Ο Κύριος Χρήστος

*

Ο ΚΥΡ Χρήστος έπαιρνε τα πόδια του κάθε πρωί, χειμώνα-καλοκαίρι, και με το ίδιο ήρεμο ύφος κατηφόριζε την Καισαριανή, διέσχιζε το Παγκράτι και έβγαινε απέναντι από το ποτάμι, που σήμερα λέγεται Μιχαλακοπούλου και Β. Κωνσταντίνου και παλιότερα Ιλισός.

ΣΤΗΝ αντίπερα όχθη του ανηφόριζε προς το κέντρο και αφού πέρναγε μέσα από το Κολωνάκι εμφανιζόταν στο Σύνταγμα και τη γύρω περιοχή πουλώντας την πραμάτεια του, με τον ευγενικό και ήπιο τρόπο, που έχει καθένας, ο οποίος όχι απλώς ξέρει τη δουλειά του, αλλά ξέρει να σέβεται τη δουλειά του και τους πελάτες του.

Ο ΚΥΡ Χρήστος, ίσως ο πιο διάσημος λαχειοπώλης της Αθήνας, αφού περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα για να προικίσει τις τρεις του κόρες και να τις σπουδάσει, άφησε την τελευταία του πνοή στο πεζοδρόμιο της οδού Σόλωνος, χτυπημένος αλύπητα από κλέφτες, που του πήραν τα λαχεία και τις εισπράξεις της ημέρας. Την Τετάρτη το βράδυ.

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ δεν έγινε στον δρόμο. Εκεί κατέληξε ο κυρ Χρήστοςαβοήθητος από άλλους συνανθρώπους -αν και η λέξη είναι πολύ κολακευτική γι' αυτούς- αφού κατέβηκε αιμόφυρτος από ένα δημόσιο λεωφορείο. Ενα από τα δημόσια λεωφορεία, όπου πολύ συχνά οι οδηγοί εξασκούν όλη τη γενναιότητά τους για να πουλήσουν εξουσία σε γέρους, ξένους, κυριούλες που πάνε στη δουλειά τους και λογής λογής μεταφερόμενους.

ΑΛΛΟΤΕ προσπερνώντας επιδεικτικά μια στάση, άλλοτε κρατώντας κλειστή μια πόρτα, άλλοτε οδηγώντας με ταχύτητες και φρένα ενός ράλι, άλλοτε αναιδείς στα παράπονα και τις υποδείξεις των επιβατών. Καλυπτόμενοι πάντα πίσω από την εξουσία του τιμονιού και την ασυλία που απολαμβάνουν από την εταιρεία -ο Θεός να την κάνει- για οποιαδήποτε καταγγελία. Και υπάρχουν πάμπολλες.

Σ' ΕΝΑ τέτοιο δημόσιο λεωφορείο δάρθηκε ανελέητα και ληστεύτηκε ο κυρ Χρήστος, χωρίς κανένας από τους λίγους επιβάτες και ο οδηγός να τον βοηθήσουν. Πώς άνοιξαν οι πόρτες και κατέβηκαν οι ληστές, πώς άνοιξε η πόρτα και σύρθηκε έξω αβοήθητος εκείνος, μάλλον δεν θα το μάθουμε. Θα πάει στα ψιλά.

ΕΚΕΙΝΟ που μαθαίνουμε την κάθε μέρα δεν είναι η βία που πυκνώνει γύρω μας. Αυτή υπάρχει ήδη από τον Κάιν. Το ανατριχιαστικό είναι ο εαυτούλης που θριαμβεύει όλο και πιο συχνά, όλο και πιο αυτονόητα, όλο και πιο επιθετικά με την απαίτηση να υπάρχει και να νικάει. Η απαίτηση δεν είναι πια η αυτοθυσία και η συνύπαρξη. Η απαίτηση είναι να σώσουμε το τομαράκι μας.

ΟΛΟΙ -ή οι λίγοι- αυτοί οι άνθρωποι, που έβλεπαν τον κυρ Χρήστο να δέρνεται, να ληστεύεται και μείναν βουβοί μάρτυρες αυτού του εγκλήματος, θα δικαιολογηθούν αυτομάτως από το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. «Να πάνε να σκοτωθούν μ' αυτούς τους αλήτες που είχαν μπροστά τους; Τρελός είσαι; Εχεις έρθει στη θέση τους;».

ΕΧΩ έρθει. Και έχουμε έρθει πολλοί, όχι μόνο με κλεφτρόνια και περιθώριο, αλλά και με τραμπούκους, με οπλοφόρους, με ασφαλίτες, με τσαμπουκάδες. Για να μην πούμε ότι δεν είμαστε αυτό που πιστεύαμε. Κυρίως, για να μη γυρίσουμε σπίτι ή στο μαγαζί ή στον καθρέφτη μιας τουαλέτας, να δούμε τη φάτσα μας και να πούμε «φτου σου ρε κλάνια». Για να μην ξεφτιλιστούμε στον εαυτό μας τον ίδιο.

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ότι οι γενναίοι που βρέθηκαν μάρτυρες στις τελευταίες στιγμές του κυρ Χρήστου θα γύρισαν σπίτι, και στον καθρέφτη του σπιτιού τους θα είπαν με τη μισοκακόμοιρη φωνή, που γαλουχεί πια το πιο μεγάλο κομμάτι της χώρας:

«Μπράβο ρε μάγκα. Την έβγαλες κι απόψε».

ΚΥΡ Χρήστο, σε ποιους φώναζες μέσα στο λεωφορείο να σε βοηθήσουν;

---

Παχυλές αποζημιώσεις λαμβάνουν πρώην Ευρωπαίοι επίτροποι

Παχυλές αποζημιώσεις λαμβάνουν πρώην Ευρωπαίοι επίτροποι

Πρώην Ευρωπαίοι επίτροποι εξακολουθούν να λαμβάνουν αποζημιώσεις ολοκληρώνοντας τη θητείας τους, ως στήριγμα έως ότου βρουν νέα εργασία, ακόμη και όταν έχουν ήδη παράλληλα άλλη μισθωτή δραστηριότητα, αποκαλύπτει η εφημερίδα Financial Times Deutschland.

Συνολικά "17 πρώην αξιωματούχοι λαμβάνουν ακόμη αποζημιώσεις ύψους τουλάχιστον 96.000 ευρώ ετησίως, μολονότι είχαν εδώ και πολύ καιρό μια θέση λομπίστα ή κάποια πολιτική θέση", επισημαίνεται στο εν λόγω δημοσίευμα.

Ένας από αυτούς τους "διπλο-κερδισμένους" είναι ο πρώην επίτροπος για τον Ανταγωνισμό, Τσάρλι ΜακΚρίβι, σύμφωνα με την ίδια πηγή.

Ο Ιρλανδός πρώην επίτροπος φέρεται να εξακολουθεί να λαμβάνει προσωρινή αποζημίωση ύψους περίπου 11.000 ευρώ το μήνα, πέραν των αποδοχών του ως μέλος του συμβουλίου επιτήρησης της αεροπορικής εταιρίας Ryanair όπου απασχολείται. Οι αποδοχές αυτές υπολογίζεται ότι ανέρχονται σε σχεδόν 47.000 ευρώ ετησίως, σύμφωνα με την εφημερίδα.

Εν τω μεταξύ, ο πρώην επίτροπος Αλιείας, Τζο Μποργκ, παραδέχτηκε, όταν του ζητήθηκε το σχόλιο του από την εφημερίδα, ότι λαμβάνει 11.000 το μήνα, ενώ εργάζεται σε ευρωπαϊκό λόμπι, σημειώνοντας πως οι πρώην Ευρωπαίοι επίτροποι έχουν δικαίωμα επί τρία χρόνια να λαμβάνουν το 40% έως το 65% του βασικού τους μισθού τους, που αντιστοιχεί σε ποσό τουλάχιστον 20.278 ευρώ μηνιαίως.

Το ποσό αυτό "βοηθάει τους πρώην ευρωπαίους Επιτρόπους να επιστρέψουν στην αγορά εργασίας", δήλωσε ο επίτροπος από τη Μάλτα στην εφημερίδα.

Εξοργισμένοι . οι έχοντες και κατέχοντες *

Οι πλούσιοι των ΗΠΑ στοχοποιούν τον πρόεδρο Ομπάμα επειδή δεν ανέχονται να συνεισφέρουν σε φόρους

O θυμός κατακλύζει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δεν είναι γενικευμένο φαινόμενο, αλλά υπάρχει μια μειοψηφία θυμωμένων ανθρώπων οι οποίοι θεωρούν ότι κάποιοι άλλοι τους στερούν όλα τα προνόμια που έκαναν τόσο καιρό να κατακτήσουν. Και ζητούν εκδίκηση. Δεν μιλάω για τους φτωχούς ούτε για τους υποψηφίους του υπερσυντηρητικού κινήματος «Τea Ρarty». Μιλάω για τους έχοντες και τους κατέχοντες. Μιλάω για τους πλουσίους αυτής της χώρας.

Ζούμε σήμερα φοβερές εποχές. Η Αμερική ταλανίζεται από φτώχεια, με εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν χάσει τις περιουσίες και τα σπίτια τους. Οι νέοι, πάλι, δεν μπορούν να βρουν δουλειά, ενώ οι απολυμένοι μεσήλικοι φοβούνται μήπως δεν καταφέρουν να εργαστούν ξανά.

Αν κάποιος όμως θέλει να εντοπίσει τους κοινωνικούς πυρήνες όπου ξεχειλίζει αυτή η οργή, δεν θα τους βρει στους φτωχούς και στερημένους Αμερικανούς. Διότι αυτοί που συγκρίνουν τον πρόεδροΜπαράκ Ομπάμα με τον Αδόλφο Χίτλερκαι τον κατηγορούν για εθνική προδοσία είναι όλοι τους προνομιούχοι, εύποροι, άνθρωποι που δεν φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους ή την ασφάλισή τους. Και όμως, αυτοί οι άνθρωποι δηλώνουν εξοργισμένοι επειδή καλούνται να πληρώσουν κάποιους, ελάχιστα προσαυξημένους, φόρους στο κράτος. Η οργή των πλουσίων κατά την έναρξη της θητείας του κ. Ομπάμα περιοριζόταν στους διαδρόμους της Γουόλ Στριτ. Κατόπιν, όταν ο αμερικανός πρόεδρος μίλησε ανοικτά για φορολόγηση των εισηγμένων επιχειρήσεων, βγήκε αυτοπροσώπως ο πρόεδρος του χρηματοπιστωτικού κολοσσού Βlackstone, ο εκατομμυριούχος ΣτίβενΣβάρτσμαν, και δεν δίστασε να συγκρίνει το σχέδιο του κ. Ομπάμα με την εισβολή των ναζιστών στην Πολωνία! Γιατί; Μα επειδή η νέα φορολογική ρύθμιση την οποία πρότεινε ο πρόεδρος θα έκλεινε ένα «παραθυράκι» που τόσα χρόνια αποτελούσε τον οικονομικό αιμοδότη για αρκετούς μάνατζερ όπως ο κ. Σβάρτσμαν.

Και ξαφνικά όλη αυτή η τρέλα πήρε τεράστιες διαστάσεις, ώσπου έγινε υπόθεση καθημερινή. Είναι άλλο πράγμα ένας εκατομμυριούχος να «κράζει» δημοσίως τον πρόεδρο και εντελώς άλλο πράγμα το περιοδικό «Forbes» να δημοσιεύει ένα εμπρηστικό άρθρο όπως αυτό στο τελευταίο του τεύχος. Το κείμενο, το οποίο υπογράφεται από τον Συντηρητικό καθηγητή Ντινές Ντ´Σούζα, υποστηρίζει ότι ο πρόεδρος Ομπάμα θέλει να εφαρμόσει στην Αμερική αυτά που πίστευε ο πατέρας του πριν από 50 χρόνια για την Κένυα: ένα μείγμα σοσιαλισμού και αντι-αποικιοκρατισμού. Αυτά συμβαίνουν όταν πρέπει να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα των πλούσιων: φαίνεται πως καταρρέουν οι παραδοσιακοί κανόνες του πολιτισμένου (και λογικού) διαλόγου.

Την ίδια στιγμή είναι απολύτως αποδεκτή, σχεδόν «της μόδας», η αυτολύπηση ανάμεσα στους προνομιούχους. Οι θιασώτες της λογικής «μειώστε τους φόρους» ισχυρίζονται ότι το κύριο μέλημά τους είναι η μέση αμερικανική οικογένεια. Υποτίθεται ότι οι φοροελαφρύνσεις για τους πλουσίους θα «μετακυλισθούν» στη μεσαία τάξη και θα κάνουν την οικονομία πιο ισχυρή για όλους.

Ακούγονται ακόμη και απόψεις ότι άνθρωποι με ετήσιο εισόδημα 400.000 ή 500.000 δολάρια «δεν είναι δα και τόσο πλούσιοι»! Εχουν, λέει, έξοδα: επαύλεις να συντηρήσουν, παιδιά να στείλουν σε πανάκριβα σχολεία κ.ά. Οι αναμφίβολα πλούσιοι έχουν μια αντίληψη επικυριαρχίας ανάμεικτη με την αντίληψη ότι αδικούνται: ότι δηλαδή κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους πάρει τα χρήματα που με κόπο και ιδρώτα απέκτησαν. Μάλλον δεν άκουσαν ποτέ αυτό που είχε πει κάποτε ο μεγάλος αμερικανός δικαστής ΟλιβερΓουέντελ Χολμς, ότι «οι φόροι που πληρώνουμε είναι το αντίτιμό μας ώστε να ζούμε σε μια πολιτισμένη κοινωνία » - ίσως επειδή έτυχε να το πει κάπου 150 χρόνια πριν. Οι πλούσιοι όμως της χώρας αυτής ας μην ανησυχούν. Είναι γραφτό, στο τέλος, να περάσει το δικό τους. Βλέπετε, οι εκατομμυριούχοι είναι σε ένα πράγμα διαφορετικοί από εσάς κι από εμένα: διαθέτουν μεγαλύτερη επιρροή. Ακριβώς επειδή συνεισφέρουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε προεκλογικές εκστρατείες υποψηφίων και κομμάτων, καταφέρουν να βρίσκονται σε πολύ στενή επαφή με σημαντικά πολιτικά πρόσωπα. Οταν λοιπόν οι πλούσιοι αυτής της χώρας βρίσκονται ενώπιον της ζοφερής οικονομικής προοπτικής τού να πληρώσουν ένα επιπλέον ποσοστό 3% ή 4% επί του προσωπικού τους εισοδήματος σε φόρους, οι πολιτικοί σπεύδουν και αφουγκράζονται τον «πόνο» τους. Και όμως, όταν κοπάσει όλος αυτός ο πόλεμος σχετικά με τα νέα φορολογικά μέτρα, να είστε σίγουροι ότι οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί που συμπάσχουν με τις οικονομικές έγνοιες των πλουσίων, υπερασπιζόμενοι με σθένος τα εισοδήματά τους, θα απαιτήσουν μειώσεις στις ασφαλιστικές παροχές και στην οικονομική βοήθεια στις ασθενέστερες τάξεις. Και μετά θα βγουν και θα δηλώσουν με στόμφο: « Η Αμερική πρέπει να κάνει θυσίες ».

Σύμφωνοι, όπως το λένε, « όλοι εμείς πρέπει να κάνουμε κάποιες θυσίες ».Με τη διάφορα ότι όταν αυτοί οι άνθρωποι λένε «εμείς», εννοούν «εσείς». Διότι τις θυσίες δεν τις κάνουν οι πλούσιοι μιας χώρας, αλλά ο απλός λαός.

---

Ένα Hamburger Κοστίζει στην Πραγματικότητα 200 Δολάρια

Συνέντευξη έδωσε ο συγγραφέας JonathanSafran Foer στην ιστοσελίδα Big Think, στην οποία αναφέρεται στο πραγματικό οικονομικό και οικολογικό κόστος του «γρήγορου» φαγητού και της κρεατοφαγίας, όπως και στις τακτικές που ακολουθούν οι εταιρείες τροφίμων για να παραπλανούν τους καταναλωτές.

Αν οι καταναλωτές γνώριζαν το πραγματικό κόστος ενός παιδικού γεύματος σε ταχυφαγείο, θα άλλαζαν τον τρόπο διατροφής τους;

Jonathan Safran Foer: Δεν νομίζω πως πρέπει να το νιώσει αυτό μόνο ο καταναλωτής, αλλά κυρίως οι εταιρείες. Έγινε μια μελέτη η οποία υπολόγιζε το περιβαλλοντικό κόστος ενός μπέργκερ των 50 λεπτών στο fast-food. Χωρίς να συμπεριλάβουμε το κόστος για την ανθρώπινη υγεία ή το ερώτημα των συνθηκών ζωής των ζώων, η έρευνα κατέληξε ότι το μπέργκερ κοστίζει 200 δολάρια. Αυτός είναι ένας πραγματικός και όχι υποθετικός αριθμός.

Ξέρετε, είναι το μεγαλύτερο κόστος της παγκόσμιας θέρμανσης. Θεωρείται υπεύθυνο για περισσότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από όλους τους υπόλοιπους παράγοντες και με βάση τον ΟΗΕ αποτελεί έναν από τους 2-3 βασικούς υπαίτιους των σημαντικών οικολογικών προβλημάτων τοπικώς και διεθνώς. Άρα το πληρώνουμε και έχετε δίκιο: Υπάρχει απόσταση μεταξύ των καταναλωτών και του κόστους αυτού. Όταν πληρώνουμε στο ταμείο μας φαίνεται φθηνό.

Υπάρχουν πάντως άνθρωποι στις ΗΠΑ που δεν έχουν πρόσβαση σε εναλλακτικές λύσεις και ζουν σε αυτό που αποκαλούμε «αστικές διατροφικές ερήμους». Το να ζητάμε από αυτούς να τρέφονται διαφορετικά είναι άδικο. Πρέπει να ζητάμε από τον καθένα να αλλάζει ανάλογα με τις δυνατότητές του. Άρα, οι περισσότεροι αναγνώστες μας θα δυσκολευτούν ίσως να αναζητήσουν διαφορετικές πηγές τροφής.

Είναι γεγονός ότι η αγορά καλού κρέατος είναι πολύ ακριβότερη από την αγορά φθηνού κρέατος. Αλλά πάντοτε ο φθηνότερος τρόπος διατροφής είναι η χορτοφαγία και πάντοτε είναι και ο υγιέστερος τρόπος για το σώμα και για το περιβάλλον. Ο κόσμος θα έπρεπε να κοιτά το μενού στο εστιατόριο για να βρει τις φθηνότερες επιλογές. Ανάμεσά τους, οι τα περισσότερα πιάτα θα είναι δίχως κρέας.

Πως εκμεταλλεύεται η βιομηχανία τροφίμων την ορολογία για να εξαπατήσει τον καταναλωτή;

JSF: Η βιομηχανία είναι τρομερά απατηλή. Αναγνωρίζει ότι οι πολίτες ενδιαφέρονται για αυτά τα θέματα. Τα αυγά ελευθέρας βοσκής είναι ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος τομέας στον κλάδο των τροφίμων στις ΗΠΑ όχι λόγω της ευαισθησίας των παραγωγών, αλλά λόγω της νοοτροπίας του κοινού. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι είναι λάθος η τοποθέτηση των πτηνών σε μικροσκοπικά κλουβιά. Άρα, αν και η γεύση και η ποιότητα των αυγών ελευθέρας βοσκής δεν είναι καλύτερη, τα προτιμούν.

Το πρόβλημα είναι ότι η βιομηχανία έχει βρει τρόπους να εκμεταλλεύεται τις ανησυχίες μας. Μας ζητά περισσότερα λεφτά για κάτι που είναι ακριβώς το ίδιο. Στην περίπτωση των αυγών, τα ελευθέρας βοσκής τα βρίσκουμε σε κάθε ράφι του σούπερ μάρκετ, ακόμα και στα μενού των εστιατορίων. Η αρμόδια ρυθμιστική αρχή όμως στις ΗΠΑ δεν καθορίζει την έννοια αυτή. Άρα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Θα μπορούσατε εσείς να μεγαλώνετε 100 κότες στο μπάνιο σας και τα αυγά θα θεωρούνταν ελευθέρας βοσκής. Αυτό θα έπρεπε να εξοργίζει την κοινή γνώμη.
Όσον αφορά τα αυγά καλλιέργειας «εκτός κλουβιού», η έννοια αυτή ορίζεται, αλλά με ασάφεια. Δεν σημαίνει πως δεν μπορεί κάποιος κτηνοτρόφος να έχει 60.000 κότες σε έναν μικρό σχετικά χώρο. Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι σαφείς ορισμούς και να απομακρύνουμε τις παραπλανητικές αυτές ενδείξεις από τις συσκευασίες. Είδατε ποτέ στην συσκευασία μια εικόνα ενός χώρου εκτροφής δίχως παράθυρα; Όχι. Αυτό που βλέπετε είναι ίσως ένας αγρότης με μια τσουγκράνα σε ένα λιβάδι. Αυτά είναι αηδίες και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

ONE DAY ON EARTH