Υπάρχουν όρια στον κατήφορο; Υπάρχουν βέβαια. Αρκεί να τα ορίσεις. Επίσης επιτρέπεται να πέσεις, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα σηκωθείς. Ενα δεν έχεις δικαίωμα: να πάρεις τον κατήφορο και να αφεθείς να σε οδηγήσει αυτός. Γιατί ένα είναι σίγουρο: θα σε οδηγήσει με βεβαιότητα στον πάτο. Η Ελλάδα έχει πάρει τον κατήφορο εδώ και καιρό, το ξέρουμε όλοι. Κάνει προσπάθειες να βρει κανένα κλαδί να σταματήσει, να πιαστεί από κάπου, αλλά μάταια. Κατρακυλάει συνεχώς, σε μια κατηφόρα που μοιάζει να μην έχει τέλος. Και με τρελαίνει το γεγονός ότι όλοι κάνουν τους παρατηρητές, «ρε, δες πόσο γρήγορα κατρακυλάμε», αλλά κανείς δεν έχει στερεή σκέψη, να πει «ρε λεβέντες, δεν αφήνουμε την παρατήρηση, γιατί άμα πιάσουμε πάτο δεν θα έχει καμιά σημασία, να δούμε πώς θα σταματήσουμε;». Μας φταίνε οι άλλοι, οι δίπλα, οι ξένοι, ο διεθνής καπιταλισμός, οι σιωνιστές, οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί, οι Σλοβένοι, οι Τσέχοι, οι Ολλανδοί, οι Τούρκοι, οι πράκτορες του εχθρού, οι άλλοι γενικώς. Οι άλλοι! Οπως πάντα...
Είμαστε θύματα
και μας ζηλεύουν!
Εμείς, όχι. Αθώοι του αίματος. Καμία συμμετοχή. Είμαστε θύματα, εμείς. Οπως πάντα! Οκέι, να το δεχτώ. Να δεχτώ επίσης ότι αυτοί (οι προαναφερόμενοι) μας ζηλεύουν για χίλιους λόγους, μεταξύ των οποίων ότι είμαστε ψηλοί, λεπτοί, ωραίοι, με γωνιώδη πρόσωπα και αδρά χαρακτηριστικά, αρρενωποί, μελαχρινοί κατά βάση, ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, που έχει κρασί, ούζο, θάλασσες, φραπέδες και αραλίκι. Και είπαν να μας εξοντώσουν, μια που η... ζήλια βγάζει μάτι, το γινάτι επίσης, και άλλα πολλά. Μπορεί όμως κάποιος να μου πει αν φταίνε αυτοί που μας μισούν για το ότι η Ζάκυνθος, ας πούμε, έχει πήξει στους ανάπηρους (μαϊμού), ότι στη Νίκαια ο άλλος έπαιρνε 8.000 ευρώ σε επιδόματα εμφανιζόμενος ως πατέρας... 19 παιδιών, ενώ δεν είχε κανένα και ότι άλλος «συνάδελφός» του στην Αχαΐα έπαιρνε εννέα επιδόματα μαζί με ένα χαρτί; Και ότι πάνω από 100.000 πατριώτες εισέπρατταν παράνομα συντάξεις πεθαμένων συγγενών τους;
Πόσο πληρώνουμε τις επιτροπές;
Το ξέρω, θα αρχίσει πάλι εκείνη η γκρίνια ότι τα ισοπεδώνω όλα και πως βγάζω συμπεράσματα από «ορισμένες» περιπτώσεις και άλλα τέτοια. Αμ δεν είναι έτσι. Ο καθένας μας μπορεί να αραδιάσει μια δική του εμπειρία από τη συστηματική λεηλασία του κρατικού κορβανά. Από κάποιον γνωστό, φίλο, συνάδελφο, ή ακόμη και τον ίδιο αν έχει τα κότσια να το αναγνωρίσει. Παράδειγμα άλλο: φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και προσωπικά δεν θα πάψω να μιλάω για τη «συνευθύνη» που έχουμε όλοι για την κατάσταση, και το κράτος ακόμη να βάλει μυαλό. Να δαμάσει το τέρας των δαπανών, που αυξάνονται παρά τη λιτότητα. Κρατικά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν για ψύλλου πήδημα, κινητά τηλέφωνα σε οδηγούς, ιδιαιτέρες, συμβούλους και παρατρεχάμενους, υπερωρίες στα βουλευτικά και τα υπουργικά γραφεία και συμμετοχές σε επιτροπές. Λεφτά άπειρα. Εκανε προ διετίας ο Ραγκούσης την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων και μάθαμε πόσοι είναι. Γιατί δεν κάνει και ο Ρέππας μια απογραφή κατά υπουργείο να δούμε, για παράδειγμα, πόσες επιτροπές λειτουργούν κατά υπουργείο, τι δουλειά κάνουν και πόσο κοστίζουν στο δύσμοιρο ελληνικό κράτος;
Οι μισθοί είχαν αυξηθεί κατά 75%
Η πλάκα είναι ότι άμα λες καμιά αλήθεια που πονάει, σ' την πέφτουν από παντού. Γιατί όλοι έχουν συνηθίσει να τους χαϊδεύουν τα αυτιά. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ακούσει την πραγματικότητα. Γιατί πονάει η πραγματικότητα. Είναι σκληρή και δεν είναι εύπεπτη. Τη δεκαετία 2000-2009, οι μισθοί στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 75%, εκ των οποίων 22% τη διετία 2008-2009. Το ίδιο διάστημα (της δεκαετίας) στην Ευρωπαϊκή Ενωση οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 23%. Συνέβαλαν σε αυτό η κομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, ο κρατικός συνδικαλισμός και η καταστροφική τακτική των αφειδώλευτων παροχών που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις στο όνομα μιας ανοιχτοχέρας, προεκλογικού χαρακτήρα πολιτικής. Ακούσατε ποτέ κανείς να διαμαρτυρηθεί γι' αυτό; Εγώ όχι. Τώρα ακούω να διαμαρτύρονται πολλοί, αν όχι όλοι, για τις περικοπές. Για τις οποίες φυσικά φταίει η τρόικα...
Εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα
Ψύλλους στ' άχυρα ψάχνω, το ξέρω, αλλά μου τη βαράει κατακέφαλα να ακούω τα ηρωικά κατά της τρόικας (την οποία παρεμπιπτόντως δεν έχω σε καμία υπόληψη για να μην παρεξηγηθώ - σκιτζήδες είναι οι άνθρωποι, πειράματα πάνω μας κάνουν), τη στιγμή που όπου μας πιάσεις λερώνεις τα χέρια σου. Τι θέλω να πω; Οτι αν δεν κάναμε όσα κάναμε όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα είχαμε δώσει δικαίωμα να μας συμπεριφέρονται σαν τα σκουπίδια της Ευρώπης. Να βγαίνει το κάθε γερμανικό νούμερο που την είδε πολιτικός και να ζητάει να αποκτήσουμε επίτροπο, να εκχωρήσουμε δηλαδή και την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας που έχουμε ως λαός και κυριαρχίας ως έθνος. Δεν ξέρω πώς θα βγούμε από αυτή τη δίνη στην οποία έχουμε περιπέσει, αλλά είμαι πολύ απαισιόδοξος. Γιατί βλέπω να κερδίζει έδαφος ο λαϊκισμός, αντί της ψύχραιμης σκέψης. Και τρομάζω με όσα ακούω να λέγονται δημόσια. Τρομάζω, ναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου