Εκκλησία: Το μεγάλο φαγοπότι

Τελείωσαν, για φέτος, οι εορτασμοί για την Κοίμηση της Θεοτόκου, Τελείωσαν, για φέτος, οι λιτανείες και τα προσκυνήματα απλών πολιτών αλλά και πολιτικών σε «θαυματουργές» και μη εικόνες της Παναγίας. Τελείωσαν, και πάλι για φέτος, οι μεγάλες δοξολογίες με Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοπους, Μητροπολίτες, όλους ντυμένους στα χρυσά και πλουμιστά τους άμφια. Άντε και του χρόνου τέτοια μέρα πάλι.

Εκείνο που δεν τελείωσε και που θα συνεχίσει σε καθημερινή βάση, είναι η εκμετάλλευση των πιστών από την εκκλησία και το παπαδαριό. «Θαυματουργές» εικόνες και «άγια» λείψανα θα μεταφέρονται και θα εκτίθενται για προσκύνημα σε διάφορες εκκλησίες για το καλό των πιστών και του παγκαριού της τοπικής εκκλησίας (με κάποια αντιπαροχή υποθέτω). Τα «μυστήρια» του γάμου και της βάπτισης θα δώσουν και θα πάρουν, τα τρισάγια, τα ευχέλαια, η επίκληση ονομάτων κατά τη θεία λειτουργία, κατά παραγγελία των πιστών και φυσικά με το αντίστοιχο αντίτιμο, επίσης. Αυτό που λέμε στα καλά ελληνικά business as usual δηλαδή. Όσο περνάνε τα χρόνια, αυτή η κατάσταση μου φέρνει όλο και περισσότερη αναγούλα και επαναστατώ μέσα μου όλο και περισσότερο. Κορυφαίο παράδειγμα εκμετάλλευσης θεωρώ αυτό που έγινε πριν πολλά χρόνια με τον θρησκευτικό γάμο, τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου προσπάθησε να επιβάλει τον πολιτικό γάμο ως υποχρεωτικό και τον θρησκευτικό ως προαιρετικό. Η αντίδραση και οι απειλές της Εκκλησίας ήταν τέτοιες που ο Α. Παπανδρέου αποκεφάλισε τον, τότε, υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Αντώνη Τρίτση και αναβάθμισε τον θρησκευτικό γάμο σε ισοδύναμο με τον πολιτικό. Γιατί όλα αυτά; Για την πίστη; Θα αστειεύεστε. Για το χρήμα, φυσικά, αποκλειστικά και μόνο. Ο γάμος για την εκκλησία μας, είναι ένα «μυστήριο» σύμφωνα με την ίδια της την ορολογία. Δηλαδή, μια τελετή κατά την οποία παρεμβαίνει το Άγιο Πνεύμα και ευλογεί τη διαδικασία. Το πιστεύει αυτό κανένας από τους παπάδες; Νομίζω κανένας. Άσε που, χωρίς να θέλω να είμαι βλάσφημος, πώς να κατέβει το έρημο το άγιο πνεύμα και να ευλογήσει την τελετή μέσα σε αυτό το συρφετό από προβολείς, φωτογραφικές μηχανές και βίντεο, απαστράπτοντα ρούχα, σχόλια για το αν το νυφικό είναι ωραίο και αν της πάει της νύφης, σχόλια για την κόμμωσή της, που της κόστισε, στην κυριολεξία, τα μαλλιά της κεφαλής της; Μη με ρωτήσετε γιατί αν είναι έτσι τα πράγματα, πως και η μεγάλη πλειοψηφία των γάμων τελείται σε εκκλησίες και όχι στα δημαρχεία. Η απάντηση είναι απλή. Η δίψα για γκλάμορ της καταπιεσμένης κοινωνίας μας.

Για τους πιστούς, οι παπάδες και η εκκλησία, είναι κάτι ενδιάμεσο ανάμεσα στο θείο και το λαϊκό. Έχουν τη δυνατότητα να τελούν μυστήρια, να ευλογούν, να συγχωρούν αμαρτίες και λοιπά. Επικοινωνούν με τα θεία κατά τρόπο προνομιούχο και επομένως μία από μέρους τους επίκληση έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να εισακουστεί. Αυτό ακριβώς είναι που εκμεταλλεύεται το εκκλησιαστικό κατεστημένο. Τα παραδείγματα πολλά. Σας παραπέμπω στο πολύ πρόσφατο άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη «Τα ρούχα της Παναγίας».

Ένα άλλο θέμα για το οποίο πρέπει κάποτε να μιλήσουμε έξω από τα δόντια, είναι το θέμα της πίστης. Η εκκλησία καλλιεργεί την άποψη ότι η πίστη είναι ένα θείο δώρο που έρχεται στον άνθρωπο και ότι ο μηχανισμός αυτός δεν αναλύεται και δεν ερμηνεύεται με όρους λογικής. Πολύ βολική η άποψη αυτή, την οποία βέβαια ενστερνίζονται και οι πιστοί, αρνούμενοι το δικαίωμα σε τρίτους να συζητήσουν και να αναλύσουν αυτό το «προσωπικό» τους θέμα. Το γεγονός ότι το «φως» της πίστης δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των χριστιανών αλλά μπορεί να χτυπήσει την πόρτα ενός μουσουλμάνου ή ενός ινδουιστή (όπου εκεί δεν υπάρχει Άγιο Πνεύμα) οδηγώντας τον να ασπαστεί μιαν άλλη θρησκεία, δείχνει ότι το φαινόμενο έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την κοινή δομή της ανθρώπινης ψυχής σε όλα τα μήκη και πλάτη, και τις ανάγκες της, παρά με τη συγκεκριμένη δική μας θρησκεία. Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η πιπίλα της θεόπεμπτης φώτισης την οποία δεν δικαιούται να συζητήσει κανείς. Ο φόβος του θανάτου δηλαδή το υπαρξιακό άγχος, είναι κοινό σε όλη την ανθρωπότητα. Οι θρησκείες, στο σύνολό τους, πρεσβεύουν την ύπαρξη μετά θάνατον ζωής. Μάλιστα αν ο πιστός λειτουργήσει με βάση κάποιους κανόνες στο επίγειο ‘πέρασμά’ του, οι θρησκείες υπόσχονται αιώνια ευτυχία στην μετά θάνατο ζωή. Απαλλαγή λοιπόν από το υπαρξιακό άγχος και αίσθηση ότι ανήκει κανείς σε μία μεγάλη οικογένεια στην οποία μετέχουν, στην περίπτωσή μας, οι θείες δυνάμεις, οι άγιοι, η Παναγία, κλπ. στους οποίους μπορούμε μα προσφεύγουμε κατά τρόπο προνομιακό μια και ανήκουμε στην ίδια πίστη, μια και είναι, κατά κάποιο τρόπο, δικοί μας ‘άνθρωποι’. Τι το παράξενο, και τι το κατακριτέο στο να προσφύγει κανείς σε κάποια στιγμή της ζωής του σε αυτή τη λύση; Τίποτε απολύτως. Από κει και πέρα το να εμπλέκουμε τα ‘θεία΄ στη διαδικασία αυτή, αυτό είναι άλλη ιστορία. Τα παραπάνω, έχουν γραφτεί και αναλυθεί σε μάκρος και σε βάθος. Για όσους ενδιαφέρονται, προτείνω το βιβλίο «Θρησκεία και Ψυχιατρική» του Ίρβιγκ Γιάλομ. Μέσα σε τριάντα σελίδες τα λέει όλα.

Η Εκκλησία και οι εκπρόσωποί της δεν είναι μόνο ότι πλουτίζουν σε βάρος των πιστών της, αλλά έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε όλη την ελληνική κοινωνία, πιστών και μη. Πώς; Μα με την μισθοδοσία της από το Ελληνικό Κράτος. (Διερωτώμαι πραγματικά αν αυτό δεν είναι αντισυνταγματικό. Το Σύνταγμα ορίζει ότι η Ελληνορθόδοξη θρησκεία είναι η «επικρατούσα». Αυτό δεν σημαίνει και αποκλειστική. Πως λοιπόν ζητάμε όλη η ελληνική κοινωνία να πληρώνει τους μισθούς της επικρατούσας; Οι άλλες;).(για τα οικονομικά της εκκλησίας παραπέμπω σε πρόσφατο άρθρο της Λουκρητίας, με τίτλο «Έχει το παγκάρι πάτο;».

Μισθοδοσία για την οποία πάλεψε και τα κατάφερε να μείνει στο απυρόβλητο των μέτρων της κυβέρνησης, ο Αρχιεπίσκοπος στη συνάντησή του με τον Υπουργό Οικονομικών κ. Ε. Βενιζέλο. Τι κρίμα και τι απογοήτευση να βλέπεις εκείνους που θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα, στη δύσκολη συγκυρία που περνά η χώρα, να ζητούν, και να πετυχαίνουν, εξαιρέσεις. Η απογοήτευση είναι διπλή όταν προέρχεται από τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος είχε καλλιεργήσει ελπίδες ότι κάτι ουσιαστικό θα άλλαζε στην Εκκλησία της Ελλάδας. Αποδείχθηκε, δυστυχώς, κατώτερος των περιστάσεων.

Υπάρχει πιθανότητα εξόδου από τον σημερινό εναγκαλισμό της εκκλησίας με το χρήμα και από τις απάτες σε βάρος των πιστών; Νομίζω ότι υπάρχει. Όχι βέβαια από εμάς τους ‘απέξω’, αλλά από τους μέσα, από τους ίδιους, δηλαδή, τους πιστούς. Αν, και όταν, οι ίδιοι οι πιστοί δείξουν ότι δεν ανέχονται άλλο να τους πιάνουν κορόιδα και να γίνεται αυτός ο χορός μαύρου χρήματος στην πλάτη τους, ευτελίζοντας την ίδια τους την πίστη. Προοπτική μάλλον χλωμή, όχι όμως και μηδενική. Πίστευε κανείς ότι στο κίνημα των αγανακτισμένων θα ανταποκρινόταν τόσος κόσμος και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;