Advent: συμβολή στην ενέργεια του μέλλοντος

Αξιοποιώντας το χαμηλό (ακόμα) κόστος της έρευνας και το υψηλό επίπεδο γνώσεων στη χώρα μας, μια ελληνική εταιρία επενδύει στην ιδιαίτερα φιλική προς το περιβάλλον τεχνολογία των κυψελίδων καυσίμου, για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Φιλοδοξία της είναι να εξελιχθεί σε κρίσιμο εταίρο των «μεγάλων» για την παραγωγή της νέας γενιάς προϊόντων που θα μπουν τα επόμενα χρόνια στην καθημερινότητά μας.

Για την οικονομία του υδρογόνου έχουμε μιλήσει ξανά, εδώ στο «Technoλογείν», καθώς και για τα καλά που αναμένουμε - εν καιρώ - να φέρει στον πλανήτη και τις επόμενες από εμάς γενιές.

Το υδρογόνο είναι ένα στοιχείο που βρίσκεται σε αφθονία στη Γη και - ιδιαίτερα όταν παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας - μπορεί να αντικαταστήσει ως καύσιμο τους ακριβούς πια και όλο πιο σπάνιους ορυκτούς υδρογονάνθρακες, με σημαντική απόδοση και χωρίς την παραμικρή αρνητική επίδραση στο περιβάλλον, αφού το μοναδικό κατάλοιπο της «καύσης» του είναι... απλό νεράκι.

Με δεδομένα τα προβλήματα από το φαινόμενο το θερμοκηπίου, αλλά και το γεγονός ότι οι τιμές του πετρελαίου τραβούν την ανηφόρα, οι προσπάθειες για εναλλακτικές λύσεις και διάδοχες καταστάσεις των κινητήρων εσωτερικής καύσης είναι φυσικό να εντείνονται.

Η τεχνολογία των κυψελίδων καυσίμου (που δεν είναι καινούρια, αλλά τα τελευταία χρόνια οι εξελίξεις από πλευράς βελτιώσεων είναι ραγδαίες) έχει θέσει ισχυρή υποψηφιότητα. Αξιόπιστη και αποδοτική λύση, παράγει ηλεκτρική ενέργεια και θερμότητα με αντίδραση του υδρογόνου και του οξυγόνου, δίνοντας ως παραπροϊόν υδρατμούς.

Έτσι, μπορεί να αντικαταστήσει τους κινητήρες εσωτερικής καύσης στα κάθε λογής οχήματα, μπορεί να αξιοποιηθεί για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και παράλληλα, μπορεί να καλύψει από ενεργειακής και θερμικής πλευράς κατοικίες και βιομηχανικές εγκαταστάσεις

Κι όπως θα περίμενε κανείς, σε εφαρμογή της γνωστής ρήσης «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα βρεις 'Έλληνα» και σ' αυτόν τον τομέα η χώρα μας έχει φωνή και λόγο, με καινοτομικά προϊόντα και λύσεις...

Οι κυψελίδες καυσίμου (εδώ, η συναρμολόγηση της «καρδιάς» ενός στοιχείου, που αποτελείται από τη μεμβράνη υψηλής θερμοκρασίας και τα δυο ηλεκτρόδια που την περιβάλλουν) μπορούν να μετατρέψουν τη χημική ενέργεια σε ηλεκτρική με υψηλό βαθμό απόδοσης και μάλιστα, χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Εν αρχή ην η έρευνα...

Η Advent Technologies δραστηριοποιείται στην έρευνα, την ανάπτυξη και την εμπορική διαθεσιμότητα καινοτόμων υλικών στο χώρο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, εστιάζοντας στις κυψελίδες καυσίμου και - σε μικρότερο βαθμό - στα φωτοβολταϊκά συστήματα.

Ειδικά στις πρώτες έχει αναπτύξει πρωτοποριακή τεχνολογία, δημιουργώντας κυψελίδες υψηλής θερμοκρασίας, οι οποίες προσφέρουν πολύ υψηλότερο επίπεδο απόδοσης από εκείνες της συμβατικής τεχνολογίας.

Η εταιρία ιδρύθηκε μόλις τον Φεβρουάριο του 2005 από επιστήμονες του Ερευνητικού Ινστιτούτου Χημικής Μηχανικής & Χημικών Διεργασιών Υψηλής Θερμοκρασίας (που ανήκει από το 1987 στο Ίδρυμα Τεχνολογίας & Έρευνας) και του Πανεπιστημίου Πατρών, με κύριους εκπροσώπους και ουσιαστικούς συνιδρυτές τον καθηγητή Ιωάννη Καλλίτση, το Δρα Στέλιο Νεοφυτίδη και τον Δρα Βασίλη Γρηγορίου.

Η χρηματοδότησή της εξασφαλίστηκε τόσο από ιδιώτες επενδυτές, που πίστεψαν στις προοπτικές της (Systems Sunlight, Velti, ILPRA, Dolphin Capital), όσο και από το πρόγραμμα ΠΡΑΞΕ β' του υπουργείου Ανάπτυξης, για συνολικό ποσό της τάξεως των 3 εκατ. €.

Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2006, το επιχειρηματικό σχέδιο της εταιρίας κέρδισε το πρώτο βραβείο στο 7ο Διεθνές Συνέδριο Επιχειρηματικών Συμμετοχών...

Η Advent βρήκε το ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη των προϊόντων της και την εγκατάσταση της πιλοτικής γραμμής παραγωγής στο Επιστημονικό Πάρκο Πατρών, «κοντά στο χώρο όπου παράγεται γνώση κι είναι εύκολη η αναζήτηση νέων συνεργατών, ανάμεσα στους πολλούς ταλαντούχους φοιτητές και νεαρούς αποφοίτους», όπως επεσήμανε στο Pathfinder ο διευθύνων σύμβουλός της, Δρ. Βασίλης Γρηγορίου.

Στήνοντας τα (μικρά, αλλά απαραίτητα) κεντρικά γραφεία της στην Αθήνα, η εταιρία απέκτησε από αρκετούς μήνες και θυγατρική (Advent Technologies North America Inc.) στη Βοστόνη, με στόχο να επεκτείνει την παρουσία της στην τεράστια (και πολύφερνη) αγορά της Βόρειας Αμερικής, όπου «γίνονται πράγματα».

Μάλιστα, παράλληλα συνήψε και στρατηγική συνεργασία με το Northeastern University της Βοστόνης, για την από κοινού ανάπτυξη τεχνολογιών, τα εμπορικά δικαιώματα των οποίων εκμεταλλεύεται εμπορικά η Advent Technologies.

Μια παγκόσμια πρωτιά

Για τους ανθρώπους της εταιρίας, η περσινή ήταν μια χρονιά ορόσημο, καθώς επιτεύχθηκαν πολλοί και σημαντικοί στόχοι, τόσο σε ερευνητικό, όσο και σε εμπορικό επίπεδο. Κορυφαίο γεγονός, η παρουσίαση - για πρώτη φορά παγκοσμίως - προϊόντων τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν στους 200 βαθμούς Κελσίου για μεγάλο χρονικό διάστημα, με αξιοθαύμαστη σταθερότητα.

Η δυνατότητα αυτή ανοίγει νέα σελίδα στην τεχνολογία των κυψελίδων καυσίμου τύπου ΡΕΜ, καθώς μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν πολλά και διαφορετικά καύσιμα κι όχι μόνο (ακριβό!) υδρογόνο υψηλής καθαρότητας.

Ήδη, η Advent έσπευσε να προστατεύσει την τεχνολογική καινοτομία της με μια σειρά διεθνών και αμερικανικών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, με τη συνδρομή εξειδικευμένου αμερικανικού γραφείου νομικών.

Παράλληλα, διαμόρφωσε την εμπορική πολιτική της, αποφασίζοντας πως ο προσφορότερος (περιορισμένος μεν, αλλά καίριος) γι' αυτήν ρόλος, είναι να μείνει απλό μέλος της παραγωγικής αλυσίδας, διαθέτοντας σε παγκόσμιο επίπεδο διατάξεις μεμβράνης / ηλεκτροδίων σε μεγάλες εταιρίες οι οποίες κατασκευάζουν ολοκληρωμένα συστήματα κυψελίδων καυσίμου.

Η στρατηγική της δεν περιορίζεται μόνο στις άμεσες πωλήσεις μεμβρανών και συναφών διατάξεων, από τη γραμμή παραγωγής της Πάτρας που λειτουργεί σε πιλοτική βάση και παράγει προϊόντα, τα οποία εξάγονται στο σύνολό τους.

Ένα άλλο ζητούμενο είναι η σύναψη συμφωνιών εκχώρησης τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, καθώς και ο πολλαπλασιασμός των κοινών προγραμμάτων ανάπτυξης με εταιρίες του εξωτερικού.

Η Πάτρα βρίσκεται ήδη σε «ανοικτή γραμμή» με αρκετά ερευνητικά κέντρα και ινστιτούτα πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και εταιριών, ενώ ανάμεσα στους πιο γνωστούς πελάτες της εταιρίας συγκαταλέγεται η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Volkswagen AG, η οποία αναπτύσσει οχήματα τεχνολογίας υδρογόνου υψηλής θερμοκρασίας.

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα...

Αν πιστέψουμε τις προβλέψεις των ειδημόνων, η αγορά των κυψελίδων καυσίμου αναπτύσσεται ραγδαία: θα πλησιάσει τα 2 δις € ως το 2011 και θα δεκαπλασιαστεί, φτάνοντας στα 20 δις, ως το 2020. Μπροστά σε ένα τέτοιο πλούσιο «τραπέζι», ποια θα είναι, λοιπόν, τα επόμενα βήματα για την ελληνική εταιρία;

Ο κ. Γρηγορίου είναι λιτός και σαφής: ενίσχυση της θυγατρικής στις Ηνωμένες Πολιτείες και στελέχωση με έμπειρους τεχνικούς και εμπορικούς συνεργάτες από την αγορά των κυψελίδων καυσίμου, επέκταση του τμήματος Έρευνας & Ανάπτυξης στην Πάτρα και αύξηση του όγκου παραγωγής, με τη δημιουργία μιας νέας μονάδας μέσα στα όρια της ελληνικής επικράτειας, καθώς «εδώ μπορούμε να πετύχουμε ακόμα το συνδυασμό του χαμηλού κόστους με το υψηλό επίπεδο γνώσεων».

Κι αυτό είναι μόνο το ένα σκέλος ... Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο ιδανικότερος τρόπος παραγωγής υδρογόνου, είναι από την «επεξεργασία» του νερού με τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αν αυτό ισχύει, τότε η Ελλάδα έχει όλες τις «τυπικές» προδιαγραφές για να κερδίσει το στοίχημα του υδρογόνου.

Στη χώρα «όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα» (και πολλά άλλα ζιζάνια, δυστυχώς...) αφθονούν οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή υδρογόνου: ειδικά ο ήλιος και ο άνεμος δεν μας έλειψαν ποτέ.

Αν το αιολικό και το ηλιακό δυναμικό της χώρας αξιοποιηθούν στοιχειωδώς, η Ελλάδα μπορεί να γίνει παραγωγός υδρογόνου και ενέργειας από αυτό στα επόμενα χρόνια, λύνοντας πολλά από τα σημερινά μας προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και περιβαλλοντικών.

Το θέμα είναι αν θα το καταλάβουμε έγκαιρα.

Homo Hydrogonicus: Παλεύοντας για το πιο «πράσινο» καύσιμο

Χρόνια ταγμένη στη μάχη για την προώθηση της φιλικής προς το περιβάλλον τεχνολογίας του υδρογόνου, η ελληνική εταιρία Tropical βλέπει να μην αργεί πλέον η μέρα που οι έρευνες και η τεχνογνωσία της θα γίνουν εμπορικά προϊόντα.

Συχνά-πυκνά διαβάζουμε στον Τύπο, ακούμε στα ραδιόφωνα και βλέπουμε στις τηλεοράσεις πως η βασικότερη σήμερα πηγή ενέργειας στον πλανήτη μας, οι υδρογονάνθρακες, εξαντλούνται με γοργό ρυθμό τα αποθέματά τους φτάνουν για κάμποσες δεκαετίες ακόμα και μετά ...τέλος!

Από αυτή την αμείλικτη λογική των αριθμών (αν υποθέσουμε πως όντως δεν υπάρχουν άλλα μεγάλα αποθέματα εκτός από τα ήδη γνωστά και καταγεγραμμένα κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρο...) ξεκίνησε και εντάθηκε, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, το παγκόσμιο κίνημα με στόχο την αειφόρο ανάπτυξη, ένας στόχος που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αντικατάσταση των «πεπερασμένων» μορφών καυσίμων με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις νέες μορφές καυσίμων, κατέχει το υδρογόνο: σχετικά εύκολο να παραχθεί, «καθαρό» καθώς η καύση του γίνεται με μηδενικούς ρύπους και με μόνο παραπροϊόν το σκέτο νεράκι, μπορεί να δώσει λύση σε πάμπολλες ανάγκες της καθημερινότητάς μας, χωρίς καμία επίπτωση στο περιβάλλον, ιδιαίτερα αν για την παραγωγή του χρησιμοποιήθηκαν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όπως η ηλιακή ή η αιολική ενέργεια.

Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς, η ενασχόληση με το υδρογόνο και τις ενεργειακές εφαρμογές του είναι ακόμα περιορισμένη, όχι μόνο στη χώρα μας (που βρίσκεται συγκριτικά σε καλό επίπεδο) αλλά και διεθνώς.

Όχι πως δεν γίνονται έρευνες, πως δεν έχουμε δει βελτιώσεις στα διάφορα συστήματα κυψελών καυσίμου (γνωστών ως fuel cells στη διεθνή βιβλιογραφία) που «ενώνουν» στο εσωτερικό τους υδρογόνο και οξυγόνο, δίνοντας νερό και ηλεκτρική ενέργεια, με υψηλό βαθμό απόδοσης, ενέργεια η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την τροφοδοσία ηλεκτρικών κινητήρων και την κίνηση κάθε λογής οχημάτων...

Απλά, οι συνθήκες για την επικράτηση αυτής της τεχνολογίας δείχνουν να μην έχουν ακόμα ωριμάσει σε τέτοιο βαθμό (λένε πως αυτό θα γίνει, εκτός απροόπτου, το 2012), ώστε να βιώσουμε τη μαζική εφαρμογή της, σε αντικατάσταση των έτσι κι αλλιώς ρυπογόνων και καθόλου φιλικών προς το περιβάλλον, ορυκτών καυσίμων.

Ένας ανήσυχος άνθρωπος

Σ' αυτό το επιεικώς δύσβατο περιβάλλον, ειδικά όταν αναφερόμαστε στην ελληνική πραγματικότητα με τις τόσες παθογένειες, ένας ανήσυχος άνθρωπος παλεύει σχεδόν μόνος του την τελευταία δεκαετία για να αναδείξει τα πλεονεκτήματα του υδρογόνου με τον πιο πειστικό τρόπο: ερευνώντας και φτιάχνοντας ο ίδιος ό,τι του χρειάζεται για να αποδείξει ότι εκεί βρίσκεται το μέλλον.

Απλός και καταδεκτικός, ένας άνθρωπος της πιάτσας με ισχυρά γονίδια ερευνητή, ο Γιώργος Λάγιος επιμένει ελληνικά, συγκεντρώνοντας πολλά από τα χαρακτηριστικά της πολυμήχανης ράτσας μας.

Χάρη σ' αυτά, άλλωστε, βραβεύθηκε από τον ΣΕΒ πριν από τρία χρόνια (παραλαμβάνοντας, μάλιστα, το βραβείο του από τα χέρια του Μπιλ Γκέιτς που είχε επισκεφτεί τότε την Αθήνα) και μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο αναδείχτηκε «Επιστήμονας της χρονιάς» από το περιοδικό Status.

Ηλεκτρονικός μηχανικός, με σπουδές και στη βιομηχανική σχεδίαση προϊόντων, έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει περισσότερα από 50 καινοτομικά προϊόντα στο ερευνητικό εργαστήριο που διατηρεί από το 1975 ως σήμερα: από ειδικού τύπου οχήματα και αμαξώματα ως οικολογικά κλιματιστικά κι από κυψέλες καυσίμου ως ρελέ κατά της ηλεκτροπληξίας και «ποντίκια» υπολογιστών ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '80!

Όμως, αυτό που έχει κυριαρχήσει στις δραστηριότητές του, την τελευταία δεκαετία, είναι οι τεχνολογίες του υδρογόνου.

Η Tropical, η εταιρία του στην οποία έχει ενσωματωθεί από το 1991 και το ερευνητικό εργαστήριο, ασχολείται συστηματικά με την έρευνα και ανάπτυξη πρωτοποριακών προϊόντων βασισμένων είτε αποκλειστικά σ' αυτές είτε σε συνέργεια με άλλα συστήματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, συμμετέχει σε πολλά ερευνητικά προγράμματα και συνεργάζεται στενά με ελληνικά ή ξένα ινστιτούτα, πανεπιστήμια και άλλες επιχειρήσεις.

Πίστευε και ερεύνα...

«Στη αρχή τους ψάχναμε εμείς, τώρα πια μας ψάχνουν εκείνοι», μου είπε γελώντας, πριν από λίγες ημέρες, όταν τον ρώτησα πώς τα καταφέρνει η Tropical και έχει συμμετοχή σε τόσα πολλά ελληνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα, από τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα, όπως για παράδειγμα το 15ετές πρόγραμμα HiPER (High Power Experimental Research Facility), που έχει ως στόχο την κατασκευή ενός πιλοτικού πυρηνικού αντιδραστήρα σύντηξης.

Άλλωστε, η Tropical είναι η μοναδική εμπορική επιχείρηση που συμμετέχει από ελληνικής πλευράς (συμμετέχουν επίσης, δυο εταιρίες spin-off του πανεπιστημίου της Πάτρας, η Adventδείτε εδώ την παρουσίασή της, από πλαιότερο TechnoΛογείν και η Elviol) στην Ευρωπαϊκή Πλατφόρμα Υδρογόνου (JTI), από την οποία ξεκινούν οι πιο σημαντικές ευρωπαϊκές ερευνητικές δράσεις στο συγκεκριμένο τομέα.

Η μικρή για τα ελληνικά (και πολύ περισσότερο για τα ευρωπαϊκά) δεδομένα ελληνική εταιρία δεν αφήνει πρόγραμμα σχετικό με τα ενδιαφέροντά της, στο οποίο να μη συμμετέχει, θεωρώντας πως η παραμικρή εμπλοκή θα φέρει καινούρια τεχνογνωσία και πολύτιμες εμπειρίες, θα κάνει να ακουστεί ευρύτερα το όνομά της κι αυτό θα φέρει νέα έργα ή προγράμματα...

Συνολικά, είχε και έχει ενεργό ανάμιξη σε 15 ελληνικά ή διεθνή ερευνητικά προγράμματα, εκ των οποίων τα 8 έχουν ήδη ολοκληρωθεί και τα υπόλοιπα είτε είναι σε εξέλιξη είτε έχουν ανατεθεί και πρόκειται να ξεκινήσουν σύντομα είτε, τέλος, βρίσκονται σε διαδικασία τελικής έγκρισης.

Κάποια δυσάρεστη εμπειρία ως τώρα; τον ρωτάω, περισσότερο από επαγγελματική διαστροφή... Το mini bus υδρογόνου, που φτιάξαμε για το υπουργείο Μεταφορών & Επικοινωνιών το 2007, επί υπουργίας Λιάπη, μου απαντάει αβίαστα.

Πιστέψαμε όλοι οι εταίροι (και είμασταν πολλοί φορείς, πανεπιστήμια, ινστιτούτα) στις διαβεβαιώσεις τους ότι το πρόγραμμα θα προχωρήσει, ξοδέψαμε πάρα πολλά χρήματα για να μελετήσουμε και να φτιάξουμε τα ανάλογα σχέδια, έγινε η φιέστα για την παράδοση σ' εμάς ενός λεωφορείου προκειμένου να το μετασκευάσουμε ώστε να κινείται με υδρογόνο, το γεγονός καταγράφηκε και ακούστηκε απ' όλο το διεθνή Τύπο και λίγο μετά μάς ειδοποίησαν από το υπουργείο ότι το πρόγραμμα ακυρώνεται, ελλείψει πιστώσεων!

Ευτυχώς, η υπόθεση δεν τελείωσε εδώ...

Πτολεμαΐδα και Ρώμη

Τα υδρογονοκίνητα mini bus που δεν απέκτησε η Αθήνα, ίσως τα αποκτήσει τελικά... η Ρώμη!

Η Tropical είναι μεταξύ των εταίρων της Ελληνικής Εταιρίας Υδρογόνου που - σύμφωνα με πρόταση του Αμερικανού υπέρμαχου των τεχνολογιών υδρογόνου και συγγραφέα, Τζέρεμι Ρίφκιν - θα αναλάβει να εφοδιάσει το δήμο της Ρώμης με δυο υδρογονοκίνητα mini bus χωρητικότητας 25 ατόμων και δέκα διθέσια/τετραθέσια οχήματα, προκειμένου να αντικατασταθούν τα σημερινά δημοτικά οχήματα με σύγχρονα, μηδενικών ρύπων, αλλά και με δυο «υδρογονάδικα» για τον απρόσκοπτο ανεφοδιασμό τους.

Σχεδόν ταυτόχρονα, μια ελληνική πόλη, η Πτολεμαΐδα, εξέφρασε ενδιαφέρον για τη δημιουργία στο χώρο της πρώην ΑΕΒΑΛ - μονάδας παραγωγής ηλεκτρικών οχημάτων από την Tropical - κατά τη συνάντηση του δημάρχου της πόλης, Γρηγόρη Τσιούμαρη, με τον Γιώργο Λάγιο, τον περασμένο μήνα.

Σύμφωνα με τον κ.Λάγιο, η παραγωγική δυνατότητα για ηλεκτρικά αυτοκίνητα στις εγκαταστάσεις της Πτολεμαΐδας μπορεί να φτάσει στις 1000 μονάδες το χρόνο, οι οποίες θα διατίθενται στην ελληνική και τη διεθνή αγορά, με ύψος επένδυσης της τάξης των 2 εκατ. ευρώ.

Μάλιστα, η παραγωγή μπορεί να έχει και τη μορφή ειδικών οχημάτων (mini bus, απορριματοφόρα, οχήματα δημοτικής αστυνομίας κ.ά), χρήσιμων στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Δει δη επενδυτών

Οι προθέσεις είναι καλές, οι προτάσεις ενδιαφέρουσες, οι προοπτικές θετικές, τι μας λείπει; Το πιο σημαντικό: τα χρήματα κάποιοι επενδυτές, οι οποίοι θα αγκαλιάσουν το όραμα και θα βάλουν τα αναγκαία για την υλοποίηση όλων αυτών των σχεδίων χρήματα, με το αζημίωτο, φυσικά...

Κι εκεί, ευτυχώς, κάτι κινείται! Ο Γιώργος Λάγιος μας διαβεβαίωσε ότι υπάρχουν πλέον σαφείς προοπτικές για επενδύσεις και όχι μόνο από μια πηγή, οι οποίες θα επιτρέψουν τη δημιουργία - σε πρώτη φάση - μιας γραμμής παραγωγής που θα κατασκευάζει γεννήτριες κυψελών καυσίμου για οικιακή χρήση, με στόχο τη φιλικότερη προς το περιβάλλον παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Προτιμάτε με επιμονή προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα: Η πιο απλή και πρακτική λύση στα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας!

Αποτελεί πλέον κοινή συνείδηση ότι τα δημόσια οικονομικά της χώρας μας βρίσκονται σε τόσο απελπιστική κατάσταση ώστε προσελκύουν πλέον τους παγκόσμιους καρχαρίες που «μυρίζονται αίμα» και συρρέουν για να μας κατασπαράξουν, απομυζώντας όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα από τα σχεδόν άδεια ταμεία μας.

Εμείς καταθέτουμε την δική μας απλή και πρακτική λύση, η οποία δεν είναι δυνατόν (για πολλούς, ευνόητους και απόλυτα κατανοητούς λόγους) να διατυπωθεί από καμιά επίσημη ελληνική αρχή:

Εάν οι μισοί Έλληνες επέλεγαν για τις καθημερινές τους ανάγκες προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα όχι μόνο θα λύναμε το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών προβλημάτων της χώρας μας, αλλά θα εξασφαλίζαμε απασχόληση τόσο για τους Έλληνες όσο και για το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών μεταναστών που φιλοξενούμε στην χώρα μας!

Η απλή αυτή αλήθεια έχει σχέση με τις καθημερινές μας συνήθειες που μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης πρέπει να αλλάξουν αμέσως:

Υπάρχει πλέον εθνική ανάγκη να ευαισθητοποιηθούμε σαν καταναλωτές και να εξετάζουμε σχολαστικά τις ετικέτες των προϊόντων που αγοράζουμε από τις αλυσίδες λιανικής. Υπάρχει πλέον εθνική ανάγκη να προτιμάμε τα προϊόντα πουπαράγονται στην Ελλάδα έστω και αν πρέπει να τα πληρώσουμε ακριβότερα!

Αντίθετα, θεωρούμε μεγάλη επιπολαιότητα (που σήμερα βλάπτει τα μέγιστα την Εθνική μας οικονομία, τον εαυτό μας, την οικογένεια και την κοινωνία μας) την επιλογή προϊόντων που παράγονται στο εξωτερικό και πλημμυρίζουν τα ράφια των αλυσίδων λιανικής.

Αγοράζοντας προϊόντα που εισάγονται έτοιμα στην Ελλάδα προσφέρουμε χρήματα και εργασία σε ξένες οικονομίες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν αντιμετωπίζουν τα οξύτατα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα.

Με τις σημερινές κρίσιμες συνθήκες αποτελεί υποχρέωση μας να εξετάζουμε σχολαστικά τις ενδείξεις που υπάρχουν στην ετικέτα των προϊόντων που αγοράζουμε:

Παράγεται στην Ελλάδα, έχει καλώς! Αν μάλιστα πρόκειται για κάτι παραδοσιακό, ακόμα καλύτερα! Και προσοχή: Ας είναι πιο ακριβό! Δεν πειράζει, ένα μεγάλο μέρος της αξίας που θα πληρώσουμε επιστρέφει με πάρα πολλούς τρόπους σε εμάς τους ίδιους!

Εισάγεται έτοιμο από το εξωτερικό, μην το αγοράζετε – και ας είναι φθηνότερο! Βρείτε κάποιο Ελληνικό υποκατάστατο ή έστω κάποιο υποκατάστατο που παράγεται στην Ελλάδα.

Κάνοντας μια δειγματοληπτική έρευνα στις κορυφαίες αλυσίδες λιανικής, μας σηκώθηκε η τρίχα της κεφαλής μας:

Είναι απίστευτο με πόση επιπολαιότητα πλουτίζουμε άλλες χώρες την στιγμή που εμείς κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε και είμαστε υποχρεωμένοι να υποστούμε βαρύτατες οικονομικές συνέπειες στο εισόδημα και στην καθημερινή μας ζωή. Τα εισαγόμενα προϊόντα που επιπόλαια αγοράζουμε –ενώ θα μπορούσαμε να τα υποκαταστήσουμε με αντίστοιχα που παράγονται στην Ελλάδα- είναι χιλιάδες!

Δεν είναι φυσικά δυνατόν να απαριθμήσουμε ένα προς ένα τα εισαγόμενα προϊόντα που μπορούμε να υποκαταστήσουμε, αλλά μπορούμε κάλλιστα να δώσουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Γιατί άραγε να τρώμε φασολάκια Κίνας, ρεβίθια Τουρκίας, φακές Καναδά, ρύζι Ινδίας, πατάτες Αιγύπτου, φιστίκια Συρίας, μακαρόνια Ιταλίας, σοκολάτες Ελβετίας, Ιταλίας ή Ισπανίας, ζάχαρη από τον Άγιο (;) Μαυρίκιο (και μη χειρότερα!) και χιλιάδες άλλα προϊόντα που αγοράζουμε από τις αλυσίδες λιανικής χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να βλέπουμε που «στέλνουμε» τα λιγοστά χρήματά μας;

Γιατί να αγοράζουμε εισαγόμενα νερά, αναψυκτικά και δεκάδες μπύρες από την Γερμανία, την Αμερική ή το Μεξικό; Χάθηκαν τα αναψυκτικά, τα νερά ή οι μπύρες που παράγονται στην Ελλάδα, με επενδύσεις που έκαναν ακόμα και ξένες (πολυεθνικές ή μη) εταιρίες που απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους στην χώρα μας; (Μην ακούτε φωνές που σας καλούν να μην αγοράζετε προϊόντα πολυεθνικών που παράγονται στην Ελλάδα γιατί όχι μόνο δεν βοηθάτε την εθνική οικονομία αλλά και γιατί κλονίζετε τις προοπτικές ξένων επενδύσεων στην χώρα μας τις οποίες χρειαζόμαστε σαν τον διψασμένο που βρίσκεται στην έρημο).

Γιατί στέλνουμε τα χρήματα μας, στο (δήθεν αυθεντικό) Βαλσαμικό Ιταλίας, λες και το περίφημο Βαλσαμικό Παπαδημητρίου δεν είναι και καλύτερο και φθηνότερο;

Γιατί πληρώνουμε χρήματα για να αγοράσουμε εισαγόμενα κρασιά από την Χιλή, την Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία (και δεκάδες άλλες χώρες του κόσμου) όταν έχουμε πλούσια εγχώρια παραγωγή και μια παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων;

Γιατί να αγοράζουμε επιπόλαια εισαγόμενα τυριά και γαλακτοκομικά, όταν η δική μας γαλακτοβιομηχανία προσφέρει εξαιρετικά προϊόντα που τα ζηλεύουν ακόμα και οι ξένοι;

Γιατί (όσοι έχουν την κακή συνήθεια του καπνίσματος) να αγοράζουν εισαγόμενα τσιγάρα – χάθηκαν οι ελληνικές καπνοβιομηχανίες που είναι και φθηνότερες;

Ακόμα και τους ηλιόσπορους τους εισάγουμε από την Αμερική (εμείς που έχουμε την μεγαλύτερη ηλιοφάνεια της Ευρώπης), ακόμα και το χαμομήλι που αγοράζουμε από τις αλυσίδες λιανικής είναι εισαγόμενο (αν είναι δυνατόν!), ακόμα και το φαγητό που δίνουμε στα ζώα μας (ζωοτροφές) εισάγεται από την Ολλανδία! Είμαστε ή όχι άξιοι της τύχης μας;

Ας μην προβληματιζόμαστε λοιπόν, ας μην διαμαρτυρόμαστε με διάφορα συλλαλητήρια του «πάμε» και του «ερχόμαστε» που επιβάλλουν οι διάφοροι επαγγελματίες εργατοπατέρες, αλλά ας στρωθούμε σοβαρά στα πρακτικά, απαραίτητα και στοιχειώδη που μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων μας – είναι στο δικό μας χέρι!

Αφού σήμερα δεχόμαστε μια μαζική επίθεση από επικίνδυνους μεγαλοαπατεώνες (μπροστά στους οποίους ακόμα και η Μαφία μοιάζει με ερασιτεχνική παρέα μικροκλεφτών) ας χρησιμοποιήσουμε τα «όπλα» που έχει ο κάθε ένας από εμάς υπερασπίζονταςμε τον δικό μας τρόπο την χώρα μας, την οικογένεια μας και τον ίδιο μας τον εαυτό!

Για προϊόντα που δεν παράγουμε καθόλου ή δεν παράγουμε αρκετά για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, ας επιλέγουμε προϊόντα χωρών (όπως π.χ. Γαλλία Ιταλία) που μας υποστήριξαν ή μας υποστηρίζουν σε δύσκολες στιγμές.

Συμπέρασμα: Προτιμάτε με επιμονή προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα γιατί είναι η πιο απλή και πρακτική λύση στα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας!

Συμβουλέψτε τους οικονομικούς μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα να αγοράζουν μόνο προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα γιατί με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζουν, μαζί με την δική μας, και την δική τους μόνιμη απασχόληση!

Ας ενεργοποιηθούμε λοιπόν! Ας δραστηριοποιηθούμε αμέσως και ας διαδώσουμε το μήνυμα αυτό σε όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μας!

ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΛΑΜΟΓΙΑ ?ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΥΛΑΚΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

Πριν από λίγα χρόνια (2004) οι μεν ΠΑΣΟκοι κάναν ο,τι μπορούσαν για να γλυτώσουν τον κ. Τσοχατζόπουλο από το Ειδικό Δικαστήριο, οι δε δεξιοί το παίζανε (τρομάρα τους) «συναινετικοί», ή … «συμψηφιστικοί» – ακόμα δεν έχω καταλάβει. Με τον Τραγάκη να εκτελεί τις σχετικές εντολές του καραμανλικού Μαξίμου που έσκαβε από τότε τον λάκκο για να πέσει μέσα.

Που είναι κ. βουλευτές οι λογαριασμοί των TOR; Ποιος τους κρύβει;

Να θυμίσουμε λοιπόν τι γράφαμε στο «Αντί» το Νοέμβριο του 2004

Σε μια χώρα όπου έχουν ακόμα κάποια αξία οι έννοιες «αιδώς» και «φιλότιμο» ο Άκης Τσοχατζόπουλος θα έπρεπε κανονικά να ντρέπεται για όσα έπραξε κατά τη διάρκεια της κατακύρωσης της προμήθειας του ρώσικου αντιπυραυλικού συστήματος TOR-M1. Γιατί στα πεπραγμένα αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον όσα του καταλογίζονται μέχρι σήμερα στην Εξεταστική Επιτροπή, ή με την τελευταία αποκάλυψη (Καθημερινή 31/10) ότι άφησε στην άκρη τα ανασταθμιστικά ωφελήματα (Α.Ω.) και δεν υπέγραψε την σχετική εγγυητική επιστολή.

Έπραξε πολύ χειρότερα, σύμφωνα με έγγραφα το περιεχόμενο των οποίων αποκαλύπτει σήμερα το «Αντί». Αυτό που τον βαρύνει όμως περισσότερα από όλα – και κατά τη γνώμη μας αποτελεί πρόκριμα για το αποτέλεσμα των εργασιών της Εξεταστικής είναι ότι ενέκρινε την αγορά των προβληματικών συστημάτων χωρίς να δοθούν από τη ρώσικη πλευρά οι προβλεπόμενες νόμιμες εγγυήσεις. Επιπλέον ο ίδιος και ο Σμπώκος έδωσαν στους Ρώσουςπροκαταβολή χωρίς την προσκόμιση τραπεζικής εγγυητικής επιστολής

Αντί για εγγυήσεις, οι Ρώσοι έστειλαν απλώς δυο υπουργικές επιστολές, οι οποίες νομικώς έχουν την αξία ευχετήριων επιστολών – «τι κάνει η οικογένεια», «πότε θα γίνει ο γάμος στο Παρίσι» κλπ. Αγόρασε δηλαδή «γουρούνι στο σακί» με αποτέλεσμα ,εκτός των άλλων, το σύστημα να μην λειτουργεί και οι Ρώσοι να κάνουν τον ανήξερο. Η πρώτη επιστολή εστάλη κατά το χρόνο αρχικής σύμβασης. Η δεύτερη από τον υπουργό Γκούντριν, το 2003.

Το αποτέλεσμα της μη ανυπαρξίας νομικών εγγυήσεων είναι η πλήρης επιχειρησιακή ακινησία των TOR, αφού δεν έχουν ανταλλακτικά, εξαρτήματα και λογισμικό για να τα λειτουργήσουν. Σύμφωνα με έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας ( για το θέμα αυτό έγραψε ήδη και η «Απογευματινή») η σημερινή επιχειρησιακή κατάσταση των συστημάτων είναι εκτός λειτουργίας 14 εκτοξευτές, σε σύνολο 21 και 5 οχήματα μεταφοράς – φόρτωσης πυρομαχικών σε σύνολο 10.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Από το ποσό του συνολικού τιμήματος, το υπουργείο Άμυνας (ΥΕΘΑ) έχει καταβάλει μέχρι σήμερα στην ROSOBORONEXPORT 75.170.326,32 δολάρια (το 70% περίπου) «έχοντας παραλάβει συστήματα που δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθούν στην αμυντική θωράκιση της χώρας , διότι δεν έχει γίνει η απαιτούμενη συμβατική διασύνδεση – διαλειτουργικότητα του συστήματος TOR-M1 με το Ενοποιημένο Σύστημα Αεράμυνας που αποτελεί αντικείμενο της κύριας σύμβασης».

Δεν μπορούν δηλαδή να συνδυασθούν με τα άλλα οπλικά συστήματα της αεράμυνας και θα «παίζουν» μόνα τους, αν καταφέρουν ποτέ να τα κάνουν να λειτουργήσουν.

Επισημαίνουμε και κάποια άλλα σημεία – κλειδιά της δύσοσμης αυτής υπόθεσης:

Σύμφωνα με το Πρακτικό της Επιτροπής Τεχνοοικονομικής Αξιολόγησης, το σύστημα που προσέφερε η καναδική OERLICON AEROSPACE, όχι μόνο ήταν κατά 12,6 δισεκατομμύρια δραχμές φθηνότερο, αλλά κάλυπτε επιπλέον « το μείζον μέρος των βασικών και μη βασικών χαρακτηριστικών της εγκεκριμένης από το ΣΑΓΕ μελέτης» του για τις προδιαγραφές της προμήθειας «συστημάτων βραχέως βεληνεκούς» (SHORADS).

Για να αποφύγει τον σκόπελο αυτό, ο κ. Τσοχατζόπουλος επέλεξε την οδό της απ΄ ευθείας ανάθεσης (όλοι αντιλαμβάνονται πλέον το λόγο) και στις 11 /11/1998 ενέκρινε την προμήθεια 21 ρωσικών συστημάτων με δικαίωμα προαίρεσης άλλα 29!!!

Στις 12/2/99 μπαίνει στο παιχνίδι και ο Ι. Σμπώκος (Γενικός Διευθυντής της Διεύθυνσης Αμυντικών Εξοπλισμών) και κατακυρώνει την απ΄ ευθείας ανάθεση στους Ρώσους, επικαλούμενος τις διατάξεις του Π.Δ. περί μοναδικού κατασκευαστή και περί κάλυψης κατεπειγουσών αναγκών. Όπως είδαμε όμως αγόρασαν συστήματα που δεν λειτουργούν ακόμα. Τόσο κατεπείγουσα ήταν όπως φαίνεται για τον κ. Τσοχατζόπουλο η προμήθεια.

Και όχι μόνον αυτό. Την ίδια ημέρα ο Σμπώκος ενέκρινε τη χορήγηση προκαταβολής χωρίς την προσκόμιση τραπεζικής εγγυητικής επιστολής. Η προκαταβολή δόθηκε σε δυο δόσεις, η πρώτη ύψους 30% και η δεύτερη ύψους 20%.

Το αρχικό συμβατικό τίμημα ήταν 519.053.910 δολάρια. Στις 18/2/2000, ο Σμπώκος ενεργοποιεί το δικαίωμα προαίρεσης και υπογράφει την 1^ηΣυμπλήρωση (Amendment) της σύμβασης ζητώντας άλλα 4 TOR-M1 που ανεβάζουν το συνολικό τίμημα στα 818.695.684 δολάρια και την προκαταβολή κατά 147.820.886 δολάρια.

Επί Τσοχατζόπουλου οι καταβολές γινόντουσαν προς την ρώσικη εταιρεία ALMAZ –ANTEY που ήταν και ο αντισυμβαλλόμενος με το ΥΕΘΑ. ¨Όταν όμως μπήκε στο παιχνίδι και Γιάννος Παπαντωνίου άλλαξε και η αντισυμβαλλόμενη εταιρεία και στην 3^η Τροποποίηση ( Φ. 600/554945 Σ. 941/2.6.2003) αντικαταστάθηκε από την ROSOBORONEXPORT. Την ίδια ημέρα δόθηκε από τον κ. Παπαντωνίου εντολή να καταβληθεί στη νέα εταιρεία ποσοστό 20% του συμβατικού τιμήματος , δηλαδή ποσού 147.820.886 δολαρίων. Και έγινε αυτό πριν την ολοκλήρωση της διασύνδεσης του συστήματος στο Ενοποιημένο Σύστημα Αεράμυνας της Ελλάδας.

Ύστερα από όλα αυτά τι άλλο μπορεί να προσθέσει κανείς;