Το φτάσιμο σε μια κρίση δεν είναι κακό. Είναι αναγκαίο.

Η κρίση αποκαλύπτει την εσωτερική υποδομή της πραγματικότητας μπροστά στις αποφασιστικές προοπτικές δυνατοτήτων, μπροστά στις επιλογές του μέλλοντος. Η κρίση είναι αδιέξοδη μόνο για μια κατάσταση στην οποία κυριαρχεί η στατικότητα. Σε αυτήν όπως και σε όσους ταυτίζονται μαζί της η κρίση φέρνει το τέλος.

Ας μην θλίβονται -οι υφιστάμενοι την κρίση- γιατί αποτελεί για αυτούς μια πρόκληση προς το μέλλον. Όποιος θέλει να αλλάζει την κοινωνία και τον κόσμο πρέπει να μπορεί να αλλάζει πρώτα τον εαυτό του γιατί διαφορετικά ο εαυτός του θα αποτελεί πηγή καλυμμένου φασισμού και δημοκρατικής οργάνωσης της αντιδημοκρατικότητας.

Η ανάδειξη του εαυτού μας γίνεται πάντα σε περιόδους κρίσης. Η κρίση όμως γίνεται τραγική όταν δεν συνοδεύεται από την αυτεπίγνωση και όταν προσπαθούμε ολότελα την εξωτερίκευση και την φέρνουμε ολότελα στους άλλους. Ας καταλάβουμε πως η κρίση δεν είναι ήττα και ότι μπορεί να είναι η αρχή μιας αληθινής νίκης. Η κρίση είναι η ευκαιρία εισαγωγής του εαυτού μας και του περιβάλλοντος, όχι σε δεδομένες θέσεις, αλλά σε μια εκπαιδευτική διαδικασία εξέλιξης.

Η πιο θετική κρίση είναι αυτή που αυτό-εισάγεται. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει προς το παρόν τέτοια ισχυρή εξελικτική δυναμική στην κοινωνία μας και τα άτομα της. Δεν είναι μικρής σημασίας η αναγνώριση όμως της άμεσης και υφιστάμενης κρίσης γιατί αυτό σηματοδοτεί μια συνειδητή και ότι τραγική τοποθέτηση μέσα στην ιστορία. Η ιστορία δεν είναι άλλο από ένα σύνολο συμβάσεων των κρίσεων.
Θα πρέπει να φτάσουμε σε τέτοιο επίπεδο ιστορικής και πολιτικής συνείδησης που να χαιρόμαστε με τα εμπόδια και τις κρίσεις.
Η κρίση εισάγεται σε τέσσερα επίπεδα:
i. στον λόγο
ii. στην πράξη
iii. στο κίνητρο και την αληθινή συνειδητότητα, και
iv. στην σχέση με το περιβάλλον
Και τα τέσσερα επίπεδα κρίσης σπάνια συναντιούνται σε ταυτόχρονη κορύφωση.

Ποτέ η επίλυση μιας διάστασης κρίσης δεν πρέπει να επιλύεται με απώθηση της επίλυσης μιας άλλης διάστασης της. Το κυριότερο πρόβλημα είναι η ερμηνεία της επίλυσης της κρίσης ως αύξησης δύναμης. Έτσι η κρίση δεν επιλύεται αλλά μετατίθεται στο κεντρικό πολιτικό πρόβλημα. Όταν συμβαίνει αυτό τότε δημιουργείται μια σαφής ανάγκη δυναμικής αντιμετώπισης των σφετερισμών της κοινωνικής δυναμικής και εξέλιξης. Η χρήση του παρελθόντος ως άλλοθι για το παρόν δεν αποτελεί παρά αποποίηση της κρίσης και μη αναγνώρισή της. Η εξουσία τότε δεν είναι άλλο από ταύτιση με την στατικότητα. Οι κυβερνήσεις αντί να ενδιαφέρονται για την νομή της εξουσίας πρέπει να ενδιαφέρονται για την μετουσίωση της εξουσίας σε καθαρή εξέλιξη. Αυτό θα τερμάτιζε ολότελα τον σημερινό χαρακτήρα της εξουσίας.
Ας προσέξει ο αναγνώστης πως κάνουμε μια προσπάθεια να θίξουμε την διαχρονικότητα του θέματος ώστε να μην πολώσουμε στην στείρα διαδοχικότητα των κυβερνήσεων διαφόρων παρατάξεων γιατί η πόλωση δεν συμφέρει τον Λαό.
Αργότερα θα εξειδικεύσουμε αφού προηγουμένως προστατεύσουμε τα ορμητήρια της κρίσης μας από οργανωμένες σκοπιμότητες. Αυτό δεν σημαίνει φυγή.

ΙΙ. i. Η κρίση στον λόγο
Ο λόγος είναι βασικός παράγοντας κρίσης γιατί αποπροσανατολίζει την προσοχή από την πράξη και τα κίνητρα τόσο στο θύμα, όσο και στον θύτη. Και από μόνος του ο λόγος αποτελεί θεμέλιο λαθογονίας, γεμάτος από άκριτες αντιφάσεις δομώντας ταυτόχρονα μια αυτοβεβαιωτική πλάνη και ακαμψία θέσης. Για αυτές τις κίβδηλες προθέσεις έχει ειπωθεί πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από αυτές.
Η μόνη θεραπεία της πολιτικής αρρώστιας του λογοτακτισμού, είναι ο καθηλωτικός επαναπροσδιορισμός της πολιτικής ορολογίας και το άμεσο βάπτισμα στην πράξη με την διαφάνεια των κινήτρων στον διάλογο.

ii. Η κρίση στην πράξη
Η πρώτη μορφή κρίσης είναι η απραξία και η διατήρηση της υπόσχεσης για πραγματοποίηση των ελπίδων είναι η χειρότερη μορφή της κρίσης, χειρότερη και πιο ύπουλη στην δράση της από την πράξη του αντίθετου.
Η δεύτερη μορφή κρίσης είναι η δημιουργία θεσμών που δεν δουλεύουν στην πράξη που δεν είναι συμμετοχικοί.
Η τρίτη μορφή κρίσης είναι η πράξη του αντιθέτου της διακήρυξης μέσα από μια στρατηγική συνύπαρξης με υποσχέσεις.
Η τέταρτη μορφή είναι η πράξη χωρίς την κάθαρση από την πραγμάτωση του αντιστρόφου, είναι η αποφυγή της Διαμάχης, η άρνηση δηλαδή της ενότητας του κοινωνικού ιστού και η αποδοχή της χωριστικότητας.
Η πέμπτη και τελευταία μορφή κρίσης είναι αυτή που προέρχεται από την ανυπαρξία κεντρικών αξόνων που να εξειδικεύουν την πράξη σε κάθε τομέα, όταν δεν είναι ορατές, ενιαίες και λειτουργούσες οι αρχές και οι αφετηρίες -είναι το χάος το οποίο αναφέρεται συχνά ως η ελληνική νόσος της πολιτικής ζωής.

iii. Η κρίση στο κίνητρο
Για να γνωρίζουμε μια κατάσταση ή μια κυβέρνηση δεν έχουν σημασία τα λόγια. Πολλές φορές ούτε οι πράξεις δείχνουν την πραγματικότητα. Τα αίτια της κρίσης βρίσκονται στα κίνητρα και στη συνείδηση που επισκιάζουν τις πράξεις.
Εδώ όμως υπεισέρχεται το στοιχείο του χρόνου, χρειάζεται χρόνος ώστε ο ιστός των έργων και των λόγων να προβάλλει το πιο συνθετικό χνώτο κινήτρου και συνείδησης. Φυσικά όμως η παρέλευση του χρόνου επιτρέπει -σαν χειριστή των περιστάσεων- συγκέντρωση ισχύος η οποία αναστέλλει την διαφάνεια των προθέσεών του και συσκοτίζει. Τελικά η φθορά του εξουσιαστή από την ίδια του την αλαζονικότητα στον βαθμό που υπάρχει θα δράσει αποκαλυπτικά.
Όμως υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος, ο οποίος όμως δεν αποκαλύπτει τον εξουσιαστή αλλά τον αντίζηλο του, όπως και τον εξουσιαζόμενο. Αυτός όμως ο τρόπος δεν έχει κοινωνική ισχύ για την ώρα μιας και δεν υπάρχει ένα σώμα από βαθιά ιστορικούς γνώστες και παρατηρητές της πολιτικής κοσμογονίας.