εκτίναξης εισαγωγών σε δεκαεπτά αναπτυσσόμενες χώρες. Δεδομένου ότι οδηγούν στην παρακμή της παραγωγής στις συγκεκριμένες χώρες, οι εισαγωγές διογκώνουν το επισιτιστικό έλλειμμα. Προκύπτει, λοιπόν, μια έντονη εξάρτηση από τις εισαγωγές και την εξέλιξη των διεθνών τιμών, για να διασφαλιστεί ο επισιτισμός των πληθυσμών (7). Και γίνεται εύκολα αντιληπτό πόσο η πρόσφατη άνοδος των τιμών αποδείχθηκε μοιραία για τις χώρες που εισάγουν τρόφιμα.

Η αστάθεια των δυνάμεων που είναι παρούσες στις αγροδιατροφικές αλυσίδες συμβάλλει, έτσι, στην αγροτική φτώχεια. Η ικανότητα των παραγόντων να έχουν βαρύνοντα λόγο στη διαπραγμάτευση των όρων προμήθειας ποικίλλει ανάλογα με τον βαθμό συγκεντρωτισμού του τομέα. Ετσι, ο τομέας της γεωργικής παραγωγής είναι πολύ λιγότερο συγκεντρωτικός από τους υπόλοιπους.

Ο πληθυσμός που πλήττεται εκτιμάται στα 2,6 δισ., ενώ ο αριθμός των αγροτικών εργατών στα 450 εκατομμύρια. Συγχρόνως, δέκα επιχειρήσεις ελέγχουν το 50% της προσφοράς σε σπορά και τρεις ή τέσσερις εταιρείες την πλειονότητα των παγκόσμιων ανταλλαγών κάθε προϊόντος. Οσο για τη διανομή, καταλήγει σε τέσσερις με πέντε αλυσίδες σουπερμάρκετ, οι οποίες νέμονται την αγορά σε κάθε ανεπτυγμένη χώρα, και οι οποίες ισχυροποιούνται στις χώρες του Νότου.

Αντιμέτωποι πανταχόθεν με πραγματικά ανυπέρβλητα εμπόδια, οι αγρότες έχουν μόνο μία επιλογή: να υποκύψουν στις απαιτήσεις των άλλων κρίκων της αλυσίδας. Ακόμη κι έτσι, όμως, η αστάθεια των δυνάμεων βρίθει συνεπειών. Επιτρέπει στους διανομείς να προμηθευθούν με πολύ μικρά έξοδα, επιβάλλει στους αγρότες τιμές μόνιμα κατώτερες των εξόδων παραγωγής και παρασύρει προς τα κάτω τους ήδη πολύ χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων στις μεγάλες βιομηχανικές καλλιέργειες.

«Πράσινο» πρόβλημα

Οι παράγοντες που οδηγούν στην εκπτώχευση τους αγροτικούς πληθυσμούς είναι πολλοί: έλλειψη πρόσβασης στη γη, ιστορικά άνιση αναδιανομή των κερδών της παραγωγικότητας που προέρχονται από την «πράσινη επανάσταση» (8), ή ακόμη και μείωση της κρατικής βοήθειας στην ανάπτυξη. Παρουσιάζουν, ωστόσο, ως κοινό παρονομαστή την άρνηση της «πολιτείας» να εγγυηθεί την ανάπτυξη βιώσιμων αγροτικών καλλιεργειών.

Η εξάλειψη του υποσιτισμού απαιτεί ριζική αλλαγή στρατοπέδου, με στόχο την εγγύηση της ανάπτυξης στο πλαίσιο της επισιτιστικής κυριαρχίας. Μια τέτοια προσέγγιση προϋποθέτει σταθερές τιμές και κέρδος για όλους τους αγροτικούς πληθυσμούς της Γης. Γι' αυτό, απαιτούνται αποτελεσματικά συστήματα διαχείρισης της προσφοράς σε παγκόσμιο, εθνικό και τοπικό επίπεδο, βασισμένα στη συνεχή προσαρμογή των παραγωγών και σε μια διαφοροποιημένη προστασία στα σύνορα.

Συνεπώς, η επαναφορά της ισορροπίας στις σχέσεις μεταξύ των παραγόντων φαίνεται κρίσιμη, τόσο ενισχύοντας τη δύναμη των αγροτικών οργανώσεων όσο και μειώνοντας αυτήν της αγροδιατροφικής βιομηχανίας και της μεγάλης διανομής. Η επιπλέον επένδυση είναι θεμελιώδης -όχι, όμως, υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις.

Δεκαετίες στήριξης της εντατικής αγροτικής βιομηχανίας έδειξαν τα όριά της. Η αγροοικολογία προσφέρει λύσεις που επιτρέπουν να αυξηθεί η παραγωγή συνδυάζοντας, παράλληλα, τον σεβασμό στον πλανήτη, περιορίζοντας, κυρίως, τον αντίκτυπο στην κλιματική αλλαγή.

Τον Απρίλιο του 2008, περίπου εξήντα κυβερνήσεις υπέγραψαν την έκθεση για τη Διεθνή Αξιολόγηση των Γνώσεων, των Επιστημών και των Τεχνολογιών στον τομέα της γεωργίας για την ανάπτυξη (IAASTD)» (9). Η πολυθεματική αυτή έκθεση, την οποία εκπόνησαν τετρακόσιοι ερευνητές από όλον τον κόσμο, καλεί στον εκ νέου προσδιορισμό και την αύξηση της χρηματοδότησης μιας αγροτικής οικολογίας.

Ζητά την εφαρμογή πολιτικών που θα εγγυώνται την πρόσβαση στη γη, στους σπόρους και το πόσιμο νερό. Η ανείπωτη αύξηση του αριθμού των θυμάτων πείνας το 2009, οδηγεί, τελικά, στο βασικό ερώτημα: Ποιό αγροτικό και επισιτιστικό μοντέλο θέλουμε;