Το τελευταίο γράμμα στον Ελληναρά

Τελευταία φορά σου έγραψα 1 χρόνο πριν. Σου ανέφερα κάποια πράγματα, για το παρελθόν, το παρών και το μέλλον. Είπα κάποιες αλήθειες αλλά εσύ τις αγνόησες. Την αλήθεια μπορείς να την αγνοήσεις, αλλά τις συνέπειες της αλήθειας δεν μπορείς. Τώρα ζεις αυτές τις συνέπειες.  Εδώ και 30 χρόνια, πόσο μάλλον τα τελευταία 3 μου λες πολλά πράγματα, ζητάς αλλά δεν δίνεις.
Εδώ και 3 χρόνια μου ζητάς να μην κατηγορώ τους Δημοσίους Υπαλλήλους,τους λοιπούς συνδικαλήστες και το σύστημα που τους εκτρέφει. Εδώ και 3 χρόνια ζητάς να μην γίνει τίποτα σε αυτούς και να συνεχίσουν τα πράγματα όπως ήταν παλαιά.  Δεν μου λες όμως ότι αυτά τα 3 χρόνια πάνω από 1.000.000 άνθρωποι έχασαν την δουλειά της και κανένας Δημόσιος Υπάλληλος ή ΔΕΚΑΤΖΗΣ. Μου ζητάς να αντισταθώ και να κρατηθούν τα “προνόμια” των ιδιαιτέρων ατόμων, είτε λέγονται υπάλληλοι της βουλής, είτε ΕΡΤατζήδες, είτε δημοτικοί υπάλληλοι. Έχεις το θράσος να μου ζητάς περισσότερες προσλήψεις στο δημόσιο και να κάνεις σαν μη καταλαβαίνεις ποιο είναι το πρόβλημα. Μου ζητάς να αυξηθούν οι φόροι για καλυφθούν τα έξοδα των παραπάνω.
Μου  ότι είναι Casus Beli η απόλυση των ΔΥ, αλλά φυσικά δεν λες τίποτα για τους  υπάλληλους του Ιδιωτικού τομέα, παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ζητάς επιχειρήσεις του Δημοσίου που έχουν χρέη να μην κλείσουν, ενώ επιχειρήσεις στην πραγματική οικονομία κλείνουν με ρυθμούς γενοκτονίας. Φυσικά ξεχνάς να αναφερθείς ότι όλοι οι παραπάνω ζούνε με τους φόρους που πληρώνουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι επιχειρήσεις. Από την άλλη κάνεις ότι μπορείς για να δυσκολέψει η κατάσταση με τις συμπεριφορές σου. Μου λες ότι δεν πρέπει να γίνει αξιολόγηση, ενώ εσύ πρέπει να την ζητάς για να δεις την αξία σου και να αποδείξεις ότι είσαι καλός. Μου ζητάς να κρύψεις την μετριότητα σου, την ανικανότητα σου, γιατί πολύ απλά φοβάσαι. Το θεωρείς φυσικό μια επιχείρηση που δεν τα βγάζει να πρέπει να κάνει θυσίες και απολύσεις (κακό πράγμα), αλλά το κράτος ούτε που το σκέφτεται, γιατί πολύ απλά κανένας δεν έχει δημιουργήσει ποτέ, τίποτε. Μου ζητάς να ζήσεις εσύ και ας πεθάνουν οι υπόλοιποι

Μου ζητάς να παραμείνει το δημόσιο όσο έχει, μου ζητάς να μείνει η παιδεία χωρίς καμία αλλαγή, μου ζητάς να μην γίνουν αποκρατικοποιήσεις, μου ζητάς να ψηφίσω αυτούς που θα διώξουν τα κακά πνεύματα και με τον χορό της βροχής θα γεννήσουν χρήματα.  Ζητάς αλλαγή, αλλά αυτοί που εκπροσωπούν την “αλλαγή” εκπροσωπούν και το πιο “βαθύ” κράτος, αυτό που δημιούργησε την κρίση αρχικά.  Μου λες “εξω” με τους παλαιούς και μέσα με τους “καινούριους”, δεν είναι έτσι όμως. Μου μιλάς για αρκετά θέματα, αλλά δεν μιλάς για την διαφθορά, για την κατασπατάληση, για την ανομία, για τις λεηλασίες.  Επιμένεις ότι το πρόβλημα είναι τα έσοδα και αδιαφορείς για τα έξοδα. Τα δικά σου έσοδα καλύπτονται από εμένα. Μου μιλάς για αναδιανομή γιατί έτσι έμαθες και αυτό ξέρεις. Δεν μου μιλάς για δημιουργία, γιατί είναι άγνωστη λέξη για εσένα.

Μου ζητάς το 40% του μισθού να πηγαίνει σε κρατήσεις, φόρους και εισφορές, αλλά δεν αφήνεις να αποφασίσω τι θα κάνω εγώ με αυτά. Δεν με ρωτάς εάν θέλω να κάνω εισφορές, να έχω κρατήσεις? Γιατί? Τα χρήματα αυτά απλώς πάνε στο ΙΚΑ και από το ΙΚΑ πάνε σε “τυφλούς”, “φαντάσματα νεκρούς”, παχυλές συντάξεις κομματοφρουρών, σε συνταξιούχους ετών 40,  σε αναρρωτικές άδειες υγιών ατόμων. Μου λες ότι η Ελλάδα είναι υγιής χώρα, αλλά 18% αναπηρικές συντάξεις σε σχέση με την Ευρώπη Μ.Ο 9%.  Ζητάς να υπάρχει κοινωνικό κράτος, αλλά τελικά το κοινωνικό κράτος είναι για λίγους που βρίσκονται εντός και για τους πονηρούς από έξω. Φυσικά μου λες ότι εάν εγώ δεν είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου απέναντι στο κράτος θα υποστώ τις συνέπειες, αλλά το κράτος ποτέ δεν είναι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις του σε εμένα (επιστροφή ΦΠΑ), αλλά και δημιουργεί συνεχώς θέματα. Θεωρείς το δημόσιο ως δικό σου τσιφλίκι το οποίο μοιράζει λάφυρα αριστερά και δεξιά ανάλογα με προτιμήσεις. Φωνάζεις για μειώσεις μισθών, εναντίων των Ευρωπαίων, όλων και μου ζητάς να κάνω το ίδιο. Τόσα χρόνια δεν σε πείραζε που με δανεικά πληρωνόσουν. Τώρα που χρειάζονται όλο και περισσότερα δανεικά θέλεις να με ξεζουμίσεις με φόρους. Δεν βγάινεις να φωνάξεις για αυτούς μέσα από το σύστημα που καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα (δανεικά & φόροι).

Τι επιλογές έχω να ψηφίσω? Το κόμμα που έκανε την διαφθορά και το αραλικί συνώνυμο με την Ελλάδα και διόρισε τόσους Έλληνες? -Το Κόμμα που συνέχισε και διόρισε άλλους τόσους? Το κόμμα που έχει κολλήσει στο 1945 και ενώ έχει κλείσει το εργοστάσιο έχει παραμείνει ανοικτό? -Το κόμμα που θέλει να κάνει την Ελλάδα όλη δημόσιο και να δημιουργεί μπάχαλα? – Το κόμμα που πιστεύει ότι οι Έλληνες έχουν ανώτερο DNA? -Το κόμμα που πιστεύει σε εξωγήινους και Νεφελίμ? Αυτά τα κόμματα αντιπροσωπεύουν εσένα, όχι εμένα.
Μου ζητάς να υποστηρίξω το δικαίωμα σου για απεργία, αλλά εσύ δεν υποστηρίζεις το δικαίωμα μου για εργασία. Μου λες να “δικαιωθεί” ο αγώνας, έστω και εάν κλείσουν εταιρείες, αλλά δεν αφήνεις τον αγώνα των υπόλοιπων που θέλουν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις ανοικτές. Μου ζητάς να δεχτώ αύξηση της ανεργίας, παρά μετρά που θα σώσουν παραγωγικές θέσεις εργασίας. Μου ζητάς να παραμείνει το επάγγελμά σου κλειστό και προστατευμένο και μάχεσαι το άνοιγμα με νύχια και με δόντια για να μην γίνει το αντίθετο. Για να γίνεις ακουστός μου κάνεις την ζωή ποδήλατο για να κρατήσεις τα προνόμια σου,  και αδιαφορείς για την κοινωνία. Πώς προστατεύεις τα “προνομία” σου? Απλούστατα με εκβιασμούς και με τσαμπουκάδες, είναι το φόρτε σου. Ζητάς να δεχτώ την προστασία την δική σου, αλλά γιατί να μην προστατευθούν και οι υπόλοιποι? Ξεχνάς να αναφέρεις ότι η προστασία μετριάζει τον ανταγωνισμό και σε κάνει ανίκανο για να επιβιώσεις σε ελεύθερη αγορά.
Μου ζητάς η εκπαίδευση να μείνει ίδια, στάσιμη. Μου ζητάς να μην υπάρχει ανταγωνισμός στα δημόσια πανεπιστήμια, ενώ αυτά πια δεν θεωρούνται σοβαρά εκπαιδεύτικά ιδρύματα. Απαιτείς θωρακισμένα πτυχία και δεν σε νοιάζει η ποιότητα της εκπαίδευσης και της παιδείας, πολύ απλά μπορεί να μην την πήρες ποτέ σωστά. Φοβάσαι ότι με σωστή εκπαίδευση το είδος σου θα εκλείψει. Τον τρέμεις τον ανταγωνισμό γιατί θα φανερώσει την γύμνια σου. Δεν αντέχεις τις βελτιώσεις, γιατί απαιτούν προσπάθεια, έννοια άγνωστη.  Μου ζητάς να κατανοήσω την ανάγκη σου για καταστροφή ξένη περιουσίας, κάψιμο ανθρώπων, δολιοφθορές και τα χαρακτηρίζεις ως παράπλευρες απώλειες. Διαμαρτύρεσαι για καταστολή και βία από το κράτος, αλλά η δική σου βία είναι ανεκτή και απαραίτητη.

Υποστηρίζεις ότι έχουμε την πιο “ωραία” χώρα του κόσμου, αλλά δεν έχεις επισκεφθεί άλλες. Μου λες ότι έχουμε τουρίστες, αλλά ξεχνάς να αναφέρεις ότι δεν έχουμε  σοβαρή τουριστική βιομηχανία. Μου ζητάς να έρθουν τουρίστες αλλά δεν θες να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται να έρθουν οι τουρίστες. Μου ζητάς να κλείσει η Ακρόπολη γιατί έχει “ζέστη”, ενώ άλλοι σκίζονται σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Μου ζητάς να σωθεί η χώρα, αλλά χρησιμοποιείς τους τουρίστες ως εκβιαστικό όπλο για να γίνουν ακουστές οι δικές σου αντιδράσεις. Βλέπεις τους τουρίστες ως πορτοφόλι και όχι σαν πελάτες που πρέπει να ικανοποιήσεις. Πιστεύεις ότι χάρη τους κάνεις που τους άφησες να έρθουν να ευχαριστηθούν την Ελλάδα, ενώ μπορούσαν να πάνε οπουδήποτε αλλού (ξέχασα η Ελλάδα είναι μοναδική). Μου ζητάς να είμαι περήφανος για τα κατορθώματα που έγιναν πριν 2000 χρόνια, αλλά δεν μιλάς για τα ρεζίλια και την κατάντια των τελευταίων 30 ετών.
Μου ζητάς να μην γίνεις σαν την Βουλγαρία, αλλά δεν κάνεις τις κινήσεις ώστε να γίνεις σαν την Δανία. Το να γίνει μια χώρα σαν την Βουλγαρία είναι εύκολο, το να γίνεις Δανία είναι δύσκολο. Θέλεις τα χρήματα από τους ξένους για επενδύσεις, αλλά με τους δικούς σου όρους. Θέλεις να έχεις φτηνό προσωπικό από Φιλιππίνες, Γεωργία, αλλά διαμαρτύρεσαι όταν σου παίρνουν την δουλειά γιατί δεν είναι μόνο φτηνότεροι αλλά και καλύτεροι από εσένα. Μου ζητάς να σε καλέσω για δουλειά, αλλά γκρινιάζεις όταν σου ζητώ απόδειξη. Δεν καταλαβαίνεις ότι τον φόρο που εσύ δεν πληρώνεις, τον πληρώνω εγώ και αυξημένο για να καλύψω τις δικές σου τσαπατσουλιές. Διαμαρτύρεσαι για ανεργία αλλά όταν οι παραγωγοί Ροδάκινων ζητάνε άτομα για χειρωνακτική εργασία (ιδιωτικός τομέας) δεν πηγαίνεις, αλλά όταν το δημόσιο ψάχνει συμβασιούχους κάνεις ουρές για να πας.
Μου ζητάς δικαιοσύνη, αλλά δεν ορίζεις τι σημαίνει αυτή η δικαιοσύνη. Υπάρχει δικαιοσύνη όταν κάποιοι δεν αφήνουν τους ανθρώπους να επιβιβαστούν στα πλοία? Υπάρχει δικαιοσύνη όταν οι αγρότες κλείνουν σύνορα και εθνικές οδούς? Υπάρχει δικαιοσύνη όταν  Ιατροί δίνουν άδειες και λοιπά επιδόματα? Υπάρχει δικαιοσύνη όταν οι ιδιωτικές εταιρίες κλείνουν γιατί δεν μπορούν να τρέφουν το δημόσιο? Υπάρχει δικαιοσύνη όταν εσύ ο ίδιος δεν σε σέβεσαι τους πιο απλούς κανόνες και νόμους, όταν ενώ ξέρεις ότι απαγορεύεται το κάπνισμα, εσύ με το έτσι θέλω καπνίζεις όπου βρεις? Υπάρχει δικαιοσύνη όταν οι συνδικαληστές κλείνουν επιχειρήσεις και το δίκαιο της μειοψηφίας καταπάτα τις υποχρεώσεις της πλειοψηφίας? Υπάρχει δικαιοσύνη όταν τα δικά σου σπασμένα πρέπει να τα υποστώ εγώ? Υπάρχει δικαιοσύνη όταν όλο το δημόσιο και οι πολιτικοί ξοδεύουν χρήματα που δεν είναι δικά τους? ΟΧΙ! Η μεγαλύτερη μαφία στον κόσμο τελικά είναι η Ελληνική κοινωνία.
Μου ζητάς να αγωνιστούμε  μαζί, αλλά μην ανταγωνιστούμε τους υπολοίπους. Μου ζητάς να αγνοήσω το μέλλον γιατί εσύ έχεις κολλήσει στο παρελθόν. Μου ζητάς να πονέσω εγώ για τα παλαιά  (και τωρινά) καμώματα. Μου ζητάς να δεχτώ ένα κράτος που έχει αποτύχει σε όλους τους τομείς να μην αλλάξει. Μου λες να μην ακούω, να μην βλέπω, να μην μιλώ και να ανέχομαι ένα κράτος που δεν δουλεύει τίποτα, μα τίποτα εντελώς. Μου ζητάς να μην αλλάξουν οι κανόνες για να μην τιμωρηθούν αυτοί που εκμεταλλεύονται το κράτος. Μου λες να διαβάσω κάποιους οικονομολόγους (Καζάκη, βαρουφάκη) που ούτε τους καταλαβαίνεις απλώς σε βολεύουν αυτά που γράφουν. Απαιτείς να ανέχομαι όλα τα παραπάνω.  Μου σιγοψιθυρίζεις ότι με δραχμή θα είναι καλύτερα. Μου λες να πιστέψω ότι δεν φταις εσύ και εγώ (που σε ανέχτηκα), αλλά είναι συνωμοσία για να ρίξουν την Ελλαδάρα.
Τελικά ζήτησες πολλά. Αλλά μην τα ζητάς πια από εμένα, ζήτα τα από τον εαυτό σου. Σου είχα πει Ελληναρά, ότι δεν σε αντέχω άλλο. Κοίτα αριστερά-δεξιά, δεν θα με βρεις.  Δεν βρίσκομαι πια μαζί σου. Όσο καιρό εσύ φωνάζεις, διαμαρτύρεσαι δίνεις τον αγώνα σου, εγώ έκανα τις κινήσεις μου. Από την στιγμή που δεν μπόρεσα να αλλάξω εσένα, εγώ άλλαξα το περιβάλλον μου. Μην σε νοιάζει, απλώς να ξέρεις τα μονοπάτια μας χώρισαν. Μπορεί στην Κύπρο (όπου έχουν αέριο και χαμηλή φορολογία, ανοικτή οικονομία), Μπορεί στην Γερμανία (όπου η αξία αναγνωρίζεται) στην Αγγλία (όπου υπάρχει εκπαίδευση και ανταγωνισμός),  στην Αυστραλία, στην Σουηδία, Ολλανδία – υπάρχουν χώρες και ευκαιρίες για αυτούς που θα τις κυνηγήσουν.  Δεν λέω ότι είναι εύκολα, κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά μόνο και μόνο η απουσία σου είναι λόγος χαράς. Ελληναρά το χάσμα που μας χωρίζει είναι μεγάλο, έχουμε διαφορετικές αξίες, προτεραιότητες και επιθυμίες. Η κοινωνία που αντιπροσωπεύεις εσύ δεν αντιπροσωπεύει όμως εμένα.Το Κοινωνικό, πολιτικό & οικονομικό σύστημα που επιθυμείς εσύ δεν έχει παρών, ούτε μέλλον. Αυτό που επιθυμώ εγώ ανθίζει και με εμπνέει. Όπως ισχύει η θεωρεία του Δαρβίνου για τα είδη, έτσι γίνεται και με τις κοινωνίες. Καλή τύχη Ελληναρά.

Όπως σου είπα εγώ μπορώ να σου έλειψα, εσύ όχι και ποτέ δεν θα μου λείψεις.