Το δυναμικό κομμάτι, ο καταλύτης...

Το δυναμικό κομμάτι, ο καταλύτης... Του Αλεξη Παπαχελα Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν υπάρχει κάποια διέξοδος για τους εγκλωβισμένους αυτής της κρίσης. Πέρα από τους ανέργους και τους ανθρώπους που έχουν χτυπηθεί βάναυσα από την κρίση, ένα δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε πραγματικό αδιέξοδο. Δεν φταίει για το κατάντημα της χώρας, γιατί δεν φοροδιέφυγε, δεν έκλεψε, δεν έζησε από το Δημόσιο, δεν εξάρτησε ποτέ το βιος του από κόμματα ή συνδικαλιστές. Τώρα, όμως, αναγκάζεται να μειώσει δραστικά το επίπεδο ζωής του και βλέπει τους φόρους να του τρώνε αποθέματα που είχαν μπει στην άκρη για μια ώρα ανάγκης ή για τις σπουδές των παιδιών. Κάποιοι, λιγότερο τυχεροί, χάνουν ακόμη τις δουλειές τους και μερικοί κοιτάζουν να μετακομίσουν σε άλλη χώρα. Τους έρχεται τρέλα όταν ξέρουν πως οι συνάδελφοί τους γιατροί ή δικηγόροι ή ο γείτονάς τους που ήταν εφοριακός έχουν βγάλει πολλά λεφτά παράνομα, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους κάνει τίποτα. Το κράτος, λοιπόν, αδύναμο να βρει λύσεις, βάζει χαράτσια σε ακίνητα και ό,τι άλλο βρει, αδιαφορώντας για το αν κάποιες χιλιάδες πολιτών, που ήταν απολύτως εντάξει με το κράτος και τις υποχρεώσεις τους, τιμωρούνται επειδή οι «μάγκες» ξέφυγαν. Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλάμε είναι αγανακτισμένοι με το πολιτικό σύστημα, αλλά κάθετα αντίθετοι στα φαινόμενα των «ταγμάτων εφόδου» που θέλουν να επιβάλουν ένα φασίζοντα λαϊκισμό στη χώρα μας. Απεχθάνονται πολιτικούς, συνδικαλιστές, πολλούς δημοσιογράφους, αλλά ταυτόχρονα ξέρουν ότι ο κατήφορος της βίας και της αυτοδικίας είναι καταστροφικός για μια κοινωνία και μια δημοκρατία. Πώς να αντιδράσουν αυτοί οι άνθρωποι; Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» πήγε να τους εκφράσει πριν καπελωθεί από διάφορα ακραία στοιχεία και ξεφτίσει. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να τους εκφράσει γιατί όλα έχουν σε μεγάλο βαθμό στηριχθεί σε λάθος δομικά υλικά, είναι έρμαια ισορροπιών με τις δυνάμεις του χθες. Το δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας βλέπει με τρόμο τη χώρα να κατρακυλάει σε ένα κατήφορο και μαζί και τις δικές του ελπίδες για τη διατήρηση ενός τρόπου ζωής. Κανείς, βεβαίως, δεν μπορεί να το προστατεύσει γιατί δεν έχει «νταβατζήδες» σαν κι αυτούς που προστατεύουν τους πελάτες της κομματικής και συνδικαλιστικής νομενκλατούρας. Κάνει προς το παρόν υπομονή αλλά, αν η ιστορία επαναληφθεί, κάποια στιγμή θα γίνει ο καταλύτης που θα οδηγήσει σε θεαματικές και βίαιες αλλαγές στο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας. Και αν αυτό το τμήμα της κοινωνίας ευθύνεται για κάτι, είναι το γεγονός πως ανέχθηκε πολλά, βολεύθηκε και σιώπησε όταν η χώρα είχε ήδη πάρει τον δρόμο τον στραβό.