ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ

*

Σαν παρίες...
... έτσι αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους στις ΗΠΑ. Ολοένα και περισσότεροι μακροπρόθεσμα άνεργοι δεν κάνουν πια τον κόπο να χτυπήσουν την πόρτα των γραφείων εργασίας. Νιώθουν πως δεν έχουν καμιά ελπίδα. Και όμως, η εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ» τους θεωρεί επικίνδυνους. Και γράφει πως «το κρυμμένο εργατικό δυναμικό αποτελεί απειλή για την ανάκαμψη». Φοβάται μήπως στα πρώτα σημάδια ανάκαμψης, μολονότι δεν φαίνονται ακόμη, ξεπροβάλουν ξαφνικά όλοι αυτοί οι απελπισμένοι κι αρχίσουν να ψάχνουν δουλειά.

Η Κριστίνα Ρόμερ...
... πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου Ομπάμα, κατηγορεί την αμερικανική κυβέρνηση πως έχει «επαίσχυντα ξεχάσει» τους ανέργους. Και ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν παρατηρεί πως η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται πια για «τα ξεχασμένα εκατομμύρια των ανέργων». Μπορεί όμως οι άνεργοι να είναι ξεχασμένοι, αλλά δεν είναι καθόλου ασήμαντοι. Τα τελευταία δύο χρόνια, οι αμερικανοί άνεργοι βοήθησαν σημαντικά το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών να κερδίσει τρισεκατομμύρια. Ερευνα της τράπεζας JP Morgan καταλήγει στο συμπέρασμα πως η τρέχουσα ανάκαμψη στα επιχειρηματικά κέρδη εξαρτάται σήμερα από τη μείωση του κόστους εργασίας όσο ποτέ άλλοτε. Οι επιχειρηματίες μεγιστοποιούν τα κέρδη τους με απολύσεις και περικοπές μισθών, παρά την πτώση της ζήτησης. Ετσι, ακόμη και σε καιρούς κρίσης, γεμίζουν οι τσέπες τους, χωρίς απαραιτήτως να δουλεύει η οικονομία. Η υψηλή ανεργία συγκρατεί το εργατικό κόστος και συνεπώς και τον πληθωρισμό που ροκανίζει τα λεφτά τους, είτε αυτά επενδύονται στην οικονομία είτε μένουν φυλαγμένα στα σεντούκια. Γι'αυτό οι πλούσιοι λατρεύουν την ανεργία.

Στην Ευρώπη,...
... το σύστημα δουλεύει και αλλιώς. Αυτή η αναδιανομή του πλούτου μέσω της υψηλής ανεργίας δεν γίνεται μόνο εντός των χωρών αλλά και μεταξύ ολόκληρων οικονομιών. Οι γερμανικές πωλήσεις σημείωσαν άνοδο τον Απρίλιο, ενώ ο αριθμός των ανέργων έπεσε κάτω από τα 3 εκατομμύρια για πρώτη φορά εδώ και 19 χρόνια. Δεκαεννέα χρόνια; Τι σύμπτωση. Πριν από 19 χρόνια, το 1992, τότε δεν ήταν που με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ άρχισε η πορεία προς το ευρώ; Είχε εκφραστεί τότε η ελπίδα πως με τη διευκόλυνση των εμπορικών συναλλαγών και των επενδύσεων μεταξύ των χωρών θα προέκυπτε μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομία, στην οποία θα συνέκλιναν τα εθνικά επίπεδα παραγωγικότητας και κατανάλωσης. Επί 19 χρόνια η προσπάθεια για την επίτευξη των κριτηρίων του Μάαστριχτ ήταν ένας μονόδρομος: ένας σκληρός αγώνας των περιφερειακών χωρών να συγκλίνουν με τη γερμανική οικονομία με σκληρή λιτότητα, που κατέληξε σε χρόνια ανεργία.

Η Γερμανία...
... ρίχνει σήμερα το γερμανικό εργατικό κόστος, γεμίζοντας την αγορά εργασίας της με φθηνό αλλά εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό από τις περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες. Και όσο αυτές οι χώρες θρηνούν τη χαμένη τους παραγωγικότητα, τόσο οι γερμανικές εξαγωγές θριαμβεύουν (κάτι παρόμοιο δεν συνέβη άλλωστε και μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο;). Γι' αυτό η Γερμανία λατρεύει κι αυτή την υψηλή ανεργία. Αρκεί να μην είναι η δική της.

---