Το 'Aουσβιτς της πεφωτισμένης δύσης;

Αν υπάρχει κάτι που δεν είναι επ' ουδενί «πολιτικά ορθό», είναι η σύγκριση των όποιων ελαττωμάτων των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών με τα εγκλήματα του ολοκληρωτισμού του 20ού αιώνα. Όποιος μάλιστα, παρ' όλα αυτά, τολμήσει να προχωρήσει σε ένα τέτοιο ανοσιούργημα, παραπέμπεται αυτομάτως στο άτυπο δικαστήριο των ορθοφρονούντων δημοσιογράφων και διανοουμένων και κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ως ύποπτος για αντιδημοκρατικά αισθήματα. Ε λοιπόν, τόσο το χειρότερο! Αυτές τις μέρες εξελίσσεται, στην κυριολεξία «κάτω από τη μύτη μας», μια μαζική λιμοκτονία 12 εκατομμυρίων ανθρώπων στο Κέρας της Αφρικής. Η θέση μου είναι πως αν αυτή η κατάσταση αφεθεί να ολοκληρωθεί ανεξέλεγκτα, δε θα διαφέρει σε τίποτα από τις κορωνίδες των εγκλημάτων τουναζισμού και του κομμουνισμού, ήτοι το ολοκαύτωμα και τη λιμοκτονία στην Ουκρανία του 1932-33. Είναι ανατριχιαστικό πως ο αριθμός των 12 εκατομμυρίων θυμάτων επανεμφανίζεται και στις τρεις περιπτώσεις, σε μια εφιαλτική επανάληψη. Θα μου πείτε ότι το ολοκαύτωμα και η ουκρανική λιμοκτονία δεν ήταν απλά «ανθρωπιστικές καταστροφές». Ήταν προσχεδιασμένες ανθρωπογενείς μαζικές δολοφονίες, με πολιτική-ιδεολογική τεκμηρίωση, που τις έφερε εις πέρας ένα πολιτικό καθεστώς, εθελούσια και ενεργητικά, εν γνώσει και με τη συνενοχή των υπηκόων του. Τι κοινό έχει αυτό με το λιμό στο Κέρας της Αφρικής; Όσον αφορά τη διάσταση του «κοινού μυστικού» και της κατά το δυνατό «αποσιώπησης» του «συμβάντος», αυτή είναι ιδιαιτέρως εμφανής: παράλληλα με το λιμό στο Κέρας της Αφρικής εξελίσσεται η κρίση του ευρώ και της αμερικανικής οικονομίας, η εξέγερση στη Συρία, οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί στη Λιβύη και διάφορα άλλα faits divers σαν τις περιπέτειες του Ντομινίκ Στρος Καν(Dominique Strauss Kahn), τη μαζική δολοφονία στη Νορβηγία, γάμοι, γεννητούρια και θάνατοιδιασημοτήτων-γαλαζοαίματων, εκλογές και πολιτικές κρίσεις κ.ο.κ. Η σιωπή για τον αφρικανικό λιμό, σε σχέση με τη φλυαρία για τα υπόλοιπα, είναι εκκωφαντική! Τα ελάχιστα δευτερόλεπτα στον ηλεκτρονικό τύπο και τα μονόστηλα στις εφημερίδες μοιάζει να εξυπηρετούν μάλλον έναν τριπλό ρόλο: την υποτίμηση του γεγονότος στην ειδησεογραφία, την απαλλαγή του καθεστώτος από τις ευθύνες του (για το λιμό φταίνε οι κλιματικές αλλαγές ·η συμπτωματική ξηρασία· οι ισλαμιστές· ο φυλετικές διαμάχες κ.ο.κ) και την έμμεση πλην σαφή εμπέδωση στον πληθυσμό συναισθημάτων συνενοχής στο έγκλημα. Θα λέγαμε πως τον ίδιο ακριβώς τριπλό ρόλο έπαιζε η ειδησεογραφική κάλυψη του ολοκαυτώματος και της ουκρανικής λιμοκτονίας τη δεκαετία του 1930 και 1940! Είναι μάλιστα εντυπωσιακό πως οι μόνοι που δείχνουν να ενδιαφέρονται για το ζήτημα -σε βαθμό που να επιχειρούν να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη να ενδιαφερθεί για τον επικείμενο αφανισμό 12 εκατομμυρίων συνανθρώπων μας- είναι ακραίοι ιδεολογικοί χώροι, εκτός του μπλοκ εξουσίας των πεφωτισμένων δυτικών καθεστώτων: οι χριστιανοί και οι ακροαριστεροί, διαφόρων αποχρώσεων. Εξίσου φανερός είναι ο ανθρωπογενής χαρακτήρας του εγκλήματος: ο εξελισσόμενος λιμός ήταν προβλέψιμος (η ξηρασία διαρκεί μια πενταετία) και κάθε άλλο παρά αναπόφευκτος: αν οι δυτικές δημοκρατίες δεν επέτρεπαν στα κερδοσκοπικά κεφάλαια να επιτεθούν στις τιμές των πρώτων υλών· αντα κράτη της περιοχής δε στραγγαλίζονταν από τους πιστωτές τους σε βαθμό που να μη δύνανται να προχωρήσουν σε στοιχειώδη έργα άρδευσης και ύδρευσης (με μικρό κόστος και μεγάλη αποτελεσματικότητα) · αν –τουλάχιστο αυτό!- οι δυτικές χώρες κατέβαλαν τις... συνδρομές τους («ψιλολόγια» μερικών εκατομμυρίων ευρώ) σε διεθνή ανθρωπιστικά προγράμματα ή τηρούσαν τις δεσμεύσεις τους πως θα καταβάλουν το... 0.7% του ΑΕΠ τους σε ανθρωπιστική βοήθεια1, κανένας δε θα πέθαινε από λιμό στο Κέρας της Αφρικής. Η σωτηρία του κάθε Αφρικανού συνανθρώπου μας όχι μόνο είναι δυνατή, αλλά και πάμφθηνη. Η σκληρή αλήθεια είναι πως όταν οι πεφωτισμένες φιλελεύθερες δημοκρατίες κλήθηκαν να επιλέξουν μεταξύ της μείωσης των κερδών τους και της σωτηρίας εκατομμυρίων συνανθρώπων μας από την πείνα, δε δίστασαν λεπτό: επέλεξαν το πρώτο! Εν πλήρει συνειδήσει για τις συνέπειες αυτής της επιλογής τους! Όσον αφορά την ιδεολογική τεκμηρίωση των πολιτικών αυτών επιλογών, φαίνεται πως στην εξέλιξη της φιλελεύθερης δυτικής σκέψης, η έννοια του «ανθρώπου» -που καλύπτεται από τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ανθρωπισμό και τα ρέστα- δεν ταυτίζεται τόσο με εκείνη του Homo sapiens αλλά με όποιον έχει πρόσβαση στα ΜΜΕ: οι υπόλοιποι (τα δεκάδες εκατομμύρια των θυμάτων σε διενέξεις στον τρίτο κόσμο, στην Τσετσενία·κ.λπ· οι Σύριοι, Ιρακινοί κ.λπ εξεγερμένοι· οι Κινέζοι, Βορειοκορεάτες κ.λπ αντικαθεστωτικοί κ.ο.κ. ουσιαστικά ανήκουν σε μια νέα κατηγορία «υπανθρώπων», που στερούνται των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και που το κόστος του αφανισμού τους είναι οικονομικά και πολιτικά αμελητέο). Πολύ συχνά οι υποστηρικτές του διαφωτισμού, του μοντερνισμού, του φιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας (ή/και της σύμφυσής των δύο τελευταίων) κ.λπ προβάλλουν το επιχείρημα πως στη δική τους κοσμοαντίληψη δε χωράνε μαζικές ανθρωποκτονίες του τύπου που γνώρισε η ανθρωπότητα επί ναζισμού ή κομμουνισμού. Λυδία λίθος για την αξιοπιστία των ισχυρισμών τους είναι το τι θα συμβεί το επόμενο διάστημα στο Κέρας της Αφρικής. Αν εκεί χαθούν εκατομμύρια συνάνθρωποί μας, καμία παραπλάνηση και καμία συσκότιση δε θα μπορεί να αθωώσει τα καθεστώτα μας εμπρός στην ιστορία και στη μνήμη των ανθρώπων...