Δευτέρα 30 Απριλίου 2012
Δευτέρα 23 Απριλίου 2012
Αντισταθείτε στο Μέτωπο των "Χρεοκοπίστας
Για να βρούμε εκλογές εξ ίσου κρίσιμες για το μέλλον μας με τις επικείμενες, θα πρέπει να επιστρέψουμε στο 1920, όταν η έξωση του Ελευθερίου Βενιζέλου είχε ως απότοκο τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στην ιστορία μας υπήρξαν κι άλλες δραματικές εποχές, βέβαια. Όμως στις περισσότερες ο λαός ή αποδέχθηκε, ή πολέμησε, μια μοίρα που του επιβλήθηκε άθελά του―που δεν αποφάσισε. Αντίθετα, σε τρεις εβδομάδες, ακριβώς όπως και πριν από ενενηταδύο χρόνια, την απόφαση θα κληθούμε να πάρουμε εμείς οι ίδιοι. Θα επιλέξουμε άραγε την καταστροφή κι αυτό μάλιστα λόγω αγνοίας;
Εδώ δεν κρίνω απόψεις ψηφοφόρων. Η κρίση έχει δυσκολέψει τη ζωή εκατομμυρίων συμπολιτών μας, φέρνοντας εκατοντάδες χιλιάδες σε θέση απελπιστική. Οι άνθρωποι όταν ζορίζονται χάνουν την όποια δυνατότητα να κρίνουν λογικά και καταφεύγουν συχνά σε λύσεις ολέθριες, που προσφέρουν πρόσκαιρα ψυχική εκτόνωση. Ενώ όμως η ατομική πλάνη του κάθε πονεμένου ανθρώπου είναι κατανοητή, αυτό δεν ισχύει για τους ηγέτες και τα στελέχη των πολιτικών κομμάτων. Γι' αυτούς δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αν δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, ας μην ασχολούνται με την πολιτική. Μα αν τη γνωρίζουν και παρ' όλα αυτά την αγνοούν―όπως φοβούμαι συμβαίνει για τους περισσότερους―από ιδεοληψία, ιδιοτέλεια, επιπολαιότητα, βλακεία, ή συνδυασμό αυτών, είναι πραγματικά ασυγχώρητοι. Σε αυτούς τους ασυγχώρητους πολιτικούς των κομμάτων των Χρεοκοπίστας αναφέρομαι, που παρά τις διαφορές τους πορεύονται όλοι μαζί στον κοινό στόχο, της ρήξης με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Κοινός στόχος σημαίνει κοινό μέτωπο: Το Μέτωπο των Χρεοκοπίστας.
Πέραν του φοβερού οράματος που τους ενώνει, οι Χρεοκοπίστας μπαίνουν σε δυο κατηγορίες. Στην πρώτη είναι οι ειλικρινέστεροι, αυτοί που λένε, ουσιαστικά: "Θέλουμε Σώνει και Καλά να Χρεοκοπήσουμε". Εδώ ανήκουν τα κόμματα των άκρων, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, αλλά και οι σκληροπυρηνικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί ομνύουν σε ένα θρησκευτικού τύπου δόγμα, λενινιστικό, μαρξιστικό ή εθνικοσοσιαλιστικό, που εν ονόματι του αφηρημένου σχήματος της ιδεολογίας διαστρέφει την πραγματικότητα, παρουσιάζοντας στους οπαδούς τους μιαν άλλη, τόσο φανταστική όσο αυτή του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών". Το ότι τα μοντέλα που προτείνουν ως λύσεις αυτά τα κόμματα οδηγούν με βεβαιότητα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως δεν πτοεί τα στελέχη τους. Αντιθέτως! Ούτε που θα κασταστραφεί η χώρα τους πειράζει. Ή, σωστότερα: η καταστροφή είναι για αυτούς άκρως επιθυμητή―αυτό βέβαια δεν το λένε― καθώς αποτελεί το μέσο για να μπορέσουν οι ηγεσίες να πάρουν την εξουσία. Γιατί βέβαια σε κάθε ακραίο κόμμα, η ιδεολογία είναι για τα κορόιδα, τους οπαδούς. Για τους επαγγελματίες πολιτικούς τους ο στόχος είναι η εξουσία, η ηδονή και οι απολαβές της.
Στη δεύτερη, ηπιότερη, κατηγορία των Χρεοκοπίστας ανήκουν οι "Σιγά καλέ μη Χρεοκοπήσουμε", που αν ζοριστούν με επιχειρήματα υποχωρούν ενίοτε στο "Ε, κι αν Χρεοκοπήσουμε τι να Κάνουμε!" Εδώ ανήκουν οι περισσότεροι της ΔΗΜΑΡ, των Ανεξάρτητων Έλληνων, του ΛΑΟΣ, καθώς και οι συνοδοιπορούντες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί αρχικά μας βεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να χρεοκοπήσουμε, ότι η Ευρώπη μας έχει ανάγκη και θα μας χρηματοδοτεί ό,τι κι αν κάνουμε ή δεν κάνουμε. Την προοπτική της χρεοκοπίας αν δεν τηρήσουμε τις συμφωνίες μας την αποκαλούν "παραμύθι", που το πιστεύουν κάποια κορόιδα σαν κι εμένα, που δεν καταλαβαίνουμε τη σοφία λύσεων όπως η μονόπλευρη διαγραφή του χρέους. Αλλά κι αν τα σπάσουμε τελικά με τους ευρωπαίους, λένε οι "λάιτ" Χρεοκοπίστας, οι ίδιοι ξέρουν άλλες καταπληκτικές λύσεις εξεύρεσης χρημάτων, όπως τα πετρέλαια, τα πάσης φύσεως αέρια, τους Ρώσους και τους Κινέζους—διαλέγετε και παίρνετε. Αυτές οι λύσεις, φυσικά, είναι όσο ρεαλιστικά εφικτές όσο τα μαγικά κόλπα του Χάρι Πότερ.
Κάποιοι ίσως πουν ότι με όλα αυτά αφήνω ως μόνη επιλογή ψήφου τα κόμματα που οι Χρεοκοπίστας αποκαλούν "Μνημονιακά", δηλαδή τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας που έχουν, πράγματι, τεράστια ευθύνη για τα σημερινά μας χάλια. Αυτό δεν είναι αλήθεια, αφού υπάρχουν σήμερα μικρά κόμματα που θέλουν να προωθήσουν μια πολιτική εξυγίανσης του άρρωστου, κομματικού-πελατειακού κράτους μας, που αποτελεί τη μέγιστη αιτία της κρίσης. (Εγώ άλλωστε έχω δηλώσει δημόσια ότι θα ψηφίσω τη "Δράση".) Αλλά και στο βαθμό που η συνειδητοποίηση του καταστροφικού μηνύματος των Χρεοκοπίστας οδηγήσει κάποιους στα δυο κόμματα εξουσίας, ας μην ξεχνάμε ότι αυτά εξέφρασαν σε όλη την πορεία της δημοκρατίας μας πάνω από 80% των ελλήνων.
Αυτή η τεράστια πλειοψηφία είναι οι πολίτες που δεν θέλουν να δουν τη χώρα να διαλύεται. Είμαστε όλοι εμείς που θέλουμε την Ελλάδα ευρωπαϊκή, δημιουργική και ελεύθερη, μακριά από ολοκληρωτικές κολάσεις, οιουδήποτε χρώματος. Εμείς όλοι που πρέπει να αντισταθούμε με την ψήφο μας στο καταστροφικό Μέτωπο των Χρεοκοπίστας.
* Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας.
Κυριακή 22 Απριλίου 2012
Πέμπτη 19 Απριλίου 2012
Όπως μου είπε μετά το πέρας της τηλεφωνικής συνομιλίας, στο τηλέφωνο ήταν μια ιδιοκτήτρια εταιρείας εισαγωγής ανταλλακτικών η οποία του διηγήθηκε την ιστορία της και του ζήτησε τη συμβουλή του.
Του ανέφερε λοιπόν η κυρία, πως προ μηνών είχε επιστρέψει ο γιός της καθώς είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, ο οποίος ανέλαβε ενεργή δράση στην επιχείρηση...
Η πρώτη κίνηση του εκ Εσπερίας επιστρέψαντα ήταν να τακτοποιήσει όλες τις φορολογικές εκκρεμότητες της επιχείρησης με εφάπαξ καταβολή και όχι μια ακόμη ρύθμιση η οποία απλά μετέφερε και συσσώρευε στο μέλλον τις υποχρεώσεις.
Κατέβαλε εφάπαξ λοιπόν περί τις 200.000 ευρώ...
Δυο ημέρες μετά την τακτοποίηση των φορολογικών εκκρεμοτήτων εφάπαξ, εμφανίστηκαν στην επιχείρηση δυο ελεγκτές οι οποίοι ζήτησαν να κάνουν έλεγχο. Εγκαταστάθηκαν στο λογιστήριο και άρχισαν να χρονοτριβούν μορφάζοντας και αναφωνώντας κατά το γνωστό σε όλους τους φορολογούμενους της χώρας τρόπο, όσων κρατικών υπαλλήλων θέλουν να κλιμακώσουν την αγωνία στο θύμα προκειμένου να το φέρουν προ ενός αδιεξόδου, στο οποίο η μόνη διέξοδος θα είναι να τους προτείνει κάποιο συμβιβασμό κάτω από το τραπέζι ο οποίος θα έχει σαν κατεύθυνση τις δικές του τσέπες και όχι το δημόσιο ταμείο.
Για να μην μακρηγορούμε, καθώς ο φορολογικός κώδικας είναι τεράστιος, χαώδης και αντιφατικός, διεμήνυσαν στους ιδιοκτήτες της επιχείρησης πως μπορούν να τους γράψουν όσες παραβάσεις θέλουν. Μπορούν όμως με 30 χιλιάδες να μην τους γράψουν για τίποτα και να τους αφήσουν στην ησυχία τους...
Όταν οι φορολογούμενοι είπαν πως οι 30.000 ευρώ είναι ένα ποσό σημαντικό το οποίο δεν είναι εύκολο να εκταμιεύσουν άμεσα από την επιχείρηση ή τους προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, οι εκπρόσωποι του «νόμου» τους είπαν απλά: "Δεν είναι παρά το 15% του ποσού που καταβάλατε εφάπαξ στο δημόσιο ταμείο πριν από λίγες μέρες".
Η επιχειρηματίας είχε πάρει τηλέφωνο στην εφημερίδα για να ρωτήσει τι πιθανότητες έχει να βρει το δίκιο της αν καταγγείλει τους επίορκους εκβιαστές...
Ο συνάδελφος που είχε μακρά πείρα στα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, της απάντησε πως οι πιθανότητες να βρει το δίκιο της και να τιμωρηθούν οι εκβιαστές είναι μηδαμινές. «Ακόμη και στον υπουργό να μεταφέρω την καταγγελία και να μεθοδεύσουμε τη σύλληψη με προσημειωμένα, είναι απίθανο να τιμωρηθούν και είναι ακόμη πιο απίθανο να σας αφήσουν οι συνάδελφοί τους σε ησυχία... Τι θέλατε και εσείς και πληρώνατε εφάπαξ, δεν ξέρετε με τι κράτος έχετε να κάνετε» της απάντησε...
Επίσης πρέπει να αποσταλούν στοιχεία που αφορούν στην κίνηση επενδυτικών χαρτοφυλακίων, ύπαρξη τραπεζικών θυρίδων, αγορά χρυσών λιρών και ράβδων χρυσού καθώς και κάθε άλλο αναγκαίο στοιχείο για τη διενέργεια φορολογικών ελέγχων και διασταυρώσεων...».
Αμφιβάλλω όμως αν η συγκεκριμένη υπηρεσία όπως και οι περισσότερες του ελληνικού δημοσίου είναι σε θέση να εγγυηθεί το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων των πολιτών και κυρίως να τους προστατέψει από τις συμμορίες διαφθοράς και εκβιασμού που με «όπλο» θέσεις κλειδιά στο δημόσιο τομέα λυμαίνονται επί δεκαετίες των ελληνικό λαό.
Όσο το ελληνικό δημόσιο και ειδικά στην προκειμένη περίπτωση ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός παραμένει αυτός που δημιούργησαν οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών και των συνδικαλιστών, η περαιτέρω γνώση των περιουσιακών στοιχείων των νοικοκυριών αποτελεί κίνητρα διαφθοράς...
Είναι σαν κάποιος να αναρτά στο λημέρι των διαρρηκτών της γειτονιάς του λίστα με τα μετρητά, τα κοσμήματα και άλλα τιμαλφή που κρατάει στο σπίτι του.
Τετάρτη 18 Απριλίου 2012
ΜΑΖΙΚΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΑΠΟ ΑΣΤΕΓΟΥΣ
Τα τελευταία χρόνια όμως, σταδιακά αρχίζει να απαγορεύεται και το δικαίωμα να είναι κάποιος άστεγος.
Μια σειρά μεγάλων πόλεων στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει απαγορεύσει ή περιορίσει τις δυνατότητες παροχής τροφής ή άλλης βοήθειας στους αστέγους. Οι αρχές της χώρας προσπαθούν να απαγορεύσουν την παροχή βοήθειας από τον έναν πολίτη στον άλλο, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα ...διώξουν από τους δρόμους τους αστέγους και τους απόρους.
Ποινικοποίηση της βοήθειας σε αστέγους
Η απαγόρευση συνήθως δεν είναι ρητή, αλλά έχει να κάνει με την επιβολή τέτοιων ελέγχων, απαιτούμενων “προσόντων”, αδειών και περιορισμών, που επί της ουσίας, καθιστά αδύνατη ή παράνομη, την παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που ζουν στους δρόμους των αμερικανικών μεγαλουπόλεων.
Οι εμπνευστές του σχεδίου, πιστεύουν ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να απαλλαγούν οι πόλεις από τη “μάστιγα” των αστέγων, οι οποίοι -σταθερά αυξανόμενοι από τη δεκαετία του '80- προσεγγίζουν με συντηρητικούς υπολογισμούς το μισό εκατομμύριο. [1]
Οι σημαντικότεροι περιορισμοί που έχουν τεθεί σε πολίτες και οργανώσεις/φορείς αφορούν την παροχή (βλέπε αγορά) ειδικών αδειών προκειμένου να βοηθούν και την απαγόρευση παροχής τροφής ή άλλης βοήθειας σε συγκεκριμένες περιοχές των πόλεων.
Άλλοι έχουν να κάνουν με συγκεκριμένο αριθμό αδειών βοήθειας (π.χ. δύο άδειες ετησίως) και την “παρακολούθηση ειδικών μαθημάτων προετοιμασίας”.
Η πρώτη μεγάλη πόλη που έθεσε σοβαρούς περιορισμούς στην παροχή βοήθειας ήταν το Λας Βέγκας. Η μητρόπολη της “παγκόσμιας διασκέδασης” η οποία έχει δει τους αστέγους στους δρόμους της να διπλασιάζονται, ξεπερνώντας τους 12.000, θεώρησε σωστότερο τρόπο επίλυσης του προβλήματος να ...τους διώξει, θέτοντας αυστηρά πλαίσια και περιορισμούς σε οποιονδήποτε θα ήθελε να τους βοηθήσει. Οι επικριτές του νόμου αναφέρουν ότι οι ιθύνοντες θέλουν την τουριστική μεγαλούπολη απαλλαγμένη από αστέγους, προκειμένου να βελτιωθεί η εικόνα της, επειδή η απουσία τους “θα ομορφύνει” την πόλη.
Στη Φιλαδέλφεια, ο δήμος απαγόρευσε την παροχή τροφής σε αστέγους για “υγειονομικούς λόγους και λόγους αξιοπρέπειας”. Το πως συμβαδίζει η “αξιοπρέπεια” με την απαγόρευση παροχής βοήθειας σε κάποιο άστεγο, είναι πραγματικά άξιο απορίας.
Στο Ορλάντο η αστυνομία συνέλαβε ομάδα πολιτών που -παραβαίνοντας τους νέους κανονισμούς- διέπραξαν την “παρανομία” να παράσχουν τροφή σε αστέγους στο κέντρο της πόλης. Στην πόλη αυτή της Φλόριντα, οργανώσεις και φορείς που προτίθενται να παράσχουν βοήθεια, χρειάζεται να πάρουν ειδική άδεια εάν πρόκειται η βοήθεια αυτή να είναι σε ακτίνα 2,5 χλμ. από το δημαρχείο της πόλης, ενώ κάθε οργάνωση δεν μπορεί να πάρει πάνω από δύο ετήσιες άδειες ανά πάρκο!
Όσοι βοηθούν τους αστέγους, επιδεινώνουν το πρόβλημα...
Οι υποστηρικτές των νόμων αυτών εναντίον των αστέγων, αναφέρουν ευθέως ότι αυτός θα είναι ο καλύτερος τρόπος προκειμένου να σταματήσουν οι άστεγοι να συγκεντρώνονται σε κεντρικά σημεία των αστικών ιστών, όπου ξέρουν ότι πιθανώς κάποιος θα τους βοηθούσε. Πολιτείες και δήμοι υποστηρίζουν ότι οι άστεγοι δημιουργούν σοβαρό υγειονομικό πρόβλημα για τις πόλεις, ότι όσοι τους βοηθούν επιδεινώνουν το πρόβλημα, και πως οι άστεγοι θα συνεχίσουν να συγκεντρώνονται σε αστικά κέντρα όταν ξέρουν ότι υπάρχει η δυνατότητα παροχής βοήθειας.
Στη Νέα Υόρκη, απαγορεύτηκε οποιαδήποτε παροχή τροφής σε πολιτειακά ή ομοσπονδιακά κτίρια τα οποία φιλοξενούν αστέγους, ενώ μια εκκλησία στην πολιτεία της Λουιζιάνα διατάχθηκε να σταματήσει την παροχή νερού σε αστέγους, επειδή δεν είχε την απαραίτητη από τον νόμο άδεια. Έκπληκτος ο πάστορας της εκκλησίας ανέφερε ότι ούτε καν περνούσε από το μυαλό του ότι παρέχοντας λίγο νερό σε διψασμένους ανθρώπους παραβιάζει το νόμο. Ο Κεν Κλουκόβσκι, νομικός εκπρόσωπος μια φιλανθρωπικής οργάνωσης της περιοχής σχολίασε πως του είναι δύσκολο να πιστέψει πως η κυβέρνηση ουσιαστικά απαγορεύει στους πολίτες της να βοηθούν ο ένας τον άλλο. Το θέμα πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις και καλύφθηκε με τρόπο επικριτικό ακόμα και από κάποια από τα πλέον αντιδραστικά μεγάλα δίκτυα ενημέρωσης.
Επειδή το ζήτημα ξεπερνά ακόμα και την πλέον νοσηρή φαντασία, οι αντιδράσεις που έχουν ξεσηκωθεί είναι πάρα πολλές. Προκειμένου να τις αποφύγουν, αρκετές αρχές που νομοθέτησαν σχετικά, προσέφυγαν σε νομικά τεχνάσματα αποφεύγοντας στις επίμαχες νομολογίες να κάνουν λόγο για “αστέγους” ή “απόρους”. Όπως και να αποκαλούν πάντως τους ανθρώπους που δεν έχουν τροφή και στέγη, με την υιοθέτηση αυτής της νομοθεσίας, τους αρνούνται ουσιαστικά κάποια εκ των βασικότερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ένα έθνος τρελό και μανιακό με τον έλεγχο
Σε μία χώρα όπου σταδιακά όλοι και όλα εποπτεύονται και ελέγχονται όλο και περισσότερο, οι πολιτείες αρνούνται πια ακόμα και το ελάχιστο δικαίωμα της παροχής βοήθειας σε έναν άπορο που ζει στον δρόμο. Όπως γράφει για τη μανία ελέγχου και παρακολούθησης η ιστοσελίδα End Of The American Dream: “Οι ζωές μας διέπονται από τα εκατομμύρια νόμους, κανόνες και κανονισμούς που έχουν συσσωρευτεί. Στην πραγματικότητα, 40.000 νέοι νόμοι μόλις τέθηκαν σε ισχύ τον Ιανουάριο [σ.σ. του 2012]. Κάθε νέος νόμος περιορίζει την ελευθερία σας όλο και περισσότερο, έστω και λίγο κάθε φορά. Η αλήθεια είναι ότι η Αμερική έχει γίνει ένα έθνος τρελό και μανιακό με τον έλεγχο, όπου σχεδόν όλα όσα κάνουμε είναι πολύ καλά καθορισμένα. Πιθανότατα έχετε παραβιάσει πολλούς νόμους που σήμερα δεν γνωρίζετε καν ότι υπάρχουν. Έχουμε γίνει όλοι εγκληματίες και παραβάτες του νόμου, επειδή σχεδόν τα πάντα είναι παράνομα”. [2]
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μερικές πολιτείες απαγορεύεται ρητά, ακόμα και αν είσαι άστεγος να ...κοιμάσαι έξω σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο.
Οι νόμοι αυτοί δεν αποτελούν παρά μια προέκταση της αμερικανικής βαθιάς συντηρητικής ιδεολογίας που θεωρεί πως οι φτωχοί είναι τέτοιοι επειδή το αξίζουν, άρα χρήζουν και παρόμοιας αντιμετώπισης.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν κατρακυλούν μόνο σε επίπεδα ανισότητας, φτώχειας, πείνας και αστέγων αλλά και σε επίπεδα βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδεολογικών αξιών και εννοιών, που υποτίθεται ότι διαχωρίζουν τον ανθρώπινο νου από το ζωώδες ένστικτο. Η άρνηση της αλληλεγγύης και της κοινωνικής παροχής/βοήθειας μπορεί να είναι άγνωστη στη χώρα σε επίπεδο κράτους-πολίτη εξαιτίας του οικονομικού/πολιτικού συστήματος, αλλά με την ποινικοποίηση της βοήθειας σε ατομικό επίπεδο οι αρχές ξεπερνούν τα όρια ολοκληρωτικών θεωριών που η Δύση -ήθελε να πιστεύει και να διαφημίζει ότι- είχε αφήσει μια για πάντα πίσω της.
Αναφορές:
[1] Τον Ιούλιο του 2009 η εφημερίδα USA Τoday εκτιμούσε ότι οι άνθρωποι που διαμένουν προσωρινά κάπου (έξω ή αλλάζοντας συνεχώς στέγη) ή διαμένουν προσωρινά σε άσυλα στη χώρα είναι 1,6 εκ. Η εκτίμηση αυτή, δεν είχε συμπεριλάβει σε όλο της το εύρος τους νέους αστέγους που δημιουργήθηκαν από την κρίση στεγαστικών δανείων με τις εκατοντάδες χιλιάδες εξώσεις σε όλη τη χώρα. Η Εθνική Συμμαχία για τους Αστέγους πιστεύει ότι συνολικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ένα κατάλυμα ξεπερνούν τα 3,5 εκ. Οι αριθμοί πάντως ποικίλουν αφού δεν είναι δυνατή η πλήρης καταγραφή, παρά μόνο προσπάθειες εκτιμήσεων σε μία συγκεκριμένη πολύ μικρή χρονική περίοδο (π.χ. Άστεγοι μια δεδομένη νύχτα, κτλ.) Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. εδώ
[2] “19 Signs That America Has Become A Crazy Control Freak Nation Where Almost Everything Is Illegal”, End Of The American Dream
Πηγές: The Economic Collapse Blog, Civil-Rights,lawyers.com, Occupy Corporatism,FoxNews Radio
Ο μύθος της "χαμένης αθωότητας" της Νορβηγίας / του Σβεν Έγκιλ Όμαλ
Πολύ πριν καταφτάσουν οι ψυχίατροι στο κελί του 'Αντερς Μπρέιβικ (Anders Behring Breivik) η εθνική μας ψυχοσύνθεση είχε μπει στο μικροσκόπιο των αναλυτών του διεθνούς τύπου, που με ελάχιστες εξαιρέσεις συμπέραναν πως η αθωότητα της Νορβηγίας είχε χαθεί για πάντα. Η Ουτοπία δε θα συνερχόταν ποτέ από το τραύμα της επίθεσης της 22ας Ιουλίου.
Μια ανάλυση του τρόπου που κάλυψε το συμβάν ο ευρωπαϊκός κι ο αμερικανικός τύπος αποκαλύπτει πως η υπόθεση της «χαμένης αθωότητας» ήταν μακράν το πιο διαδεδομένο δημοσιογραφικό συμπέρασμα. Απεικονίζοντας αυτή την τάση, στις 24 Ιουλίου η γαλλική εφημερίδα «λε μοντ» βγήκε με πρωτοσέλιδο τίτλο «η Νορβηγία έχασε την αθωότητά της».
Όσο για τη βρετανική κυριακάτικη εφημερίδα «ομπσέρβερ» στην εισαγωγή του κύριου άρθρου της παρατηρούσε πως «οι Νορβηγοί έχουν συνηθίσει να θεωρούν πως ζουν στην υγιέστερη, πλουσιότερη και ειρηνικότερη χώρα του κόσμου. Οι επιθέσεις υποτίθεται πως είχαν καταστρέψει την παραδοσιακή φιλόξενη και εξισωτική διάθεση της χώρας.
Πολιτιστικοί διερμηνευτές
Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε πως αυτές οι εκτιμήσεις προέρχονταν από τη λαθεμένη ματιά των εξωτερικών παρατηρητών της Νορβηγίας. Στην πραγματικότητα αυτές οι ανταποκρίσεις δεν ήταν παρά αναμετάδοση του τρόπου που αντιμετώπιζαν τα γεγονότα οι ίδιοι οι Νορβηγοί -και η έκφραση «θεωρούν πως ζουν» ήταν ακριβέστερη από ό,τι πιθανά θα θεωρούσατε. Όλοι αυτοί οι ξένοι ανταποκριτές είχαν γράψει τα «κομμάτια» τους ακολουθώντας την ίδια μέθοδο: υιοθετώντας το πώς έβλεπαν τα γεγονότα οι ίδιοι οι Νορβηγοί. Το αποτέλεσμα ήταν οι αυταπάτες των Νορβηγών για τη χώρα τους να αναγορευτούν σε αυταπόδεικτα γεγονότα.
Όταν ένας δημοσιογράφος πάει να κάνει μια ανταπόκριση σε μια χώρα της οποίας τη γλώσσα δε γνωρίζει, συνήθως χρησιμοποιεί τις πολύτιμες υπηρεσίες εξειδικευμένων οδηγών, η επίδραση των οποίων στη διαμόρφωση της διεθνούς ειδησεογραφίας υποτιμάται σκανδαλωδώς. Αν και παραμένουν εν πολλοίς αόρατοι, αυτοί είναι που αποφασίζουν πώς θα αναλυθεί μια σύγκρουση, ποιες πηγές θα αξιοποιηθούν και τους όρους με τους οποίους θα καταγραφούν τα συμβάντα.
Όταν η Νορβηγία, μια χώρα που σπανίως απασχολεί τη διεθνή ειδησεογραφία, βρέθηκε στο επίκεντρο ενός μείζονος γεγονότος, ο διεθνής τύπος λειτούργησε ως εξής: μια σειρά από διεθνούς φήμης Νορβηγοί συγγραφείς, σαν τον Γιαν Κιέρσταντ (Jan Kjærstad), την Αν Χολτ (Anne Holt) και τονΓιόσταϊν Γκάαρντερ (Jostein Gaarder) επιστρατεύτηκαν ως «πολιτιστικοί διερμηνευτές» μέσω συνεντεύξεων, ενώ ζητήθηκε από τον Γιο Νέσμπο (Jo Nesbø) να συγγράψει ένα άρθρο που αναδημοσιεύτηκε από τις μεγαλύτερες εφημερίδες των πέντε ηπείρων. Από τις στήλες των «τάιμς της Νέας Υόρκης» και της «φόλια» της Βραζιλίας, της ισπανικής «ελ μούντο», της δανικής «τζίλαντς πόστεν» και του γερμανικού «Σπίγκελ», ο Νέσμπο εξήγησε πως η Νορβηγία πριν τις 22 Ιουλίου ήταν μια «μοναδική χώρα», με «πλατύτατη πολιτική συναίνεση», όπου οι διαφωνίες αφορούσαν μόνο τη μέθοδο για να επιτευχθούν στόχοι στους οποίους συμφωνούσαν οι πάντες, δεξιοί και αριστεροί. Έφτασε να γράψει πως ως τις 22 Ιουλίου «αντιλαμβανόμαστε τη χώρα μας σαν μια παρθένο, άθικτη από κοινωνικά δεινά».
Ο Γιαν Κιέρσταντ πήγε με τον ανταποκριτή του «ομπσέρβερ» στο «μπόλγκεν ε μουα» (ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του Όσλο) και του έδειξε το τραπέζι στο οποίο κάθεται συχνά ο διάδοχος του θρόνου. Και μετά, σα σε σκηνή από μυθιστόρημα, η πόρτα άνοιξε και μπήκε στο εστιατόριο ο πρίγκιπας Χάακον Μάγκνους (Haakon Magnus) αυτοπροσώπως, που άρχισε να κουβεντιάζει με τονΚιέρσταντ, ενώ ο έκπληκτος Βρετανός ρεπόρτερ δεν πίστευε στα μάτια του!
Βρήκα μόνο ένα άρθρο που εναντιωνόταν στην πλατειά διαδεδομένη άποψη πως ο Μπρέιβικ είχε καταστρέψει τη Νορβηγία. Γράφοντας στην «γκάρντιαν» ήδη την Τρίτη 26 Ιουλίου, ο δημοσιογράφοςΣάιμον Τζένκινς (Simon Jenkins) σημείωνε πως «η νορβηγική τραγωδία είναι μόνο αυτό -μια τραγωδία. Δε σημαίνει τίποτα περισσότερο, και κανείς δεν πρέπει να την αναγκάσει να το κάνει... Όχι, ο 'Αντερς Μπρέιβικ δε μας λέει τίποτα για τη Νορβηγία, ούτε για την τρομοκρατία, ούτε για τον έλεγχο της οπλοκατοχής, την αστυνόμευση ή τις κατασκηνώσεις των κομματικών νεολαιών. Απλά είναι ένας τύπος πολύ άρρωστος».
Καλοδεχούμενες παρωπίδες
Αυτό που σόκαρε τον Τζένκινς ήταν η σπουδή ορισμένων να αποδώσουν πολιτικά συμφραζόμενα στο έγκλημα του Μπρέιβικ. Θεωρώντας πως οι επιθέσεις ήταν έργο ενός πνευματικά διαταραγμένου θύτη, εκτίμησε πως ο Ντέιβιντ Κάμερον (David Cameron) είχε κάνει λάθος όταν «ζήτησε "να ελεγχθεί η άκρα δεξιά", ή η άκρα οτιδήποτε».
Σήμερα οι διεθνείς ανταποκριτές επιστρέφουν στη Νορβηγία, για να περιγράψουν πώς θα χειριστεί το ντόπιο δικαστικό σύστημα τον άνθρωπο που κατέστρεψε τον παρθένο παράδεισό μας. Μερικοί εντωμεταξύ ίσως να διάβασαν Μάρτιν Σάντμπου (Martin Sandbu), το Νορβηγό οικονομικό συντάκτη που αρθρογραφεί στη συντηρητική ημερήσια οικονομική εφημερίδα «φαϊνάνσαιλ τάιμς». Δύο μέρες μετά την επίθεση στον Ουτόγια, είχε ήδη υπογραμμίσει πως «η Νορβηγία έχει χάσει την αθωότητά της εδώ και πολύ καιρό» και πρόσθετε πως η δήθεν ευλογημένη αποστασιοποίηση της Νορβηγίας από τις σκληρές πλευρές της παγκόσμιας πολιτικής δεν ήταν παρά οι «παρωπίδες» που είχαν κατασκευάσει οι Νορβηγοί πολιτικοί για να αποκρύψουν το γεγονός πως η Νορβηγία, ιδρυτικό μέλος του ΝΑΤΟ, είναι ένας από τους πλέον ακλόνητους συμμάχους των ΗΠΑ και πως μόνο ξένη δεν είναι με τη βία. Και συνέχιζε: «είναι π.χ. πλατιά διαδεδομένη η αντίληψη πως οι σκανδιναβικές χώρες είναι πιο ανεκτικές προς τη μετανάστευση από τα υπόλοιπα κράτη της βόρειας Ευρώπης. Αλλά μπορεί πάλι απλά οι κυβερνήσεις τους να είναι ικανότερες στο να υποκρύπτουν την ξενοφοβία τους». Κοντολογίς, αυτό που κατεστράφη την 22α Ιουλίου 2011 ίσως να μην ήταν ο παράδεισος, αλλά οι ψευδαισθήσεις που είχαμε δημιουργήσει για τους εαυτούς μας.
Τρίτη 17 Απριλίου 2012
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
Κυριακή 8 Απριλίου 2012
Πέμπτη 5 Απριλίου 2012
Η χρήση του λειτουργικού μείωσε τα έξοδα του δήμου
Σε απάντηση του σε δημοτική σύμβουλο, εξήγησε ότι η χρήση του Linux έχει μειώσει τα έξοδα του δήμου κατά 11.7 εκατομμύρια ευρώ. Επιπλέον, τόνισε ότι η παραμονή στα Windows, πέρα από το κόστος που θα συνεπαγόταν για τις σχετικές άδειες, θα σήμαινε επίσης ότι ανά 3ετία θα έπρεπε να αντικαθίστανται και οι υπολογιστές κάθε υπηρεσίας.
Εξήγησε μάλιστα ότι, ακόμη και συνυπολόγιζε κανείς το κόστος της παραμετροποίησης του λειτουργικού και της μετάβασης σε αυτό, τα οφέλη παρέμεναν ιδιαίτερα μεγάλα.
Περίπου 10.000 υπολογιστές του δήμου του Μονάχου λειτουργούν με Linux. Πρόκειται για μια ειδική διανομή που ονομάζεται Limux και η οποία βασίζεται στο Ubuntu και το KDE. Η προτίμηση του δήμου όμως στο ανοιχτό λογισμικό δεν περιορίζεται εκεί. Όλα τα συστήματα τρέχουν επίσης τα OpenOffice, Firefox, Thunderbird και το Gimp.