Συμφωνία-Μαμούθ Ρωσίας και Ινδίας για την Αγορά 250 Μαχητικών Πέμπτης Γενιάς

Η Ινδία και η Ρωσία υπέγραψαν συμφωνία για την πώληση 250 μαχητικών 5ης γενιάς Τ-50 ΡΑΚ FA, με συνολικό ύψος που θα κυμανθεί στα 30-40 δις δολάρια. Σε αυτή περιλαμβάνεται η επιλογή αγοράς 100 επιπλέον αεροσκαφών σε μεταγενέστερη φάση, ενώ με τον τρόπο αυτό αναβαθμίζεται σημαντικά η ικανότητα της πολεμικής αεροπορίας της Ινδίας. Οι παραδόσεις αναμένεται να ξεκινήσουν από το 2016 και ο Ινδός υπουργός Άμυνας, κ. Άντονι σημείωσε ότι «Πρόκειται για τα δυο μεγαλύτερα σχέδια των προσεχών δέκα ετών, που θα αποτελέσουν ένα λαμπρό παράδειγμα συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες». Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι η Ινδία θα προμηθευτεί τα αεροσκάφη 5ης γενιάς σε αρκετά χαμηλή τιμή (περίπου 100 εκατ. δολάρια) σε σχέση με τα αντίστοιχα αμερικανικά. Από το 1996 και μετά, 200.000 Ινδοί αγρότες έχουν αυτοκτονήσει λόγω χρεών, καθώς το κόστος των καλλιεργειών ανέβηκε κατακόρυφα όταν στη χώρα εισήχθη η corporate agriculture. Πρόκειται για τη λεγόμενη «εκβιομηχανισμένη» αγροτική παραγωγή, την αγροτική παραγωγή που στηρίζεται σε αλυσίδες προϊόντων (σπόρους, λιπάσματα κλπ) που παράγονται από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Ενώ από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες ρυθμίζεται και η διανομή των ίδιων αγροτικών προϊόντων. Άρα συχνά και οι τιμές αγοράς και πώλησής τους. Στην Ινδία, απ' την επιβολή αυτής της νέας αγροτικής πολιτικής κι έπειτα, οι αγρότες πρέπει πλέον κάθε χρόνο να αγοράζουν σπόρους, λιπάσματα και παρασιτοκτόνα, και μάλιστα σε υψηλότατες τιμές. Οι διεθνείς οργανισμοί και τα βιοκαύσιμα Στην πολιτική της κυβέρνησης αναφορικά με την ανάπτυξη, κρύβεται το παράλογο του να πεινάει ο πληθυσμός μιας χώρας, της οποίας η παραγωγικότητα σε γεωργικά προϊόντα είναι από τις υψηλότερες παγκοσμίως. Για την ακρίβεια, η Ινδία είναι δεύτερη σε παραγωγή ρυζιού και τρίτη σε παραγωγή σιταριού χώρα στον κόσμο. Σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές, τα γεωργικά προϊόντα της Ινδίας είναι ικανά να ταΐσουν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης, αδυνατούν όμως να καλύψουν τις ανάγκες του πληθυσμού της ίδιας της χώρας. Ακολουθώντας τις περί ανταγωνιστικότητας επιταγές των Διεθνών Οργανισμών, η κυβέρνηση της Ινδίας μετά το 2002 έστρεψε την ακραιφνώς γεωργική μέχρι τότε οικονομία της χώρας, προς τη βιομηχανική ανάπτυξη. Η «βιομηχανική ανάπτυξη», όμως, στη συγκεκριμένη τουλάχιστον περίπτωση, σήμανε παράλληλα και την υποτίμηση και υποβάθμιση της γεωργικής παραγωγής της χώρας. Έτσι, η έλλειψη υποδομών ύδρευσης, δρόμων και μέσων μεταφοράς στις αγροτικές επαρχίες, σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση και την κατακόρυφη αύξηση των τιμών των τροφίμων, οδήγησαν τον γεωργικό πληθυσμό της χώρας σε περεταίρω οικονομικό μαρασμό. Απ' την άλλη πλευρά, η πρόσφατη (12/09/08) απόφαση της Ινδικής κυβέρνησης, για κάλυψη του 20% των αναγκών της χώρας σε κινητήρια δύναμη από την παραγωγή βιοκαυσίμων, αναμένεται αντί να βελτιώσει την κατάσταση των καλλιεργητών να την επιδεινώσει. Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, η αγορά των νεοφερμένων λιπασμάτων και των σπόρων από τις πολυεθνικές εταιρίες που τα εμπορεύονται, θα επιβαρύνει αβάσταχτα τον αγροτικό πληθυσμό καθώς το κράτος δεν παρεμβαίνει αρκούντως ώστε να ενισχυθούν οι αγρότες. Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, ο υπερπληθυσμός, η φτώχεια, η περιβαλλοντική καταστροφή, το χαμηλό επίπεδο μόρφωσης, η ανισότητα των φύλων, καθώς και η αδυναμία πρόσβασης του αγροτικού πληθυσμού στα Κέντρα Υγείας, έχει οδηγήσει τη χώρα στο να κατέχει το θλιβερό προνόμιο του να κατοικεί στην επικράτειά της το 40% των υποσιτιζόμενων παιδιών του πλανήτη που η ηλικία τους δεν ξεπερνά τα 5 έτη. Η κατάσταση του αγροτικού πληθυσμού της Ινδίας, οδήγησε πρόσφατα τον πρωθυπουργό της Ινδίας Manmohan Singh, να χαρακτηρίσει το φαινόμενο του υποσιτισμού των παιδιών στη χώρα του «εθνική ντροπή». 158,4 εκατ. Ινδοί ζουν σε παραγκουπόλεις.Οι περισσότερες βρίσκονται στο Μουμπάι.Η μεγαλύτερη παραγκούπολη της πόλης, είναι το Νταράβι με 1 εκατ. κατοίκους.Έπεται το Νέο Δελχί με το 18,9% των κατοίκων του να ζει σε παραγκουπόλεις, συνολικά 8 εκατ. κάτοικοι