Του Αντώνη Ζαΐρη
Πολλά πράγματα που επιχειρούνται να γίνουν σήμερα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία θα έπρεπε να είχαν γίνει πολλά χρόνια πριν. Όμως ο ωχαδερφισμός και η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία του βολέματος στην κοινωνία, οι εκβιαστικές συντεχνιακές αντιλήψεις που έσυραν την πολιτική σε μονομερή ικανοποίηση συμφερόντων και οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων που εξασφάλιζαν την αναπαραγωγή τους στην εξουσία, εμπόδισαν την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός Εθνικού στρατηγικού οράματος για τη χώρα και επέφεραν δεινά, δύσκολα διαχειρίσιμα στην Οικονομία.
Οι πρωτοβουλίες τόσο της εκτελεστικής όσο και της νομοθετικής εξουσίας διαχρονικά δεν συνετέλεσαν στην ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους, δεν ορθολογικοποιήσαν τις δημόσιες δαπάνες, δεν επέτυχαν δικαιοσύνη στην ισοκατανομή βαρών και δεν παρείχαν ίσες ευκαιρίες για όλους, υποβάθμισαν μέχρι εσχάτων την παιδεία και δεν καλλιέργησαν σοβαρές προοπτικές για επενδύσεις που θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας.
Αντίθετα στο όνομα της Δημοκρατίας ασέλγησαν σε βάρος της τσέπης του Έλληνα φορολογούμενου, συσσώρευσαν τεράστια χρέη και ελλείμματα, υποθήκευσαν το κοινωνικό κράτος, αδιαφορώντας για το μέλλον των επόμενων γενεών.
Ενώ λοιπόν η χώρα παλεύει να βρει το βηματισμό της, προνομιακές ομάδες πληθυσμού λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και οι 300 εθνοσωτήρες της πολιτικής μας ελάχιστα παρεμβαίνουν, με τις διάφορες κατά καιρούς συστάσεις εξεταστικών επιτροπών (στις οποίες για τη συμμετοχή τους αμείβονται αδρά), για να "κλείσουν" τα μάτια όλων μας, συνεχίζουν δε να απολαμβάνουν προνόμια και διακρίσεις, σε μια εποχή σοβαρής λιτότητας για όλους.
Οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες αντιδρούν και δεν μπορούν πλέον να μισθοδοτούν τριακόσιους Βουλευτές, οι αποζημιώσεις των οποίων στοιχίζουν ετησίως 46 εκατ. ευρώ στο συνολικό προϋπολογισμό της Βουλής των 218 εκατ. ευρώ. Η διαφορά αφορά μισθοδοσία των υπαλλήλων της Βουλής των 16 μισθών ετησίως. Οι Έλληνες φορολογούμενοι ως πότε θα ανέχονται να πληρώνουν τα ειδικά επιδόματα άνω των 10 εκατ. ευρώ ετησίως για τους συνεργάτες βουλευτών και αστυνομικούς συνοδείας. Αλήθεια γιατί δεν οδηγούν μόνοι τους οι Βουλευτές και οι πρώην Υπουργοί; Τι χρειάζονται οι διάφορες επιστημονικές επιτροπές της Βουλής σε περίοδο κρίσης;
Σημειωτέον ότι, ως προς τον αριθμό των βουλευτών στην Ελλάδα με 11 εκατομμύρια πληθυσμό, η αναλογία είναι μία έδρα ανά 36666 κατοίκους. Αντίστοιχα στην Αγγλία των 60 εκατομμυρίων κατοίκων η αναλογία είναι μία έδρα ανά 94927 κατοίκους (646 Βουλευτές), στη Γερμανία των 82 εκατομμυρίων κατοίκων μία έδρα ανά 133987 κατοίκους (612 Βουλευτές), στη Γαλλία των 65 εκατομμυρίων κατοίκων μία έδρα ανά 112652 κατοίκους (577 Βουλευτές) κοκ.
Αυτό είναι ένα κεφάλαιο της τραγικής οικονομικής ιστορίας της χώρας μας, στη συγγραφή της οποίας συμμετέχουν ενεργά οι πολιτικοί μας, που σήμερα εφαρμόζουν οικονομικές πολιτικές με βάση τις υποδείξεις των αγορών και των διεθνών αξιολογητικών οίκων, γιατί οι ίδιοι ήταν εντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν επί τριάντα πέντε χρόνια την οικονομική κατάσταση, δεν λειτούργησαν για το δημόσιο συμφέρον αλλά για τα δικά τους συμφέροντα.
Η ευθύνη η δική μας είναι ότι τους εμπιστευθήκαμε.
Όλα βέβαια αυτά τα χρόνια η χώρα μας συνεχίζει να λειτουργεί χάρη στο φιλότιμο, την εργασιομανία και τη φιλοπατρία κάποιων που είχαν την τόλμη να ασκήσουν το δικαίωμά τους στο "επιχειρείν" και το θάρρος να συναλλαγούν με τις δημόσιες υπηρεσίες και τη γραφειοκρατία ,χάρη τους συνεπείς και αξιοπρεπείς Έλληνες φορολογούμενους, χάρη στην αγάπη, στην υπομονή και στην αμυδρή ελπίδα ότι κάτι, κάποτε μπορεί να αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου