Dimitrios Dionysopoulos 

Σήμερα το πρωί, 2 ασθενείς μου «έχασαν τη μάχη με τον καρκίνο». Ο ένας 60χρονος, παλέψαμε μαζί για περίπου ένα χρόνο εξαντλώντας τις θεραπευτικές επιλογές. Χθες ανακοίνωσα στη σύζυγό του το αναμενόμενο τέλος του (δεν το είχε και δεν ήθελε να το συνειδητοποιήσει). Ο άλλος 40χρονος, τον είδα πρώτη φορά την περασμένη Τρίτη. Την Παρασκευή το μεσημέρι ολοκλήρωσα μια δύσκολη εβδομάδα ανακοινώνοντας στους τραγικούς, πανικοβλημένους γονείς του, ότι δεν μπορούσα να τον βοηθήσω και ότι δεν θα ζούσε πέραν της εβδομάδας. Χθες, Τρίτη μετά την πρωινή επίσκεψη στην κλινική και ενώ η «προφητεία» μου φαινόταν να επαληθεύεται, με πλησίασε η τραγική μάνα (έχω την ατυχία να είμαι προσιτός) η οποία δεν είχε φύγει λεπτό από το προσκέφαλο του γιου της από την Παρασκευή, και μου είπε τα εξής: «Ξέρω ότι πεθαίνει το παιδί μου, και δεν θέλω με τίποτα να μην είμαι δίπλα του τη στιγμή που θα φεύγει. Πιστεύεται γιατρέ ότι προλαβαίνω να πεταχτώ μέχρι το σπίτι μου να πλυθώ;». Συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά ότι, όσο και αν ακούγεται ίσως παράλογο, η γνώση της ζωής και του θανάτου που κατέχω (που μου προέκυψε σπουδάζοντας ιατρική, χωρίς να την έχω ποτέ πραγματικά επιζητήσει και χωρίς να μου δίνει καμιά προσωπική χαρά η απόκτησή της) μου έδωσε τη δυνατότητα να απαντήσω με σιγουριά στη δύσκολη ερώτηση αυτής της μάνας και να της επιτρέψω να έχει την αξιοπρέπεια της καθαριότητας μέσα στην απόλυτη τραγωδία της. Ο γιος της «έφυγε» σήμερα, με τη μητέρα του στο προσκέφαλό του. Η σημερινή μέρα μου συνέχισε προσπαθώντας για καμιά 30ρια ακόμα ασθενείς μου, μεταξύ των οποίων και 5 στους οποίους ανακοίνωσα ότι σταματάμε τη θεραπεία, η οποία δεν προσφέρει τίποτα πια, και για τους οποίους έχω την ατυχία να γνωρίζω ότι σύντομα θα «χάσουν και αυτοί τη μάχη». Ένας από αυτούς φεύγοντας μου είπε ότι έχει ανάγκη να με βλέπει πάραυτα, αλλά όταν με βλέπει θέλει να είμαι χαμογελαστός, γιατί στηρίζεται στο χαμόγελό μου. Μου θύμισε, τα χρόνια της ειδικότητας που οι ασθενείς με αποκαλούσαν «ο γιατρός με το χαμόγελο». Του χαμογέλασα και δικαιολογήθηκα ότι ήμουν κουρασμένος και ότι δεν θα ξεχνούσα πλέον να του χαμογελάω. Είμαι ειδικευμένος ογκολόγος δημόσιου νοσοκομείου. Στην καθημερινή εργασία μου δεν σκέφτομαι το μισθό μου (που κατρακυλά) και δεν έχει θέση «φακελάκι» (άλλωστε σπάνια πουλάω γιατρειά). Σκέφτομαι μόνο αυτόν έχω απέναντί μου και πως μπορώ να τον βοηθήσω. Πολλές φορές το μόνο που έχω να δώσω είναι ένα χαμόγελο. Έχω όμως την τύχη να μου υπενθυμίζουν καθημερινά απλοί άνθρωποι, ότι υπάρχουν πραγματικά σημαντικά και ασήμαντα πράγματα στη ζωή, ότι δεν υπάρχει προσωπικό κέρδος παντού και ότι η αξία της προσφοράς είναι στην ίδια την προσφορά και όχι στην αμοιβή της.

ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ FB