Πολιτικές συμμορίες και ζαβαρακατρανέμια!

 Όποιος απλά και μόνο έχει διαβάσει με προσοχή την νεότερη ελληνική ιστορία, μπορεί να κατανοήσει γιατί δημιουργήθηκε αυτό το εξάμβλωμα που ονομάζουμε ελληνικό κράτος.
Πριν ακόμη απελευθερωθεί η Ελλάδα οι διάφορες πολιτικές συμμορίες επιχειρούσαν να βρεθεί η μια σε μεγαλύτερη θέση ισχύος από την άλλη.
Έτσι δεν είχαμε τον εμφύλιο καταμεσής της επανάστασης;
Έτσι δεν δολοφονήθηκε
 ο μεγαλύτερος πολιτικός άνδρας (Καποδίστριας) της σύγχρονης ιστορίας μας;
Με το πολιτικό πλιάτσικο δεν δημιουργήθηκε μια «αστική» τάξη χωρίς εθνική συνείδηση;
Με την επιβολή του θρησκευτικού φονταμενταλισμού δεν ξεπεράστηκαν οι μεγάλες αξίες του Διαφωτισμού;  
Εμείς δεν είμαστε εκείνοι που εξολοθρέψαμε όποιον κυβερνήτη επιχείρησε να «μιμηθεί» τους Ευρωπαίους;
Εμείς δεν είμαστε εκείνοι που απεμπολήσαμε τη μεγάλη Ελλάδα του Βενιζέλου υπηρετώντας και υπερψηφίζοντας τον λαϊκισμό και τα ανάκτορα; Κι όταν είδαμε την καταστροφή (1922) ξαναδιώξαμε τα ανάκτορα και επιζητήσαμε τον Βενιζέλο.
Εμείς δεν είμαστε αυτοί που ενώ πολεμήσαμε σαν λιοντάρια στους πολέμους αντί μετά να απολαμβάνουμε τη δόξα μας επιδιδόμαστε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις;

Πολιτικές συμμορίες.
Κόμματα ιδίων συμφερόντων με πελάτες το πόπολο της άγνοιας και της ημιμάθειας.
Που εσαεί επιχειρούσαν να επιβληθεί το ένα του άλλου.
Κράτος και παρακράτος, κομματάρχες, ρουσφέτια, αναξιοκρατία, μιζέρια, ανελευθερία.
Σκουλήκια και λοιπά ερπετά.
Ο γνωστός δεξιός της μετεμφυλιακής περιόδου, μεταμορφώθηκε σε πρασινοφρουρό κι ο κνίτης της περιόδου του διαλεκτικού υλισμού που πρέσβευε μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο του σκέτου υλισμού. Όμως, δεν ξεχνά την επανάσταση. Πότε κυνηγά τους τουρίστες των κρουαζιερόπλοιων, πότε καταλαμβάνει δρόμους και πλατείες, πότε ολόκληρες επιχειρήσεις.

Στο πλευρό του ο άλλος γνωστός επαναστάτης, ο συνδικαλιστής.
Επαναστάτης κι αυτός των... δικαιωμάτων του και της προάσπισης της σύνταξής του (ναι λαμβάνει και τέτοια), αλλά και της μη ιδιωτικοποίησης καμιάς αντιπαραγωγικής ή και παραγωγικής κρατικής επιχείρησης.
 Όλα αυτά φυσικά, όταν δεν παραθερίζει λόγω  …επαναστατικών συνεδρίων σε μαγικά νησιά με ειδυλλιακά τοπία, μαγικά φεγγάρια κι ακροθαλασσιές, με όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Πολιτικές συμμορίες και ζαβαρακατρανέμια!
Παντού! Μπούκωσαν το Κράτος με δημοσίους υπαλλήλους σε ανταλλαγή ψήφων.
Κι ύστερα δανειζόντουσαν για να τους πληρώνουν.

Πολιτικές συμμορίες και υψωμένη επαναστατική γροθιά.
Σε δημόσιες υπηρεσίες, σε δημόσιους οργανισμούς, σε πανεπιστήμια, στην υγεία, στον στρατό, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα που κατέστη εν πολλοίς κρατικοδίαιτος.
Όσο ερχόντουσαν τα χρήματα των Ευρωπαίων και γινόταν το πάρτι, όλοι αυτοί ήταν οι νικητές του λαϊκού κινήματος.
Κανένας δεν κάθισε να δει τα τεφτέρια. Έσοδα 45 δισεκατομμύρια, έξοδα 75!
Κανένας δεν κάθισε να δει τα ισοζύγια. Εξαγωγές 15 δισεκατομμύρια ευρώ, εισαγωγές 45!
Σημασία είχε η νίκη του λαϊκού κινήματος και πως τα τρώγαμε από τους κουτόφραγκους.
Κι όταν σταμάτησαν να έρχονται τα δανικά ευρωδάκια, αντί περισυλλογής, αρχίσαμε να μιλάμε για τις ….δυνάμεις κατοχής και τους τοκογλύφους.
Περιτοιχισμένοι από κάποιον Παπουτσή, κάποια Κατσέλη, κάποια Μπιρμπίλη, έναν Παπακωνσταντίνου, έναν Καστανίδη και ταυτοχρόνως αγκαλιασμένους στον ΣΥΡΙΖΑ τους…τροτσκιστές Φωτόπουλους με τους Σταλινικούς τσιπραίους.
Κι από κοντά τους οι δεξιοκομμουνιστές της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς.

Αντίσταση! Επανάσταση! Όχι σε όλα! Ποιοι νόμοι τώρα; Έχουμε τα Εξάρχεια, τη Κερατέα, την Ύδρα, τον Άγιο Παντελεήμονα.
Μπουρλότο!
Αποδείξεις, όμως, δεν κόβουμε.
ΦΠΑ δεν καταβάλλουμε.
Αλλά, θέλουμε δημόσιο νοσοκομείο και δημόσιο σχολείο και δημόσιο ηλεκτρικό και δημόσιο νερό και δημόσιο λεωφορείο και δημόσιο σκουπιδιάρη και δημόσιο θέαμα.
Θέλουμε Πακιστανό και Αλβανό να μας κάνει τις δουλειές, αλλά δεν θέλουμε το κέντρο φιλοξενίας του δίπλα μας.
Θέλουμε να μας τα δίνουν οι Ευρωπαίοι αλλά δεν θέλουμε να μας ελέγχουν που τα χαλάμε.

Πολιτικές συμμορίες.
Ασυδοσία.
Μαγκιά και φραπέ.
Ότι δεν αφορά τον προσωπικό μας πλούτο, έχει απέναντί του το μεγάλο…λαϊκό κίνημα! Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι αμειβόμενοι από το δημόσιο και τρεισήμισι εκατομμύρια συνταξιούχοι.
Ποιοι θα δουλέψουν, ποιοι θα παράξουν πλούτο;
Πολιτικές συμμορίες και μια κοινωνία σχιζοφρενής.
Μαθημένη στην λαϊκή επανάσταση και την τζάμπα μαγκιά.
Απόγονοι, λέει, του Πλάτωνα, του Σωκράτη, του Περικλή, του Αριστοτέλη;
Σκατά στα μούτρα μας!
Μάλλον του Μαυροκορδάτου, του Κωλέττη και άλλων φαύλων κοτζαμπάσηδων.
Κληρονόμοι των 400 χρόνων της Τουρκοκρατίας και του Κράτους που φτιάξαμε μετά, αλλά δεν αλλάξαμε ποτέ.
Σωζόμαστε;

ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

“Δύο πράγματα είναι ατελείωτα: το σύμπαν και η βλακεία του ανθρώπου, όμως για το σύμπαν δεν είμαι ακόμα σίγουρος”. (Είπε ο Αϊνστάιν περιγράφοντας θαυμάσια τον εαυτό του.) Το θέμα της βλακείας ερευνήθηκε από στατιστικής πλευράς σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και εντόπισε το ίδιο ακριβώς ποσοστό «βλακών» ανάμεσα στις καθαρίστριες, τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους φοιτητές και τους καθηγητές. Προφανώς, αν η έρευνα στρεφόταν και προς τους ίδιους τους ερευνητές θα ανακάλυπταν και το δικό τους ποσοστό ηλιθίων. Άρα βλάκες υπάρχουν παντού. Από που προέρχεται όμως η βλακεία;

Α . Η «Προέλευση των Βλακών». Στην αυγή της ιστορίας, στα πρώτα βήματα του ανθρώπου ως είδος ο αγώνας για επιβίωση υπήρξε ανελέητος. Ο πανίσχυρος νόμος της Φυσικής επιλογής εξαφάνιζε χιλιάδες είδη που δεν κατόρθωναν να επιζήσουν (το 99,9% όλων των ειδών που υπήρξαν ποτέ έχουν εξαφανιστεί). Και οι ανθρώπινες φυλές που χάθηκαν από διάφορες αιτίες είναι αναρίθμητες. Κυρίως αφανίστηκαν από τον συνεχή μεταξύ τους ανταγωνισμό και τις άγριες συγκρούσεις : «Η πάλη της επιβίωσης ανάμεσα σε έμβια του ίδιου είδους είναι απείρως σκληρότερη αφού συχνάζουν στις ίδιες περιοχές και αναζητούν την ίδια τροφή» (Δαρβίνος). Αυτοί που κυριάρχησαν δεν ήταν οι πιο μπρατσωμένοι αλλά οι πιο έξυπνοι και επιδέξιοι, που με τη σειρά τους κληροδότησαν αυτές τις ιδιότητες στους απογόνους τους. Δίχως αυτό το διαρκές μακελειό και αλληλοφάγωμα θα ήταν αδύνατον να φτάσει ο άνθρωπος στο σημερινό επίπεδο ευφυΐας και πολιτισμού.

Πριν από 30.000 χρόνια περίπου, μια μεγαλειώδης βιολογική έκρηξη στην κρανιακή κάψα του δίποδου ζώου που λέγεται άνθρωπος , ένα νοητικό Big Bang, του άνοιξε τα παράθυρα στον μετωπικό φλοιό (νεοφλοιός), εκεί που είναι η έδρα της σκέψης και του αναστοχασμού. Αυτό ήταν και το τελευταίο του μεγάλο και αποφασιστικό απόκτημα. Ο άνθρωπος κυριολεκτικά «άλλαξε μυαλά».Το μέγεθος και οι αυλακώσεις του εγκεφάλου που χώρισαν τους ανθρώπους από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο χωρίζουν και τους ίδιους ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, φύλου, πλούτου, σπουδών, ιδεολογίας και άλλων ταξικών διακρίσεων σε δύο βασικές κατηγορίες: στους ΕΞΥΠΝΟΥΣ και στους ΒΛΑΚΕΣ. Αν και η μεταξύ τους διάκριση δεν είναι δύσκολη, όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη δεύτερη δεν το ξέρουν.

Κάνε κλικ να δεις μεγάλες τις σούρεαλ εικόνες του TANYA DOSKOVA

  

Β . Οι Βλάκες & Οι  Έξυπνοι.Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, η επίδρασή τους όμως επάνω μας είναι ανάλογη με την κοινωνική ισχύ που διαθέτουν. Διαφορετικά, λόγου χάρη, αισθανόμαστε τη βλακεία ενός πολιτικού ή ενός επιχειρηματία από την ηλιθιότητα ενός αγρότη ή εργάτη. Εν πάση περιπτώσει, η αρνητική αυτή ιδιότητα ενδημεί σε όλες τις εποχές και σε όλους τους λαούς, είναι δε αδύνατο να εξαλειφθεί εξαιτίας της μοναδικής ικανότητας των βλακών να συσπειρώνονται και να επιβιώνουν, κάθε φορά που οι κοινωνίες κάνουν προσπάθειες να τους θέσουν στο περιθώριο.

Τι εννοούμε όμως με τη λέξη «βλακεία»; Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες. Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: «Βλάκας είναι αυτός που με τις ενέργειές του προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο, αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα υφίσταται ζημιά και ο ίδιος.»

«Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ησυχίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου πλάσματος που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του». Ένα πράγμα είναι λοιπόν ξεκάθαρο: η βλακεία έχει μια ευκρινή κλίση να μετασχηματίζεται σε πράξεις, και αυτό την καθιστά επικίνδυνη.Η δε προαναφερθείσα μοναδική ικανότητα των βλακών να συσπειρώνονται και να επιβιώνουν την καθιστά ανίκητη.

Οι πέντε θεμελιώδεις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας:

>1.Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από μας υποτιμά τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν.

>2. Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου.

>3. Ηλίθιο άτομο είναι εκείνο που προκαλεί κάποια βλάβη σ’ ένα άλλο άτοµο ή οµάδα ατόµων, χωρίς παράλληλα να εξασφαλίζει κανένα όφελος για τον εαυτό του, αντιθέτως μπορεί να υφίσταται και ο ίδιος ζημιά.

>4. Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν διαρκώς ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση η συναναστροφή και/ή ο συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται ασφαλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα.

>5. Το ηλίθιο άτομο είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος που υπάρχει.

  

Οι μη ηλίθιοι έχουν την τάση να ΜΗΝ λαμβάνουν σοβαρά υπ όψιν τους τις ενέργειες των ηλιθίων και να τις γελοιοποιούν βλέποντάς τες ως συμβάντα που «βγάζουν γέλιο» ή ως ανέκδοτα» .Όταν όμως γελάμε με τη βλακεία, μπορούμε να την κάνουμε «συμπαθητική» και συνεπώς να την υποτιμήσουμε περαιτέρω. Αν και στην τέχνη ο βλάκας είναι (εντελώς ?) αναγνωρίσιμος, δεν ισχύει το ίδιο για την αληθινή ζωή. Έχει βασική σημασία να συνειδητοποιήσουμε περί τίνος πρόκειται, για να μπορέσουμε να ελέγξουμε καλύτερα τις συνέπειες. Δε θα μπορέσουμε ποτέ να τη νικήσουμε ολοκληρωτικά, όμως τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι λιγότερο βαριά αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί. Άλλωστε η βλακεία έχει τρία χαρακτηριστικά.

>1) Η βλακεία είναι ασυναίσθητη και υποτροπιάζει. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας».  Αυτό δίνει μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα στην καταστρεπτική δράση της. Ο βλάκας δε γνωρίζει τα όριά του, παραμένει προσκολλημένος στις πεποιθήσεις του και δεν ξέρει πώς να αλλάξει, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνει επ’ άπειρον τα ίδια λάθη. Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί. Αυτός είναι και ο ορισμός της Σχιζοφρένειας, “η επανάληψη της βλακείας”.

>2) Η βλακεία είναι μεταδοτική. Το πλήθος, δηλαδή, συμπεριφέρεται με περισσότερο βλακώδη τρόπο από τα μεμονωμένα άτομα που το συνθέτουν. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληροι λαοί (όπως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία) μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, ώστε να επιδιώκουν τρελούς σκοπούς. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα γνωστό στην ψυχολογία. Η συναισθηματική μετάδοση, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας, μειώνει την κριτική ικανότητα. Παρατηρείται τότε η «πόλωση της λήψης αποφάσεων»: επιλέγεται η πιο απλή λύση,που συνήθως είναι και η λιγότερο έξυπνη.

> 3) Εκτός από το πλήθος, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που γιγαντώνει τη βλακεία: η εξουσία. «Η εξουσία αποβλακώνει», έγραψε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι, ακριβώς επειδή έχουν εξουσία, είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί από όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου, περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή την ψευδαίσθηση. Με αυτό τον τρόπο όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες.

Άλλωστε η εξουσία (πολιτική, οικονομική ή γραφειοκρατική) αυξάνει κατακόρυφα την καταστρεπτική δύναμη ενός βλάκα. Η ιστορία βρίθει περιστατικών με συγκλονιστικά λάθη εκτίμησης. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ στις 14 Ιουλίου του 1789 (την ημέρα της κατάληψης της Βαστίλης, το γεγονός με το οποίο ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση) σημείωσε στο ημερολόγιό του: «Σήμερα τίποτα καινούριο». Η ίδια ανόητη αίσθηση του ανίκητου ίσως οδήγησε τον Τζορτζ Άρμστρογκ Κάστερ να επιτεθεί στους Ινδιάνους της Μοντάνα το 1876 (κοντά στον πύργο Λιτλ Μπιγκ Χορν εκατοντάδες άντρες του αμερικανικού στρατού κατασφάχτηκαν από τη συμμαχία των Ινδιάνων Σιου με τους Σεγιέν) ή τον Ναπολέοντα να εισβάλει στη Ρωσία το χειμώνα του 1812 (κατά τη διάρκεια του οποίου η Μεγάλη Στρατιά της Γαλλίας αποδεκατίστηκε από το κρύο και την ανέχεια). Χωρίς να υπολογίσουμε τις –προβλεπόμενες– πανωλεθρίες στο Βιετνάμ και το σημερινό Ιράκ. ..και την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Συρία και πάει λέγοντας.

Η βλακεία επίσης δεν έχει κοινωνική τάξη. Την συναντάς παντού. Όμως όσο πιο ισχυρό είναι ένα άτομο, όσο μεγαλύτερη εξουσία έχει κοινωνικά τόσο πιο επικίνδυνο μπορεί να αποδειχθεί. «Ηλίθιους συναντά κάποιος και μεταξύ γραφειοκρατών, πολιτικών, στρατηγών ή ιερωμένων. Οι εκλογές είναι ένας πολύ αποτελεσματικός θεσμός, ο οποίος εξασφαλίζει τη διατήρηση σταθερού ποσοστού ηλιθίων ανάμεσα στους ισχυρούς».Εύλογα λοιπόν γεννιέται το ερώτημα για το αν υπάρχει τρόπος να απαλλαχτούμε από την παγκόσμια βλακεία.

«Όχι, δεν υπάρχει. Γιατί δεν έχει αναπτυχθεί καμιά λογική μέθοδος που να προβλέπει με ακρίβεια το πώς, το πότε και το γιατί θα χτυπήσει, ένα ηλίθιο πλάσμα. Ενώ οι πράξεις του κακού είναι κατά κάποιον τρόπο προβλέψιμες και αποτρέψιμες, οι πράξεις του ηλίθιου είναι απολύτως απρόβλεπτες. Ο ηλίθιος, με το χαμόγελο στα χείλη, με πλήρη φυσικότητα, χωρίς καμιά πρόθεση, τύψεις, και αιτία, θα εμφανιστεί ξαφνικά και θα καταστρέψει όλα σου τα σχέδια – και θα το κάνει από καθαρή βλακεία».

Γ. Η χρησιμότητα των Βλακών.Απ όλα όσα έχουμε αναφέρει μέχρι στιγμής εύκολα συνάγεται ότι η βλακεία είναι επικίνδυνη, καταστρεπτική και πιθανόν ανίκητη. Γιατί κανείς όμως δεν έχει κάνει έστω και το παραμικρό εναντίον της; Απ όσο ξέρω καμιά μελέτη στον κόσμο δεν ασχολείται με το πρόβλημα, κανένα ιατρικό ερευνητικό κέντρο δεν αναζητά τα αίτια ή την θεραπεία της. Μήπως κατά κάποιο τρόπο η βλακεία και οι φορείς της είναι κοινωνικά χρήσιμοι; Ναι σε μια κοινωνία βλάκων, οι βλάκες φυσικά και είναι χρήσιμοι, με τους  έξυπνους, συνήθως, να είναι αντικοινωνικοί.

ΕΠΕΙΓΟΝ (από την φίλη Άννα)
Να σωθούμε άμεσα από τους βλάκες … !!!!
Να τους χαρίσουμε τον κόσμο τους, είναι δικαιωματικά δικός τους !
Να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο για να φύγουμε από τον κόσμο των ηλιθίων. Άμεσα !!!

ΠΗΓΗ: Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας του CIPOLLA CARLO http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/06/cipolla-carlo.html#ixzz25e7ChNoL

Φάρμα Κουτσιώφτη "Άρωμα" ,Ωμέγα 3

ΕΛΛΑΔΟΛΟΓΙΑ

Η «Ελλαδολογία» γεννήθηκε το 2010 και τα τελευταία δυόμισι χρόνια κυριαρχεί στον διεθνή Τύπο και στον δημόσιο λόγο Ευρώπης και Αμερικής. Ως «φιλολογικό είδος», χαρακτηρίζεται από την ψευδοεπιστημονική πρόζα, τον στόμφο και την έφεση σε σενάρια ολικής καταστροφής. Μέχρι το 2010, πολλοί από τους σημερινούς Ελλαδολόγους δεν μπορούσαν καν να βρουν πού βρίσκεται η χώρα μας στον παγκόσμιο χάρτη. Οι περισσότεροι δεν την έχουν καν επισκεφθεί, παρά μόνο για λίγες ημέρες, κι αυτές για να κάνουν βουτιές στις παραλίες. Δεν γνωρίζουν τίποτε για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική της ιστορία. Εξ όσων γνωρίζω, άλλωστε, καμία από τις μεγάλες σχολές του εξωτερικού δεν περιλάμβανε στο πρόγραμμα σπουδών της μαθήματα του τύπου «Ελληνική οικονομική οργάνωση 101» ή «Αρχές Επενδύσεων στη Σύγχρονη Ελλάδα». Και όμως, παρακολουθώντας τις μεγάλες εφημερίδες και ειδησεογραφικά δίκτυα του εξωτερικού αποκομίζει κανείς την αίσθηση ότι χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ψωμίζονται αυτή τη στιγμή παράγοντας περισπούδαστες αναλύσεις για την πολιτική δομή, τις οικονομικές προοπτικές και το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας.

Η κατάσταση θα ήταν για γέλια, αν δεν προκαλούσε τόσο μεγάλη ζημιά στην ελληνική οικονομία. Κάθε φορά που ένας Γερμανός «ανθυποβουλευτής» κρατιδίου προβλέπει με σιγουριά την ημερομηνία εξόδου της χώρας μας από το ευρώ, μερικά εκατομμύρια σηκώνονται από τις ελληνικές τράπεζες. Κάθε φορά που ένας επιχειρηματίας διαβάζει τις καταστροφολογικές αναλύσεις κάποιου καθηγητή, το σκέφτεται δυο φορές πριν επενδύσει και δημιουργήσει θέσεις εργασίας στη χώρα μας, έστω και αν το διδακτορικό του εν λόγω «αναλυταρά» ήταν για τις οικονομίες της Καραϊβικής και μέχρι το 2010 δεν ήξερε καν ότι η Ελλάδα ήταν μέλος της Ευρωζώνης. Κάθε φορά που ο τάδε «οίκος» επενδύσεων ή αξιολόγησης τοποθετεί τις πιθανότητες του λεγόμενου Grexit στο 89,395% ακριβώς (λες και έχουμε να κάνουμε με μετεωρολογικό φαινόμενο), το επιχειρηματικό κλίμα στη χώρα μας δέχεται ένα ακόμη πλήγμα. Διαβάζοντας φυσικά τις περίφημες αυτές εκθέσεις, διαπιστώνει κανείς ότι συνήθως δεν περιέχουν ίχνος πρωτογενούς έρευνας. Πρόκειται για ένα «μάζεμα» όσων γράφει ο Τύπος, καθώς και ερμηνεία στοιχείων που είναι ήδη γνωστά - ένα είδος αρθρογραφίας δηλαδή, σε περιτύλιγμα οικονομικής μελέτης.

Από την ασφαλή απόσταση του εξωτερικού, οι Ελλαδολόγοι προτείνουν τον δρόμο της εξόδου, για να ανακτήσει δήθεν η Ελλάδα την ανταγωνιστικότητά της. Τι τους νοιάζει άλλωστε, εκείνοι πληρώνονται σε λίρες, δολάρια και ευρώ, και δεν θα χρειάζεται να πείσουν τους προμηθευτές μας να δεχθούν τις «νέες δραχμές» που θα τυπώσει ένα χρεοκοπημένο κράτος, σε αντάλλαγμα για φάρμακα ή καύσιμα. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων, υποδεικνύουν ως λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα πολιτικές που δοκιμάστηκαν στη δεκαετία του 1980, όπως οι διαρκείς υποτιμήσεις, και όχι μόνο δεν έφεραν ανάπτυξη, αλλά οδήγησαν και σε τετραπλασιασμό του χρέους. Οποτε γίνεται μία προσπάθεια να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, οι Ελλαδολόγοι βάζουν μπουρλότο.

Το όργιο της Ελλαδολογίας δεν απαλλάσσει φυσικά τους Ελληνες -πολίτες και πολιτικούς- από τις δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Ούτε είναι άλλοθι για τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αστοχίες και την αναποφασιστικότητα της Ευρωζώνης, αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα. Προσθέτει όμως ένα ακόμη εμπόδιο σε αυτά που πρέπει να ξεπεράσει η Ελλάδα, ώστε να καταφέρει να ορθοποδήσει. Και σε αυτόν τον τομέα, πάντως, η Ευρώπη θα μπορούσε να βοηθήσει πιο αποτελεσματικά. Αν για παράδειγμα οι βορειοευρωπαϊκές κυβερνήσεις πράγματι επιθυμούν να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ, τότε θα μπορούσαν να «τρίξουν τα δόντια» στους ανόητους πολιτευτές τους, οι οποίοι με τις καθημερινές τους τοποθετήσεις επιτείνουν το κλίμα αβεβαιότητας. Οσο για τους αναλυτές Ελλαδολόγους της συμφοράς, η αρχή της ελευθερίας της έκφρασης μπορεί να τους επιτρέπει να γράφουν ό,τι θέλουν, αλλά δεν τους προστατεύει, όπως και κανέναν μας εξάλλου, από τη σκληρή κριτική.