Καιρός να Γίνει Κάτι με την Κίνα
Η οικονομική πολιτική της Κίνας προκαλεί αντιδράσεις και δικαίως: η εμμονή του Πεκίνου να κρατά τεχνητά υποτιμημένο το νόμισμά του αποτελεί τροχοπέδη για την παγκόσμια ανάκαμψη και κάτι πρέπει να γίνει για αυτό. Η τακτική αυτή άρχισε να εφαρμόζεται από το 2003, ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των κινεζικών προϊόντων, αλλά πλέον έχει ξεφύγει από κάθε όριο. Το κόστος για τον υπόλοιπο κόσμο είναι βαρύ, αφού όλες οι ανεπτυγμένες οικονομίες αντιμετωπίζουν σήμερα πρόβλημα ρευστότητας, το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με περαιτέρω μείωση των επιτοκίων (καθώς τα επιτόκια είναι ήδη σχεδόν μηδενικά). Η Κίνα, από την πλευρά της, δημιουργεί τόσο μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα, ώστε να καθηλώνει την ανταγωνιστικότητα όλων των υπόλοιπων κρατών. Γεννάται επομένως το ερώτημα του τι πρέπει να γίνει.
Οφείλουμε πρώτα απ’ όλα να ξεδιαλύνουμε μια παρεξήγηση: ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι η Αμερική δεν τολμάει να προκαλέσει την Κίνα επειδή η τελευταία είναι ο βασικός πιστωτής της και αν εκνευριστεί, θα ξεπουλήσει τα αμερικανικά ομόλογα που διαθέτει.
Τι θα γινόταν όμως αν το Πεκίνο προσπαθούσε να ξεφορτωθεί τα αμερικανικά του ομόλογα; Θα εκτινάσσονταν τα τραπεζικά επιτόκια στις ΗΠΑ; Η απάντηση είναι όχι, γιατί τα επιτόκια κρατιούνται χαμηλά από την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα, η οποία και δεν θα τα αυξήσει έως ότου μειωθεί η ανεργία. Τα επιτόκια των μακροπρόθεσμων αμερικανικών ομολόγων θα αυξηθούν μεν, αλλά οριακά, αφού εξαρτώνται κυρίως από τις προσδοκίες των αγορών. Εξάλλου, η κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να αντισταθμίσει την πώληση αμερικανικών ομολόγων από τους Κινέζους, αγοράζοντας εκείνη αμερικανικά ομόλογα.
Είναι επίσης αλήθεια ότι αν η Κίνα ξεφορτωνόταν τα ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου που διαθέτει, η ισοτιμία του δολαρίου θα μειωνόταν έναντι άλλων νομισμάτων, όπως το ευρώ. Αυτό όμως θα ήταν θετική εξέλιξη για τις ΗΠΑ, καθώς θα αύξανε την ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών προϊόντων και θα μείωνε το εμπορικό έλλειμμα της χώρας. Με άλλα λόγια, η Αμερική είναι εκείνη που κρατάει στο χέρι της την Κίνα και όχι το αντίθετο.
Αφού λοιπόν η Ουάσιγκτον δεν οφείλει να φοβάται τους Κινέζους, τι πρέπει να κάνει;
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να μπει σε τροχιά σύγκρουσης μαζί τους, αλλά να προσπαθήσει να επιτύχει έναν συμβιβασμό. Ολες όμως οι σχετικές προσπάθειες μέχρι σήμερα ναυάγησαν. Μάλιστα, ο Κινέζος πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο έφτασε στο σημείο να δηλώσει την Κυριακή ότι το γουάν δεν είναι υποτιμημένο και κατηγόρησε «άλλα κράτη» ότι κρατούν τα δικά τους νομίσματα υποτιμημένα προκειμένου να ενισχύσουν τις εξαγωγές τους.
Αφού λοιπόν η λογική δεν λειτουργεί στην περίπτωση της Κίνας, τι μας μένει να κάνουμε; Ας μη λησμονούμε ότι οι ΗΠΑ είχαν αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα το 1971, όταν και θέσπισαν προσωρινό φόρο 10% στις εισαγωγές, έως ότου να εξαναγκαστούν η Ιαπωνία και η Γερμανία να αυξήσουν την ισοτιμία των νομισμάτων τους έναντι του δολαρίου. Κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και σήμερα για τις εισαγωγές από την Κίνα, μόνο που ο ειδικός αυτός φόρος θα χρειαστεί να είναι πολύ υψηλότερος, περίπου 25%.
Γνωρίζω ότι η πρότασή μου είναι πολύ αυστηρή και θα προκαλέσει αντιδράσεις. Εν τούτοις, η πολιτική της Κίνας επιβαρύνει την ήδη προβληματική παγκόσμια οικονομία. Κάποιος πρέπει επιτέλους να αντιδράσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου