Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ,Ο ΜΑΛΑΚΑΣ,ΚΑΙ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΣ

Πριγκιπικοί γάμοι σήμερα! Παντρεύεται ο πρίγκιπας Γουίλιαμ της Αγγλίας με την παρ’ ολίγο εργαζόμενη Κέιτ Μίντλτον στο αββαείο του Ουέστμινστερ του Λονδίνου. Και βάλθηκαν όλα τα αστικά Μ.Μ.Ε, κανάλια και εφημερίδες, να μας βομβαρδίζουν τους εγκεφάλους με πλήθος εικόνες και κείμενα, για να μας καταστήσουν μαλάκες με την προβολή μέχρι αηδίας αυτού του γεγονότος. Φυσικά, οι εκπορνευμένοι γραφιάδες μαζί με τις κουσκουσιάρες κότες των μεσημεριανάδικων τηλεοπτικών σκουπιδιών μιλούν για «κοσμοϊστορικό» γεγονός (μέχρι και… «επανάσταση» το ανακήρυξαν κάποιοι από τον παραπάνω δημοσιογραφικό συρφετό).

Και κάθεται ο συλλλογικός έλληνας μαλάκας, δηλαδή το πλήθος των μεμαλακισμένων οπαδών την όποιας παρελθούσης και παρούσης Εξουσίας, και αυνανίζεται τηλεπαθητικώς, σαν στερημένος ηδονοβλεψίας, με τους… «γάμους» των ιστορικών αυτών εκτρωμάτων.
Τα Μ.Μ.Ε της Εξουσίας δεν κατασκευάζουν μόνο χαλκευμένες ειδήσεις: Πρώτιστο ιδεολογικό τους λειτούργημα είναι να παράγουν και να αναπαράγουν μαλάκες. Στα πλαίσια της αποστολής τους αυτής θα διαβάσει κανείς κι ένα πλήθος άρθρων για το παραπάνω γαμήλιο γεγονός. Για παράδειγμα, το «έγκριτο» ΒΗΜΑ (28.4.2011) δημοσίευσε… πέντε (5) άρθρα. Σε ένα απ’ αυτά, με τίτλο «Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τον πριγκιπικό γάμο στη Βρετανία» διαβάζουμε και τα ακόλουθα:
«Η νύφη, η ακριβής ώρα προσέλευσης της οποίας γίνεται αντικείμενο “χοντρών” στοιχημάτων στο Λονδίνο θα καταφτάσει συνοδευόμενη από τον πατέρα της Μάικλ Μίντλτον, φορώντας ένα νυφικό ο σχεδιαστής του οποίου παραμένει επτασφράγιστο μυστικό. Μάλιστα για να μην υπάρξουν διαρροές στον Τύπο, το φόρεμα ράβεται μέσα στο παλάτι του Μπάκινχαμ και αναμένεται να κοστίσει περισσότερα από 300.000 ευρώ. Σύμφωνα με έγκυρες βασιλικές πηγές, τον σχεδιασμό του φορέματος της έχει κάνει η ίδια η μέλλουσα πριγκίπισσα. Το νυφικό αναμένεται να είναι φτιαγμένο από σατέν και δαντέλα ιβουάρ χρώματος με μαργαριταρένια κουμπιά, ενώ η “απαραίτητη” ουρά θα έχει μήκος τρία μέτρα. Η Κέιτ θα αφήσει λυτά τα μαλλιά της και θα φοράει μία τιάρα που ανήκει στα κοσμήματα του βρετανικού στέμματος».
Το ΕΘΝΟΣ (28.4.2011) θέλησε να προσθέσει μια πινελιά… σεξ. Τίτλος άρθρου: «Κέιτ: Ονειρεύτηκα ότι παντρευόμουν γυμνή» «Ο βασιλικός γάμος πλησιάζει και το άγχος της νύφης Κέιτ Μίντλετον έχει “χτυπήσει” κόκκινο. Εδώ οι νύφες παντρεύονται κοινό θνητό και αγχώνονται να πάνε όλα καλά, πόσο μάλλον έναν πρίγκιπα και μελλοντικό βασιλιά. Με όλο αυτό το άγχος, λοιπόν, η γλυκιά Κέιτ στριφογύρναγε στον ύπνο της, καθώς έβλεπε έναν τρομερό εφιάλτη (…) Είδε, λέει, ότι ήταν γυμνή μπροστά σε όλο το πλήθος την ώρα του γάμου της…»
Στο ίδιο «υψηλό» επίπεδο σχολιάζουν τον γάμο και τα άλλα αστικά Μ.Μ.Ε. Εκείνα, όμως, που οργίασαν όλες αυτές τις ημέρες και συνεχίζουν να οργιάζουν πραγματικά με τα δημοσιογραφικά τους σχόλια είναι τα κανάλια, τα οποία αφιέρωσαν πολύωρες εκπομπές τους στο γεγονός. Ανάμεσά τους και η κρατική ΝΕΤ. Κι ενώ αυτά τα Μέσα βρήκαν τόσο τηλεοπτικό χρόνο και δημοσιογραφικό χώρο να αφιερώσουν στους πριγκιπικούς γάμους, δε βρήκαν μια στιγμή ή ένα μονόστηλο για την Παγκόσμια Ημέρα της Μνήμης των Εργατών, που καθιερώθηκε για τα εργατικά ατυχήματα.
Φαίνεται ότι ο Προλετάριος είναι για όλους αυτούς αόρατος, αν όχι ανύπαρκτος. Εδώ, να μου πείτε, υπάρχουν και αρκετοί αυτοεπικαλούμενοι «αριστεροί» που αμφισβητούν την ύπαρξη της Εργατικής Τάξης! Δεν είναι τυχαίο ότι κι αυτοί προβάλλονται ασυστόλως από τα ίδια καθεστωτικά Μέσα, τα οποία επιδεικνύουν τόση δουλοπρέπεια και θαυμασμό στους κάθε είδους πρίγκιπες με κάθε ευκαιρία. Όμως για τους «αριστερούς» αυτούς θα μιλήσουμε άλλοτε. Επειδή τώρα θέλω να γράψω λίγα λόγια γι’ αυτούς που ξέχασαν όλα τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε.
Η 28η Απριλίου είναι η «Παγκόσμια Ημέρα για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία» ή, πιο συνοπτικά, η «Διεθνής Ημέρα Μνήμης Εργατών». Στόχος μια τέτοιας καθιέρωσης είναι η επικέντρωση του διεθνούς ενδιαφέροντος στα θέματα πρόληψης ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών.
Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (Δ.Ο.Ε):
2.000.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή από εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες, κάθε χρόνο, σε όλο τον κόσμο.
Σε 270.000.000 υπολογίζονται τα εργατικά ατυχήματα και 160.000.000 τα περιστατικά επαγγελματικών ασθενειών.
440.000 εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους από επικίνδυνες ουσίες (100.000 από άσβεστο).
Ένας εργαζόμενος πεθαίνει κάθε 15 δευτερόλεπτα, 6.000 κάθε ημέρα.
Το συνολικό κόστος των ατυχημάτων και των ασθενειών ανέρχεται ετησίως στο 4% του ακαθάριστου παγκόσμιου προϊόντος.
Συμπέρασμα: Η Εργασία σκοτώνει πιο πολλούς ανθρώπους απ’ ότι οι Πόλεμοι.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που μας δίνει η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, 159.500 άνθρωποι πέθαναν πέρσι στην Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω επαγγελματικών ασθενειών, ενώ 5.580 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας. Το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Μνήμης Εργατών ανακοίνωσε ότι συνέβησαν το 2010 στην Ελλάδα 94 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα. Αλλά για τις επαγγελματικές ασθένειες δυστυχώς η Ελλάδα δε… διατηρεί στοιχεία. Ίσως γι’ αυτό τα καθεστωτικά ΜΜΕ προτίμησαν να θάψουν την όποια αναφορά στη Διεθνή Ημέρα των Προλεταρίων και επικεντρώθηκαν στους πρίγκιπες και στα άλλα σάπια που επιζούν ακόμα και κυβερνούν αυτόν τον κόσμο. Να είναι, όμως, βέβαιοι όλοι όσοι τα κατέχουν και τα διευθύνουν ότι θα έρθει η Παγκόσμια Ημέρα που θα τους «θάψουμε» κι εμείς, μαζί με τους πρίγκιπες και τους κωλοσφουγγάριους των κάθε είδους Εξουσιών.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΙ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Αγωνίστηκα να δείξω ότι η χώρα δεν είναι διεφθαρμένη, αλλά λεηλατημένη από λογής-λογής συμμορίες, που ευδοκιμούν στην ηγεσία του πολιτικού συστήματος και στους μηχανισμούς αναπαραγωγής του καθεστώτος (ΜΜΕ, παραθεσμικές οντότητες με τη μορφή αδελφοτήτων, αντιδραστικές συντεχνιακές δομές, κυκλώματα στην ανώτερη δημοσιοϋπαλληλία, καρτέλ κλπ.). Προσπάθησα να εξηγήσω πως το Ελληνικό κράτος είναι ένα καθεστώς διαπλεκομένων συμμοριών και η πολιτική ένα πολιτικό kabuki, όπου διάφοροι συμμορίτες παίζουν ένα προσυμφωνημένο ρόλο. Απόλυτα συνδεδεμένα με αυτές τις συμμορίες και τα καπετανάτα που κυριαρχούν εντός αυτής της δομής πραγματικής εξουσίας στον τόπο μας είναι επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα Μεγάλων Δυνάμεων.

Με αυτή την έννοια η χώρα είναι προϊόν σύμπραξης Ελλήνων τυχοδιωκτών και ξένων παραγόντων, οι οποίοι μέσω των πρώτων χειραγωγούν την ελληνική κοινωνία, ώστε αυτή να αποτελεί σχεδόν πάντοτε το εργαστήριο νέων σχέσεων εξάρτησης στην περιοχή μας και κάποτε διεθνώς. Αν μελετήσεις την πολιτική και οικονομική ιστορία της Ελλάδας από τις πηγές, θα αισθανθείς άλλος άνθρωπος. Τότε, αν έχεις παιδεία, θα αγαπήσεις πιο πολύ το χώμα και το νερό αυτού του τόπου και στο βαθμό που γίνεις ένα με αυτά θα ξεκινήσεις να βλέπεις την πολιτική με άλλο μάτι, έξω από το σκηνικό του kabuki, που κυριαρχεί.

Βλέποντας πώς αναπτύσσεται η διαλεκτική των σκανδάλων, δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας, ο οποίος δεν καταλαβαίνει αυτά που γράφω. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος σήμερα που δεν γνωρίζει τι σημαίνει κράτος πατρωνίας. Είναι το κράτος των συμμοριών. Είναι η πραγματική πολιτική δομή, πάνω στην οποία στήνεται το επιμέρους πελατειακό σύστημα.

Κάθε φορά που έρχεται στην επικαιρότητα ένα σκάνδαλο, οι συμμορίτες ρίχνουν «καρφιά» ο ένας στον άλλον - και κάποτε στην λαϊκή αρένα και κανέναν «ψόφιο» σύντροφό τους - και μετά την ανταλλαγή απειλών και προειδοποιητικών βολών η υπόθεση εξαφανίζεται ή πνίγεται κοινοβουλευτικά ή/και δικαστικά. Έτσι γίνεται παντού στις τριτοκοσμικές χώρες, με τη διαφορά ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική περίπτωση Δυτικής χώρας που εσωτερικεύει τριτοκοσμικές πολιτικές δομές και ασφαλώς πρακτικές. Αυτή η δραματική αντίφαση οδήγησε στη χρεοκοπία. Μην αμφιβάλλετε, το «έργο» έχει παιχτεί και αλλού, αλλά και εδώ παλαιότερα.

Προσπάθησα να το εξηγήσω με εκατοντάδες διαδικτυακές παρεμβάσεις, καθώς δεν θα ήταν ασφαλώς ποτέ δυνατόν να παρουσιαστούν αυτές οι απόψεις στα ΜΜΕ. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να γίνομαι κατανοητός από αυτούς πουν θα περίμενε κανείς να δείξουν ευαισθησία. Αυτό δείχνει πόσο διαβρωμένη είναι η κοινωνία όχι μόνον από την πρακτική των συμμοριών, αλλά κυρίως από την κουλτούρα, που οι αρχισυμμορίτες με επιμονή καλλιέργησαν μετά τη χούντα και ιδιαίτερα μετά τα τέλη του 1980.

Ανέδειξα το σημερινό κυβερνητικό αίτημα στη βάση μιας αντικαθεστωτικής πολιτικής, την οποία προσπάθησα να θεμελιώσω με ιστορικούς, κοινωνιολογικούς, αλλά και πολιτικούς όρους, αλλά δυστυχώς ελάχιστοι έδειξαν να αντιλαμβάνονται την προβληματοποίηση της κρίσης μέσω αυτής της προσέγγισης της κυρίαρχης πολιτικής δομής στο τόπο μας. Μίλησα την γλώσσα των Bourdieu, Passet, Gramsci, Foucault, Derrida, Mouffe, αλλά και εκείνη των Chomsky, Habermas, Wittgenstein, για να επισημάνω ότι υπάρχει κοινός πολιτικός τόπος για να συναντηθούν οι πραγματικοί αντικαθεστωτικοί στη χώρα μας και να διεκδικήσουν την κυβερνητική εξουσία, ως σημείο εκκίνησης μιας διαδικασίας χειραφέτησης της ελληνικής κοινωνίας.

Δυστυχώς η προσέγγιση αυτή στραγγαλίζεται από τον διάχυτο οικονομισμό, τον λενινισμό, τον πατριδοκάπηλο εθνικισμό, τον αριστερισμό διαφόρων μορφών και ασφαλώς από όσους έχουν ζωτικό συμφέρον να διατηρηθεί το καθεστώς των συμμοριών, ώστε επ’ αυτού να αναπτύσσεται είτε μια ηθικοπλαστική κριτική ή μια αντικαπιταλιστική ρητορεία. Βλέπετε μια χαρά εξυπηρετεί το σημερινό καθεστώς τον σχηματισμό πολιτικο-ιδεολογικών ταυτοτήτων στην περιφέρειά του, μόνον που έτσι δεν πρόκειται ποτέ να θιγεί ο πυρήνας του. Τη χώρα την χρεοκόπησε το καθεστώς των συμμοριών και εμείς αντί να απαντήσουμε πολιτικά στο καρκίνωμα που σκοτώνει τη χώρα, στρέφουμε το ενδιαφέρον μας στις καπιταλιστικές αιτίες που βρίσκονται πίσω από την ανάπτυξή του, στον νεο-ιμπεριαλισμό κλπ. Σύμφωνοι, ο καπιταλισμός και η πατριαρχία βρίσκονται πίσω από όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, μόνον που κανείς δεν απαλλάχθηκε μέχρι σήμερα από κυβερνητικές συμμορίες κάνοντας αντικαπιταλιστικό χαρτοπόλεμο. Ακόμη και ο Λένιν, αλλιώς το αντιμετώπισε στην αρχή. Άσε που και τα σοσιαλιστικά καθεστώτα του κοντινού παρελθόντος συμμοριτικά ήταν δομημένα!

Δίχως απαλλαγή από την συμμοριτική δομή, κάθε συζήτηση περί δημοκρατίας αποτελεί θεωρητική άσκηση, αν δεν είναι μορφή λαϊκής παραπλάνησης Στη χώρα μας αυτή την περίοδο, κατά την οποία οι συμμορίες αποκαλύπτονται και ξεκατινιάζονται με την γνωστοποίηση ελάχιστου μόνον μέρους των σκανδάλων, ήταν ευκαιρία να συνδεθεί η κρίση με το πραγματικό καθεστώς που την παρήγαγε, την στιγμή μάλιστα που μέσω αυτής επιχειρεί να αναδομηθεί. Ήταν ευκαιρία να ξεριζωθεί το κράτος πατρωνίας από έναν συνασπισμό πραγματικών δημοκρατικών δυνάμεων με ιδεολογικό προοδευτικό εύρος.

Η δημοκρατία δεν έχει βρει ακόμη πολλούς υπερασπιστές στην πατρίδα μας, διότι η πολιτική κουλτούρα μας στο σύνολό της κυριαρχείται από την συμμοριτική λογική. Αυτό είναι και το σοβαρότερο πρόβλημα στην αριστερά, πέραν της αδυναμίας της δεξιάς να εκσυγχρονιστεί πολιτικά και ιδεολογικά. Οι δεξιοί και οι κεντρώοι μονίμως βλέπουν και αποστρέφονται τις συμμορίες άλλων, αλλά ποτέ τις συμμορίες που κυβερνούν το δικό τους οικοδόμημα και τη χώρα, αν και αυτές είναι θρασύτητα εμφανείς.

Φίλοι, η δημοκρατία είναι διαδικασία. Δεν έχει τέλος, δεν έχει όριο την ελευθερία. Μπορούν και οι δυο να συνυπάρξουν και τότε μόνον να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η βαρβαρότητα. Προϋπόθεση είναι η εμπέδωση της δημοκρατικής πολιτικής στη θέση της συμμοριτικής πολιτικής. Αυτό μπορεί να γίνει «από κάτω» με επαναστατικό τρόπο, ή σε συνδυασμό «από πάνω» και «από κάτω» με κυβερνητικό τρόπο, αν η κοινωνία των πολιτών οργανωθεί πολιτικά και η οργανωμένη αριστερά εγκαταλείψει την συμμοριτική κουλτούρα της, η οποία καλλιεργείται μέσω του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Με power-sharing μεταξύ συμμοριών, σύγχρονες δημοκρατικές πολιτείες δεν κτίζονται. Προτεκτοράτα, έτσι δομούνται, τα οποία χρεοκοπούν για να υπάρξει στη συνέχεια αναδιοργάνωση των συμμοριών και αναδιάρθρωση των σχέσεων αυτών με τους πάτρωνές τους από το εξωτερικό. Περί αυτού πρόκειται σήμερα.

Όταν ο υπογράφων αυτό το κείμενο επέμενε στην δόμηση ενός αντικαθεστωτικού μετώπου για την διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας από αυτό, δεν εννοούσε φυσικά ότι θα έπρεπε οι υπάρχουσες συμμορίες έξω από τα υφιστάμενα κυβερνητικά κυκλώματα να ενωθούν ή και να δημιουργηθούν φρέσκες συμμορίες στη κοινωνία των πολιτών για να καταλήξουμε σε ένα power-sharing μεταξύ μας - όπως κάνουν οι άλλοι που σήμερα ναυαγούν πνιγμένοι στα σκάνδαλα - για να κυβερνήσουμε στη θέση τους! Όχι τέτοια πράγματα! Νομίζω ότι δεν έγινα αντιληπτός, διότι η δημοκρατία δεν έχει γίνει βίωμα στη χώρα. Για να το πω σωστά, η δημοκρατία γίνεται αντιληπτή στο επίπεδο των φορέων εξουσίας (ισχύος), αλλά ποτέ στο επίπεδο της κυβερνητικής διαδικασίας. Εκεί αντιμετωπίζεται ως παζάρι συμμοριών και πεθαίνει ως δημιουργική διαδικασία καλλιέργειας θεσμών ισότητας και ελευθερίας, αδιαφορώντας για τους επιμέρους παράγοντες ισχύος. Αν δεις την δημοκρατία ως power-sharing, τότε εγκλωβίζεσαι στην συμμοριτική διαλεκτική, η οποία είναι θερμοκήπιο σκανδάλων και διαρκούς στρέβλωσης οποιουδήποτε δημοκρατικού πολιτεύματος.

Και με τα (κ)λεφτά τι γίνεται; Το γνωρίζετε, τα 2/3 του χρέους πήγαν στις συμμορίες και το 1/3 στους υπόλοιπους, συμπεριλαμβανομένων και των παρακατιανών μελών των συμμοριών. Έτσι γίνεται το «money-sharing» στα καθεστώτα συμμοριτών. Τώρα, στην αναμεταξύ τους κακιά (ενδεχομένως) μοιρασιά πάντα ο προϋπολογισμός ζημιώνεται, για να παραφράσω τον Ελύτη. Αυτά έχουν υπόψη τους κάποιοι συνειδητοποιημένοι ευρωπαίοι και λένε στον Γιώργο Παπανδρέου: γιατί μας κοροϊδεύετε, αντί να ζητιανεύετε και να εξευτελίζεστε καθημερινώς, φορολογείστε τον συσσωρευμένο πλούτο των αρχισυμμοριτών και μην εξοντώνετε τα δύο τρίτα της κοινωνίας! Ναι, αλλά αν γινόταν αυτό τότε οι συμμορίες θα έχαναν την πολιτική τους ισχύ και σύντομα θα κινδύνευαν να αποστερηθούν τα προνόμια της ηγεμονίας τους. Θα βούλιαζαν τα καπετανάτα, οι νταβάδες, οι πολιτικές οικογένειες και το πολιτικό σύστημα και έτσι η κοινωνικο-οικονομική κρίση, θα μετασχηματιζόταν σε σοβαρή, δομική πολιτική κρίση, η οποία με τη σειρά της θα μεταβαλλότανε σε κρίση ηγεμονίας.

Έ, να μην φτάσουμε και μέχρι εκεί, μοιάζει να σκέφτεται ο Γιώργος και να συμφωνούν και τα άλλα μέλη της βουλής των ελληνικών συμμοριών, που αυτο-εξευτελίζονται μεταξύ εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στο ημεδαπό πολιτικό kabuki, που κάποιοι άσχετοι με την ιαπωνική θεατρική τέχνη συνεχίζουν να αποκαλούν καραγκιοζμπερντέ! Όταν στη σκηνή του kabuki ακούς να λέγεται: «θα σώσουμε τη χώρα», να καταλαβαίνεις ότι οι actors υπόσχονται να σώσουν την δομή του συμμοριτικού καθεστώτος, καθώς οι συμμορίες σε μια χρεοκοπημένη χώρα κινδυνεύουν περισσότερο από όλους τους άλλους με διάλυση. Άρα, δεν συζητάμε για την διάσωση της κοινωνίας, αλλά για την διάσωση των συμμοριών, την μακροημέρευση των οποίων δεν αμφισβητούν πολιτικά ούτε οι αντικαθεστωτικοί, στον βαθμό που ούτε επανάσταση κάνουν, ούτε την κυβέρνηση διεκδικούν εκλογικά. Βλέπετε δεν έχει ωραία Ελένη στο ελληνικό kabuki, μόνον τρωικό πόλεμο με πλαστικά σπαθιά και φουσκωμένα ομοιώματα αρμάτων, τα οποία θα παρελάσουν πάλι την πρωτομαγιά υπό την αιγίδα της τρόικας, ασφαλώς!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΘΕΩΝΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ

"Γάμοι και χαρές" για αυτούς τους γαλαζοαίματους "παλαιάς κοπής" που παρασιτούν χωρίς να παράγουν τίποτα εις βάρος μας. Πλάι σε αυτούς βέβαια υπάρχουν κι άλλοι, ακόμα χειρότεροι, οι τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, και κάθε λογής "celebrities" που επίσης "τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας". Ο κόσμος τους αποθεώνει, την ίδια ώρα που του παίρνουν και τα σώβρακα

Ο Βασιλιάς Λουδοβίκος και η Μαρία Αντουανέτα στην γκιλοτίνα - μαζί με πολλούς ακόμα "γαλαζοαίματους" βέβαια. Έχουμε δρόμο να καλύψουμε μέχρι να φτάσουμε εκεί και σήμερα

Η ΔΙΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΕΝΑΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ

Πριν εξηγήσουμε τι σημαίνει ότι οι παγκόσμιοι τραπεζικοί και εταιρικοί κολοσσοί δημιουργούν την ανάγκη για χρήμα και στηρίζουν οικονομικά τις κυβερνήσεις των κρατών ανά τον κόσμο, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας 2 πράγματα :

Το πρώτο είναι ότι η επιτυχία ενός κράτους σε σημερινούς όρους έγκειται στην οικονομική του ευημερία. Άρα και το αν μια κυβέρνηση θεωρείται επιτυχημένη ισοδυναμεί με το κατά πόσον κατάφερε να αυξήσει το οικονομικό μέγεθος της χώρας της. Οπότε οι ίδιες οι κυβερνήσεις οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία και προσανατολισμό και αν έχουν, συμμετέχουν σε αυτήν την διαδικασία παραγωγής αέρινου χρήματος από το τίποτε οπότε και χρέους (όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο) άρα και υποδούλωσης αφού όλες οι χώρες είναι μέλη τέτοιων παγκόσμιων οργανισμών που όμως στην ουσία είναι ιδιωτικοί και ανήκουν σε κάποιους που κερδίζουν αμύθητα πλούτη για τους λόγους που περιγράψαμε στο Κεφάλαιο 1.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να έχουμε υπόψιν μας είναι ότι όλοι μας ατομικά και συλλογικά συμμετέχουμε και εμείς με τη σειρά μας σε αυτή τη διαδικασία. Και συμμετέχουμε γιατί ο καθένας από εμάς είτε λέγεται εργαζόμενος είτε εργοδότης είναι καταναλωτής. Δηλαδή τα χρήματα που κερδίζει τα καταναλώνει με το να αγοράζει τα προϊόντα τους ή να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες τους, τα πετρέλαιά τους, με το να χρησιμοποιεί τα φάρμακα και τα όπλα που παράγουν, ακόμη και με το να τα χρησιμοποιεί για να καλύψει τις πιο βασικές του ανάγκες καθώς κάθε προϊόν που παράγεται είτε είναι ντομάτα, είτε είναι αυτοκίνητο έχει κάποια υπεραξία που δημιουργήθηκε κατά την παραγωγή χρησιμοποιώντας έξοδα και πόρους όπως πετρέλαια, φορολογεία, μηχανήματα, κτίρια, δάνεια τα οποία όλα ανήκουν στους οργανισμούς και στις εταιρίες που έχουμε αναφέρει ή κερδίζουν έμμεσα από αυτά.

Κυρίως όμως συμμετέχουμε σε αυτή την διαδικασία με το να χρησιμοποιούμε τα χρήματά τους. Λεφτά δηλαδή που δε μας ανήκουν αλλά τα χρωστάμε σε αυτούς και όπως εξηγήσαμε, δουλεύουμε τη μισή μας μέρα για να τα ξεπληρώσουμε σε αυτούς που μας τα δάνεισαν. Που όμως ούτε οι ίδιοι τα είχαν εξαρχής αφού δημιουργούνται από αέρα, είτε λόγω τις μοντέρνας μηχανικής, δηλαδή με το ότι το 90% μιας κατάθεσης γίνεται δάνειο, είτε λόγω του ότι κάθε δολάριο που κόβεται έχει αξία κάτι παραπάνω από αυτό που κόπηκε λόγω τόκων και το οποίο κάτι παραπάνω δεν έχει κοπεί ποτέ.

Έχοντας αυτά κατά νου ας δούμε λοιπόν πως οργανισμοί όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. δημιουργούν την κρίση και ύστερα στηρίζουν τις κυβερνήσεις για να τις βγάλουν από αυτήν. Η κρίση λοιπόν δημιουργείται ως εξής :

Αφού αυτοί ελέγχουν την παραγωγή χρήματος μπορούν να το υποτιμήσουν πολύ εύκολα. Μερικά παραδείγματα: Εφόσον ελέγχουν τα πετρέλαια και τα προϊόντα μπορούν να μειώσουν την παραγωγή τους άρα να αυξηθεί η ζήτηση για αυτά οπότε λόγω σπανιότητας θα αυξηθεί η τιμή τους άρα θα υποτιμηθεί η αξία του χρήματος. Ή μειώνουν την ίδια την παραγωγή χρήματος, δηλαδή τα χρήματα που κόβουν, με αποτέλεσμα τα ίδια τα λεφτά να σπανίζουν στην αγορά αφού όπως έχουμε πει αυτά που οφείλονται είναι κατά πολύ περισσότερα από αυτά που τυπώθηκαν.

Επίσης αφού διαθέτουν και τα όπλα, δημιουργούν προφάσεις όπως π.χ. την ύπαρξη πυρηνικών ή την υπόθαλψη τρομοκρατών (που οι ίδιοι στρατολόγησαν για να εξυπηρετήσουν αυτούς τους σκοπούς) από κάποια μη υπάκουα κράτη για να κάνουν πολέμους πουλώντας τα όπλα που παράγουν και ανοικοδομώντας μετά τις βομβαρδισμένες χώρες με τις δικές τους κατασκευαστικές, βιομηχανίες, πολυεθνικές, και κάθε είδους παγκόσμια εταιρία ή επιχείρηση παραγωγής ή πώλησης προϊόντων ή υπηρεσιών χρησιμοποιώντας όμως τους πόρους της χώρας που ήδη βομβάρδισε σε εξευτελιστικές τιμές και όρους. Ή εσκεμμένα βάζουν σε διαμάχη κάποια κράτη με εδαφικές ή άλλες απαιτήσεις ή λόγο τρομοκρατίας ακριβώς για να υπάρχει ο φόβος σύρραξης οπότε οι χώρες να είναι αναγκασμένες να είναι εξοπλισμένες με οπλικά συστήματα αγορασμένα από αυτούς που δημιουργούνε τις προϋποθέσεις της σύρραξης.

Ακόμη εσκεμμένα κρατούν ένα πολύ μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού άρρωστο και υποσιτισμένο ώστε να το εκμεταλλεύονται χωρίς έξοδα ως εργατικό δυναμικό, ως πειραματόζωο, ως μέσο συνέχισης κοινωνικών και πολιτικών κρίσεων που δημιουργούνται στις υποανάπτυκτες χώρες και να μπορούν να χρησιμοποιούν –μέσω των διορισμένων κυβερνήσεων που οι ίδιοι εγκαθιδρύουν σε αυτές τις χώρες και που ελέγχουν λόγω χρηματοδότησής τους- τον παραγωγικό πλούτο αυτών των χωρών.

Δυστυχώς ο χώρος δεν επαρκεί για να καταγράψουμε αναλυτικά και να επεκταθούμε στις μεθοδολογίες, τους μηχανισμούς και τις τακτικές που ακολουθούνται για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω και μάλιστα χωρίς ποσοστό λάθους. Με μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών την αποτελειωτική αποχαύνωση της κοινωνίας και την ακατάπαυστη κερδοφορία της ίδιας μικρής ομάδας ατόμων που κινούν όλα τα νήματα και κρύβονται καλά στο παρασκήνιο.

Επίσης, τα περιορισμένα όρια που θέτει το γραπτό κείμενο, μας αποτρέπουν από το να συνεχίσουμε την παράθεση παραδειγμάτων σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους χειραγωγούν τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την μη προώθηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας γιατί θέλουν να είναι οι αποκλειστικοί διαχειριστές του παγκόσμιου ενεργειακού πλούτου βγάζοντας αμύθητα κέρδη από αυτόν αλλά και υποδουλώνοντας όλους όσους τον έχουν ανάγκη δημιουργώντας εξαρτημένες σχέσεις, και την καταπόντιση κάθε τέτοιας προσπάθειας για καθαρή και αστείρευτη ενέργεια μέσω των πιέσεων που ασκούν στους παγκόσμιους οργανισμούς σε θέματα ενέργειας.

Την εφεύρεση νέων ιών με σκοπό την παρασκευή καινούριων φαρμακευτικών σκευασμάτων από τις δικές τους φαρμακοβιομηχανίες τα οποία διοχετεύουν στην αγορά διαμέσου των οργανισμών υγείας που οι ίδιοι ελέγχουν,

Την διοχέτευση φημών για την υποτιθέμενη καταστρεπτική πορεία της οικονομίας μιας χώρας-στόχου ή/και την άσκηση πιέσεων στις παγκόσμιες αγορές ώστε η συγκεκριμένη χώρα καταρχάς να μην έχει την δυνατότητα να δανειστεί από κανέναν και κατά δεύτερον να μην επενδύει κανείς σε αυτη απαξιώνοντας με αυτό τον τρόπο την οικονομία της με συνέπεια την προσφυγή της στο ΔΝΤ για δανεισμό που θα δημιουργήσει καινούργιο χρέος και κοινωνικές αναταραχές γεγονότα που στοχοποιούν μια χώρα ως μελλοντικό πρόσφορο έδαφος για οικονομική λεηλασία από τις δικές τους εταιρίες με τρόπους που θα περιγράψουμε αργότερα.

Σκεφτείτε ότι ακριβώς πριν ξεσπάσει η κρίση η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να στηρίξει την κερδοφορία των τραπεζών, έφτασε την προσφορά χρήματος στο 12,3%, καθ΄ υπέρβαση του νομίμου ορίου 4,5%, βάζοντας έτσι φωτιά στις οικονομίες τους. Με άλλα λόγια κυκλοφόρησαν στην αγορά 7,8% περισσότερο χρήμα από ότι απαιτούσαν οι παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες και έθεταν οι νομοθεσίες με αποτέλεσμα νέα δάνεια στην αγορά και πλημμυρισμός αυτής με πλαστικό ανύπαρκτο και οφειλόμενο χρήμα και μόλις ξεκίνησαν την παγκόσμια οικονομική ύφεση με την προπαρασκευασμένη χρεωκοπία του δήθεν τραπεζικού οικονομικού κολοσσού, Leaman Brothers, υπήρχε φυσική αδυναμία πληρωμών με αποτέλεσμα και άλλο χρέος. Έτσι οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες φόρτωσαν τα ελλείμματά τους στα έθνη και τους λαούς, προκαλώντας μια παγκόσμια κρίση του δημόσιου χρέους.

Ως παράδειγμα θα αναφέρουμε μερικά στοιχεία για το ΔΝΤ : Η τελευταία οικονομική κρίση βοήθησε το ΔΝΤ να αναβαθμίσει και τα κέρδη του.Σύμφωνα με αναλυτές, φέτος το ταμείο θα έχει κέρδη που μπορεί να προσεγγίσουν τα 650 εκατ. δολάρια. Αυτά θα προέλθουν από τους τόκους τους οποίους εισπράττει από τις δανειοδοτούμενες χώρες.

Μάλιστα, η φετινή κερδοφορία αποκτά μεγαλύτερη αξία από τη στιγμή που, με βάση τις προ της κρίσεως προβλέψεις, το ΔΝΤ θα εμφάνιζε φέτος ζημία ύψους 360 εκατ. δολαρίων. Οι αρνητικές προβλέψεις ήταν αποτέλεσμα της… αναδουλειάς, καθώς εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής άνθησης (προ του 2008) οι πιστωτικές εργασίες του είχαν μειωθεί όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Επίσης, στο πλαίσιο αυτό το ΔΝΤ το 2008 είχε σχεδιάσει πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου, το οποίο προέβλεπε την αποχώρηση 380 εργαζομένων. Τώρα ο οργανισμός έχει 2.478 υπαλλήλους. και άμεση ρευστότητα που ξεπερνά τα 200 δισ. δολάρια.

Από το 2008 στον οργανισμό έχουν προσφύγει η Αρμενία, η Γεωργία, το Ελ Σαλβαδόρ, η Ζάμπια, η Ισλανδία, η Κένυα, η Λετονία, η Λευκορωσία, το Μαλάουι, το Μεξικό, η Ουγγαρία, η Ουκρανία, το Πακιστάν, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Ρωσία, η Σερβία, οι Σεϋχέλλες και η Σρι Λάνκα. Πάντως, οι λόγοι για την προσφυγή όλων αυτών των χωρών δεν συνδέονται άμεσα με την κρίση. Η Κένυα λ.χ. ζήτησε δάνειο για να αντιμετωπίσει την επισιτιστική κρίση.

Σύμφωνα με το άρθρο IV του συμφωνητικού του ΔΝΤ με τις χώρες μέλη, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο συντάσσεται από διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ μία έκθεση συμπερασμάτων για την πορεία έκαστης χώρας η οποία και της κοινοποιείται, αφού πρώτα έχει πραγματοποιηθεί επίσκεψη σε αυτήν από μία ομάδα του ΔΝΤ, η οποία συλλέγει οικονομικά, λογιστικά και στατιστικά στοιχεία και συζητά με τους ιθύνοντες για τις οικονομικές εξελίξεις και την οικονομική τους πολιτική. Δηλαδή το ίδιο το ΔΝΤ με τις εκθέσεις του υποδυκνύει στις χώρες να προσφύγουν σε αυτό!!

Συνεχίζοντας την ενδεικτική αναφορά των μεθόδων χειραγώγησης που χρησιμοποιούν θα παραθέσουμε την χειραγώγη όλων των παγκόσμιων ειδησιογραφικών πρακτορείων και Μ.Μ.Ε. που εσκεμμένα τόσες δεκαετίες αποκρύπτουν την πραγματική αλήθεια, τους υπέυθυνους της κατάστασης και τους ρόλους τους κατασκευάζοντας συνεχώς τις κατάλληλες ειδήσεις με τις οποίες θα κρατούν κοιμισμένο τον κόσμο.

Επίσης η αποχαύνωση του ανθρώπινου νου επιτυγχάνεται ευκολότερα με την ασταμάτητη κατασκευή καταναλωτικών προτύπων και την συνεχή δημιουργία μη αναγκαίων αναγκών διαμέσου όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης που ελέγχουν, τα προβάλλουν διαρκώς και που μέσω της ευτελούς και πρόσκαιρης διασκέδασης και της στρεβλωμένης ενημέρωσης που προσφέρουν έχουν καταντήσει την κοινωνία και τους ανθρώπους της μια απέραντη στρατιά καταναλωτών. Και που τα μέλη αυτής της στρατιάς σύμφωνα με τα σημερινά υπερκαταναλωτικά πρότυπα δεν υποκύπτουν απλώς σε μια πειστική διαφημιστική καμπάνια αλλά είναι οι ίδιοι δημιούργημά της. Με απλά λόγια οι διαφημίσεις δεν εκθειάζουν απλώς προϊόντα αλλά δημιουργούν μη αναγκαίες επιθυμίες με αποτέλεσμα να φτιάχνουν οι ίδιες τους καταναλωτές που θα τους πουλάνε τα προϊόντα τους! Αυτή είναι η έννοια του μάρκετινγκ σήμερα...Προϊόντα όμως που εσκεμμένα δημιουργούνται με ημερομηνία λήξεως ώστε να είναι αναγκασμένος ο καταναλωτής υποκύπτοντας στην ανικανοποίητη επιθυμία του για απόκτηση, να αγοράσει καινούρια και περισσότερο εξελιγμένα μοντέλα.Και δε μιλάμε για είδη που από τη φύση τους είναι αναγκαίο να καταναλωθούν άμεσα αλλά αναφερόμαστε σε τεχνολογία και ενέργεια που υπάρχει εδώ και χρόνια αλλά την προωθούν στο ευρύ κοινό με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς ώστε να εκμεταλλευτούν μέχρι και την τελευταία “ρανίδα” του υπάρχοντος αποθέματος κερδίζοντας και το όποιο εναπομείναν ποσοστό κέρδους που μπορούν λόγω αυτής ακριβώς της προμελετημένης φθοράς που υπόκεινται όλα τα προϊόντα και λόγω της σπανιότητας που αυτά αποκτούν από την εσκεμμένη εξάντληση των αποθεμάτων τους.

“Είμαστε ευγνώμονες στην Washington Post, τους New York Times, το περιοδικό ΤΙΜΕ και τους άλλους εκδοτικούς οργανισμούς των οποίων οι συντάκτες παρακολούθησαν τις συναντήσεις μας και σεβάστηκαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα για σχεδόν 40 χρόνια.Θα μας ήταν αδύνατο να αναπτύξουμε το σχέδιο μας για τον κόσμο εαν είχαμε εκτεθεί στα φώτα της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια.Αλλά, ο κόσμος είναι πιο έμπειρος και προετοιμασμένος να πορευθεί προς μια παγκόσμια κυβέρνηση.Η υπερεθνική κυριαρχία μιας διανοούμενης ελίτ και των διεθνών τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από τον εθνικό αυτο-προσδιορισμό των προηγούμενων αιώνων.”
Ντέϊβιντ Ροκφέλερ , μέλος της οικογένειας που ίδρυσε την παγκόσμια τράπεζα ,Συμβούλιο για τις εξωτερικές σχέσεις

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούμε ολοένα και περισσότερο για όρους όπως οικονομική κρίση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.), σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα και όλες αυτές τις παρόμοιες εκφράσεις που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε το αληθινό τους νόημα και όμως είναι τόσο οικείες σε εμάς. Και μας είναι τόσο γνωστές γιατί καταρχάς τις βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, με όλα αυτά τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται συνεχώς εις βάρος μας και κατά δεύτερον γιατί δεχόμαστε έναν βομβαρδισμό από αυτούς τους όρους από τα Μ.Μ.Ε. τα οποία φυσικά συμμετέχουν ενεργά στην υποστήριξη αυτής της οικειοποίησης και στην μη κατανόηση της αλήθειας της κατάστασης.

Τι είναι λοιπόν στη πραγματικότητα το Δ.Ν.Τ. , ποιοι δημιουργούνε τις κατά καιρούς οικονομικές κρίσεις και ποιοι κερδίζουν από αυτές; Θα προσπαθήσουμε όσο πιο απλά γίνεται να εξηγήσουμε τι στην πραγματικότητα συμβαίνει και πως και γιατί αποκρύπτεται τόσες δεκαετίες από τα Μ.Μ.Ε.

Όπως έχουμε ήδη εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μας, τα χρήματα που κυκλοφορούν στην κοινωνία, είναι μόνο ένα κομμάτι χαρτί γιατί δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε απολύτως και αυτά που είναι καταγεγραμμένα στους υπολογιστές ως περιουσιακά στοιχεία τραπεζικών λογαριασμών, είναι πολύ περισσότερα από τα χαρτονομίσματα και κέρματα που αποτελούν ολόκληρο το νόμιμο χρήμα της ανθρωπότητας. Και αυτά συμβαίνουν για δύο λόγους :

Πρώτον διότι όπως αναφέρεται στην μοντέρνα μηχανική του χρήματος (που είναι η «νομοθεσία» των τραπεζιτών και που στηρίζεται στη θεωρία του κλασματικού αποθεματικού) όταν ένας άνθρωπος Α πάει σε μια τράπεζα να κάνει μια κατάθεση π.χ. 10 ευρώ, το 90% αυτής της κατάθεσης, δηλαδή τα 9 από τα αρχικά 10 ευρώ, η τράπεζα μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να δώσει δάνεια σε άλλους. Δηλαδή αν αμέσως μετά την κατάθεση από τον Α πάει ένας άνθρωπος Β και ζητήσει δάνειο 9 ευρώ η τράπεζα χρησιμοποιώντας την κατάθεση του Α και τα περιουσιακά στοιχεία αυτουνού που ζητάει το δάνειο ως εγγύηση, θα δικαιούται να του δώσει αυτά τα 9 ευρώ τα οποία ο Β αυτόματα θα τα καταθέσει σε άλλον λογαριασμό άρα πάλι γίνεται κατάθεση ενός ποσού με καταθέτη τον Β τώρα και με 9 ευρώ αυτή τη φορά ως κατάθεση, άρα το 90% ή 8,1 ευρώ από αυτά χρησιμοποιούνται για να γίνουν δάνεια σε κάποιον τρίτο άνθρωπο ο οποίος με τη σειρά του θα τα καταθέσει κάπου αλλού και από αυτήν την κατάθεση του τρίτου πάλι τα 7,2 από αυτά θα δοθούν σε έναν τέταρτο σε δάνειο κ.ο.κ. Βλέπουμε λοιπόν πως, (αν συνεχίσουμε αυτή τη διαδικασία), μόνο με δέκα πραγματικά ευρώ σε χαρτονόμισμα εμείς δώσαμε δάνεια αξίας 90 ευρώ σε αριθμούς υπολογιστών!

Ο δεύτερος λόγος της μη αξίας του χρήματος είναι ο εξής : Όλα τα νόμιμα χρήματα που κόβονται για να κυκλοφορήσουν, «παράγονται» από κάποια ιδιωτική τράπεζα η οποία ανήκει σε κάποιους ιδιώτες τραπεζίτες που έχουν ως τελικό σκοπό το κέρδος. Όταν λοιπόν ένας πολίτης ή μια κυβέρνηση ζητήσει να δανειστεί λεφτά π.χ. 1.000.000 ευρώ από οποιαδήποτε τράπεζα αυτή μέσου του νομισματοκοπείου λένε : “Ωραία πάμε να κόψουμε αυτό το 1.000.000 ευρώ για να το δώσουμε σε αυτόν που μας το ζήτησε.” Το κόβει λοιπόν και το δίνει και λέει στον δανειολήπτη : “Ωραία, τώρα που το πήρες, μου χρωστάς 1.000.000 ευρώ συν τους τόκους που συμφωνήσαμε.” Σε μια υποθετική κοινωνία που μόλις ξεκινάει αυτή η διαδικασία και δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα μόλις η πρώτη κυβέρνηση ζητήσει τα πρώτα 1.000.000 από την πρώτη τράπεζα (που όμως πάλι σκοπός της θα είναι το κέρδος, άρα δανείζει με τόκο και σύμφωνα με την μοντέρνα μηχανική που αναφέραμε προηγουμένως) τότε θα έχει πάρει 1.000.000 και θα χρωστάει παραπάνω, δηλαδή τους συμφωνηθέντες τόκους. Ε πως στο καλό θα βρεθούν αυτά τα παραπάνω χρήματα αφού έχει κοπεί μόνο 1.000.000 άρα τόσο είναι το νομισματικό αποθεματικό που υπάρχει σε χαρτονομίσματα και κέρματα σε αυτήν την υποθετική κοινωνία οπότε στη ουσία οι τόκοι δεν τυπώθηκαν και δεν υπάρχουν εξαρχής με τη μορφή χρήματος για να πληρωθούν;

Με αυτό το παράδειγμα κατανοούμε πως ακόμη και αν όλοι οι άνθρωποι και όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, ξεχρέωναν όλες τις τράπεζες του κόσμου, τα λεφτά που υπάρχουν δεν θα έφταναν για να καλυφθεί το χρέος, αφού δεν υπάρχουν και δεν τυπώθηκαν ποτέ, άρα πάλι θα χρωστούσαμε.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να δουλεύουμε ακόμη περισσότερο για να γίνει η αποπληρωμή αυτού του χρέους στους ιδιώτες τραπεζίτες, οπότε όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο στο τέλος της ημέρας δουλεύουν για την κάλυψη αυτών των χρεών που δημιουργούνται από το τίποτα και που συσσωρευτικά συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων ανθρώπων που πλουτίζουν και ισχυροποιούνται εις βάρος των πολλών.

Στις μέρες μας τα πράγματα λειτουργούν αρκετά πιο περίπλοκα. Οι πανίσχυροι παγκόσμιοι τραπεζικοί οίκοι σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις δημιούργησαν οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και αρκετούς άλλους, για να προστατεύσουν ότι αυτή η διαδικασία παραγωγής χρήματος από το πουθενά θα συνεχιστεί επ’άπειρον.

Τι κάνουν λοιπόν; Καταρχάς στηρίζουν οικονομικά με πακτωλούς χρημάτων υποψήφιες κυβερνήσεις με αποτέλεσμα αυτές να έρχονται στην εξουσία και κατά δεύτερον όλες οι μεγάλες πετρελαϊκές και κατασκευαστικές εταιρίες, όλα τα μεγάλα ειδησιογραφικά πρακτορεία και Μ.Μ.Ε, όλες οι βιομηχανίες παρασκευής όπλων και φαρμάκων, όλες οι τηλεπικοινωνίες, όλες οι πολυεθνικές εταιρίες και κάθε είδους επιχείρηση-οικονομικός και παγκόσμιος κολοσσός είτε τους ανήκουν, είτε είναι οι ίδιοι ή δικοί τους άνθρωποι στα μετοχικά συμβούλια αυτών, είτε κλείνουν τεράστιες συμφωνίες και συνεργασίας με αυτές. Έτσι ελέγχουν και τη παγκόσμια οικονομία και τις εκάστοτε κυβερνήσεις όλων των χωρών που και τις στηρίζουν οικονομικά αλλά και ευνοούνται από αυτές με φοροαπαλλαγές, με κλείσιμο συμφωνιών, με ιδιωτικοποιήσεις κρατικών πόρων και γενικά με διευκολύνσεις στην ανάπτυξη της οικονομικής τους δραστηριότητας.

Η ΑΣΥΔΟΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

"Η αιτία για την επικράτηση της καταναλωτικής υστερίας που βιώνουμε στις μέρες μας ήταν το γεγονός ότι η δύναμη της εξουσίας είχε, προοδευτικά, περιέλθει στα χέρια της Οικονομίας, εκτοπίζοντας από τη φυσική της θέση την Πολιτική. Παλαιότερα λέγαμε ότι ο καπιταλισμός δεν κατάφερε ποτέ να χειραφετηθεί εντελώς από την πολιτική. Τώρα ισχύει το αντίθετο. Η κατίσχυση της οικονομίας έχει περιθωριοποιήσει την πολιτική και τους πολιτικούς σε ρόλους υπηρετικούς των αδηφάγων αναγκών των Αγορών."

Ωστόσο, το είσαι ό,τι αγοράζεις έχει μετατραπεί στο αγοράζεις ότι είσαι που είναι στις μέρες μια ωμή πραγματικότητα γιατί μας έχουν μετατρέψει σε πλάσματα που πρέπει να καταναλώνουν συνεχώς και αφού εξηγήσαμε στα 2 προηγούμενα κεφάλαια για ποιον δουλεύεται σε όλη σας τη ζωή, σκεφτείτε ότι αν σας πάρουν όλα τα υλικά αγαθά που έχετε αγοράσει δεν θα είστε απολύτως τίποτα εφόσον είμαι ότι έχω αλλά που στην πραγματικότητα δεν μου ανήκει αφού το αγόρασα με χρήματα που τα χρωστάω(αφού χρήμα=χρέος) σε κάποιον που εξ’αρχής τα δημιούργησε από το τίποτα όπως επανειλημμένα έχουμε πει ότι συμβαίνει! Και που μπορεί εγώ να νομίζω ότι είναι δικό μου γιατί δούλεψα νόμιμα και το απέκτησα αλλά που ακόμη και αυτό ως μέρος του νομισματικού συστήματος έχει συμβάλλει στο να δημιουργηθεί αυτό το υπερχρέος που έχουμε εκτενώς αναλύσει στα προηγούμενα κεφάλαια και απλώς το έχει διοχετεύσει στις λιγότερο ικανές εξουσιαστικά και οικονομικά μάζες που έχουν και την άμεση δυνατότητα να το απορροφήσουν όντας υποχείρια εκμετάλευσης.

Βλέπουμε λοιπόν πως ζούμε σε ένα σύστημα που είναι τόσο μαϊμού που αν του πετάξεις μπανάνα την πιάνει στον αέρα και είναι τόσο άδικο και ασύδοτο που θέλει να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν το αφήνει. Ένα σύστημα που δεν θέλει παιδεία. Θέλει μόνο εκπαίδευση. Και εκπαίδευση στα πλαίσια της μαϊμουδοποίησης. Θέλει στελέχη επιχειρήσεων, πειθήνια όργανα της άσκησης μιας συγκεκριμένης πολιτικής και πρακτικής. Θέλει μικρά ανθρωπάκια που να φοράν τα ίδια, να τρώνε τα ίδια, να σκέφτονται το ίδιο και να ανεβάζουν τους δείκτες των αριθμών. Ενώ όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις «όταν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν».

Κι όμως αυτό το σύστημα συνεχίζει να υπάρχει γιατί ο δογματισμός (δηλαδή η τυφλή πίστη σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και τρόπου σκέψης) είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας του πλανήτη. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τα δόγματα και τον τρόπο ζωής που επιβαλλόνται κατα καιρούς από τις θρησκευτικές και πολιτικές «αρχές».

Συνεχίζει να υπάρχει διότι οι περισσότεροι άνθρωποι που κατέχουν υψηλές και ισχυρές θέσεις στον δημόσιο, κοινωνικό και πολιτικό βίο αλλά και οι παρατρεχάμενοί τους είναι τόσο βολεμένοι από αυτήν την κατάσταση καταντώντας το εξαιρετικά δυσκίνητο με την έννοια ότι αν κάτι αλλάξει σε αυτό ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων-μαριονετών θα χρειαστεί ίσως να χάσει κάποια ή όλα από τα προνόμια εξουσίας ή πλούτου και ιδιοκτησίας που διαθέτει. Φυσικά όμως δεν ενδιαφέρονται για το ότι το συγκεκριμένο σύστημα κλέβει και τους ίδιους και τους καταστά εξαναγκασμένα βολεμένους για να τους χρησιμοποιεί ως στήριγμα αυτής της κατάστασης. Αλλά κυρίως δεν ενδιαφέρονται για το ότι αυτό εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, τους χρησιμοποιεί, τους σκλαβώνει και τους αφήνει να πεθαίνουν και ενώ μπορεί να βρει χρήματα για τις τράπεζες, για τα καρτέλ, για τις κινητές τηλεφωνίες, για τα καρτέλ της ακτοπλοΐας, των επικοινωνιών, μπορεί να βρει ό,τι θέλει για ό,τι θέλει, μπορεί να βρει να αγοράσει και να ξαναγοράσει, δεν μπορεί να βρει ούτε μια δεκάρα για τους συνανθρώπους μας που είναι άνεργοι,άστεγοι που πεινάνε,που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν ανά τον κόσμο και για αυτά τα καημένα παιδάκια που συνεχώς ακούμε αλλά που ποτέ δεν κάνουμε τίποτα για αυτά, δεν μπορεί να βρει λεφτά για την παιδεία, τον πολιτισμό και την περίθαλψη.

Φυσικά αυτά συμβαίνουν γιατί το σύστημα από τη φύση του είναι απάνθρωπο και δεν προωθεί την πνευματική ευημερία των ανθρώπων αλλά και γιατί ακόμη και να το δει κάποιος κάτω από ένα πιο ηθικό και αντικειμενικό πρίσμα η ιστορία έχει ως εξής : Aν εγώ π.χ. πουλάω ένα προϊόν όχι καλής ποιότητας ή που δεν τηρεί περιβαλλοντολογικές προδιαγραφές δεν θα προτείνω σε κάποιο υποψήφιο πελάτη να πάει να το αγοράσει από αλλού αλλά θα προσπαθήσω να τον τον πείσω για το ότι το δικό μου εμπόρευμα είναι πιο καλό (εφόσον θέλω να βγάλω χρήματα ) παρόλο που γνωρίζω ότι αντικειμενικά αυτό δεν συμβαίνει. Άρα η ηθική έννοια του όλου πράγματος, αυτομάτως πάει για βρούβες! Το παράδειγμα φυσικά είναι παιδικό. Σκεφτείτε την διάσταση που λαμβάνει στις αδηφάγες επιχειρήσεις. Καμία διαφορά με τους νόμους της ζούγκλας αφού ο ισχυρός στην κυριολεξία τρώει τον αδύναμο και το μεγάλο ψάρι το μικρό και παρόλο που έχουμε αυτό το αναθεματισμένο ανώτερο «κάτι» που το αποκαλούμε νου δεν έχουμε καμία διαφορά με τα ζώα.

Βέβαια στις μέρες μας συμβαίνουν με χειρότερη μορφή τα πράγματα καθώς στο βωμό του κέρδους δεν ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας και έμμεσα ή άμεσα τον εκμεταλλευόμαστε με κάθε τρόπο ώστε να κερδίσουμε κάτι από αυτόν, δεν νοιαζόμαστε για την φύση και σπαταλάμε άσκοπα τους πόρους του πλανήτη μας χωρίς να σκεφτόμαστε τις μελλοντικές επιπτώσεις που θα έχουν άμεσα-στα παιδιά μας-και χωρίς να δίνουμε σημασία σε τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας παρά μόνο στον εαυτό μας και στο πως θα κερδίσουμε περισσότερα χρήματα ούτως ώστε να καταναλώσουμε ακόμη πιο πολλά προϊόντα που στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε, φθείρονται γρηγορότερα από ότι μπορεί κατασκευαστικά να αποφευχθεί και που προέρχονται από μια διαδικασία επιλογής οπού η ίδια η φύση της επιβάλλει το να μην προωθούνται αυτά που στα αλήθεια θα βοηθήσουν στη πρόοδο του ανθρώπου αλλά αυτά που είναι ελεγχόμενα και μπορούν να τα εκμεταλλευτούν ευκολότερα εμπορικά και έχει την λογική πως το κέρδος μπαίνει πάνω από τη φύση και το περιβάλλον και φυσικά πάνω από κάθε ανθρώπινη αξία.

" Άλλωστε αυτό το σύστημα βλέπει όλον τον κόσμο και όλα τα περιεχόμενά του και όλη την ανθρωπότητα και όλες τις δράσεις και αντιδράσεις της, μέσα από το Οικονομικό πρίσμα, το όποίο αυτό έχει δημιουργήσει, εστιαζόμενο σε μια δική του ερμηνεία της Ιστορίας και της Κοινωνίας, ακόμη και της φύσης του Ανθρώπου και των προσωπικών έργων του. Θεωρεί ότι όλα τα ζητήματα είναι κατά βάθος οικονομικά ζητήματα. (Αυτό, κατ’ επέκταση, στη Δύση, στον 20ό αιώνα τελικά εξελίχθηκε στο ότι όλα τα ζητήματα είναι κατά βάθος πολιτικά ζητήματα ή έχουν πολιτική διάσταση. Κυρίως θεωρώντας ότι η πολιτική είναι η διαχείριση της Οικονομίας και της Κοινωνίας που η Οικονομία δημιουργεί).

Έτσι οι «οικονομικές σχέσεις» δημιουργούν ένα δυναμικό (εργατικό δυναμικό, εμπορικό δυναμικό, χρηματιστηριακό δυναμικό, παραγωγικό δυναμικό, κλπ) και αυτό με τη σειρά του διανέμει τις δυνατότητες που παρέχονται στους ανθρώπους, μέσα από τα κρατικά σχήματα και τις πολιτικές τους, που δεν διαμορφώνονται από τους πολίτες, αλλά από το παντοδύναμο εγκαθιδρυμένο Δόγμα της Οικονομίας, το οποίο καλούνται οι πολίτες να διαχειριστούν θέλουν δεν θέλουν, και, μην έχοντας τη δυνατότητα να το κάνουν, αναθέτουν αυτή την διαχείριση σε «πολιτικούς», που δεν είναι σύμπτωση που οι περισσότεροι είναι δικηγόροι ή οικονομολόγοι. Ακόμη επέτρεψαν την εισροή δημοσιογράφων στην πολιτική (που επίσης δεν είναι σύμπτωση που είναι το τρίτο είδος πολιτικών μετά τους δικηγόρους και τους οικονομολόγους) για να προστατευτούν οι σχέσεις που έχει δημιουργήσει το Δόγμα της Οικονομίας με το οποίο έχουν πλέον αφομοιωθεί τελείως τα πολιτικά δόγματα.

Το Δόγμα της Οικονομίας έχει πλέον ανεξαρτοποιηθεί από το συσχετισμό του με την ανθρωπότητα, και είναι πια αυθύπαρκτο, είναι δηλαδή πλέον μια ισχυρότατη ανεξαρτοποιημένη σκεπτομορφή, ένα πανίσχυρο δαιμονικό βαμπιρικό φάντασμα. Ξεκίνησε με το να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Εξελίχθηκε με το να θέσει στην υπηρεσία του την ανθρωπότητα (άρα και ακόμη και τότε με κάποιο τρόπο να εξαρτάται από αυτήν). Και πλέον είναι το ίδιο στην υπηρεσία του εαυτού του !

Κάτω λοιπόν από αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, η νέα πολιτική, βολικότατα, βάπτισε την αδιαφορία της για τον μέσο άνθρωπο ως ελευθερία των ατόμων ή των ομάδων και τους εγκατέλειψε, έρμαιο στις δόλιες προτάσεις και διαθέσεις της σαγηνευτικής αγοράς, στα νύχια των μισθοφόρων-διαμορφωτών της κοινής γνώμης, οι οποίοι ανήγαγαν την ατομική, μέσω της κατανάλωσης, διάκριση, ως κύριο στοιχείο ταυτότητας του καταναλωτή. Ταυτίζοντας, εν προκειμένω, την ευπρέπεια με την καλοπέραση και την εξύψωση των ιδιοτροπιών κάποιων σε ανάγκες για όλους.

Αποτέλεσμα; Στοιχεία όπως η συγκρότηση του ανθρώπου, η καλλιέργειά του, ο τρόπος ζωής του, η μοίρα του να αντιμετωπίζονται, από τους προαγωγούς του Μάρκετιγκ ως επενδυτικά στοιχεία, ως εμπορικές ευκαιρίες, περίπου σαν συντελεστές παραγωγής. Η αγορά έχει εμπορευματοποιήσει και προσπαθεί να εξηγήσει με οικονομικούς όρους κοινωνικά φαινόμενα και αγαθά, όπως η υγεία, η εκπαίδευση ακόμα και η φιλανθρωπία και η αγάπη. Το cost-benefit analysis και η συνεκτίμησή του εφαρμόζεται παντού. Η συνωμοσία μέσα σε λίγες λέξεις: “Το κλειδί της οικονομικής ευημερίας είναι η δημιουργία μιας οργανωμένης μη – ικανοποίησης” "